จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 169

บทที่ 169 ถ้าอยากตายนักจะช่วยทำให้เป็นจริงเอง

ฉู่จงเทียนได้ยินชื่อเฮียเปียวก็เกิดรอยยิ้มที่ขมขื่นขึ้นบนใบหน้า

ตอนนี้เฮียเปียวเป็นผู้นำของสังคมอิทธิพลมืดเมืองฮ่านยุคเมโซโซอิก และยังค่อย ๆ รุกล้ำเข้าไปในดินแดนของ ฉู่จงเทียน

ฉู่จงเทียน อู๋เต้าเหวิน และคนอื่น ๆ ก็ปรามเฮียเปียวแต่พวกเขาก็ยอมแพ้ในที่สุด เพราะเฮียเปียวไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง ยังมีหัวหน้าใหญ่อยู่เหนือเขา

“ฉันรู้จักเฮียเปียว เขาทำอะไรให้นายขุ่นเคืองหรือเปล่า?”

ฉู่จงเทียนถามอย่างระมัดระวัง

"เขาส่งเฮียหลังและพรรคพวกมาสร้างปัญหาที่โรงงานของภรรยาฉัน"

ฉู่จงเทียนหายใจเข้าลึก ๆ และไว้อาลัยให้ เฮียเปียวเป็นเวลาสามวินาที เขาทำให้นายน้อยสำนักหลงเหมินขุ่นเคือง ไม่ได้หมายความว่าเขารนหาที่ตายหรอกหรือ ไม่รู้ว่าคนที่หนุนหลังเฮียเปียวจะคุ้มครองเขาได้ไหม

“นายรอเดี๋ยว ฉันจะเล่าให้ฟังอย่างละเอียด บางเรื่องไม่สะดวกที่จะคุยทางโทรศัพท์” ฉู่จงเทียนกล่าว

“ได้ ฉันจะรอนายที่โรงงานวัตถุดิบ”

หลี่โม่วางสายโทรศัพท์ มองไปที่ เฮียหลังที่กำลังร่ำไห้ พูดด้วยรอยยิ้ม “เห่าอะไร ถ้าส่งเสียงอีกฉันจะทำให้แกลืมตาไม่ได้อีกเลย”

เฮียหลังกัดฟันแน่นและไม่กล้าส่งเสียง ด้วยเกรงว่าจะถูกหลี่โม่อัดจนตื่นขึ้นมาไม่ได้อีก

เมื่อเห็นว่าแก๊งเฮียหลังไม่สามารถส่งเสียงใด ๆ ได้ หลี่โม่จึงรับเก้าอี้ที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยส่งมา นั่งตรงหน้าเฮียหลัง

“แกคิดว่าตัวเองมีค่าเท่าไร?” หลี่โม่ถามด้วยรอยยิ้ม

"พี่ชาย ฉันไร้ค่า เฮียเปียวของเราเป็นคนเห็นเงินสำคัญกว่าคน คนที่ทำงานล้มเหลวคือขยะ และจะไม่มีวันยอมแลก" เฮียหลังพูดอย่างขมขื่น

"โทรหาเจ้านายของแก ให้ฉันพูดกับเขาสักสองสามคำ" หลี่โม่คิดสักพักแล้วพูด

เฮียหลังหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาทันที โทรออกไปยังหมายเลขของเฮียเปียว

“เฮีย……เฮียเปียว……”

เฮียหลังลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย ตัวสั่นขณะพูด

“เสี่ยวหลัง เรื่องที่ให้ไปทำเป็นยังไงบ้าง เรียบร้อยไหม?”

เฮียเปียวถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ล้มเหลวครับ เราทุกคนถูกควบคุมตัว คนที่กักขังเราต้องการคุยกับคุณ"

เฮียหลังชำเลืองมองหลี่โม่

"ไร้ประโยชน์! แกมีฝีมือไม่ใช่เหรอ แค่ทุบโรงงานก็ทำไม่ได้! ทำไมฉันถึงเก็บขยะแบบแกมาเลี้ยง!"

เฮียเปียวคำรามอย่างหงุดหงิด

เฮียหลังตัวสั่นและไม่ได้พูดออกไป คิดในใจ ถ้าคุณมาเองคุณก็แพ้

“พี่ใหญ่ครับ โทรศัพท์ครับ”

เฮียหลังยื่นโทรศัพท์ให้หลี่โม่

หลี่โม่รับโทรศัพท์และพูดว่า “เฮียเปียวถ้าคุณต้องการให้คนของคุณรอด ก็ส่งค่าไถ่มา 10 ล้าน”

“ปล่อยอะไร อยากฆ่าพวกมันก็ตามใจ คิดจะเอาเงินเหรอไม่มีทาง นอกจากนี้ฉันจะบอกอะไรให้นะ อย่าคิดว่าเรื่องนี้จบแล้ว ต่อไปฉันจะปล่อยแก！” เฮียเปียวคำราม

“ดูเหมือนว่าจะเจรจาอย่างสันติไม่ได้ อย่างนั้นก็รอการแก้ปัญหาด้วยกำลังเถอะ” หลี่โม่กล่าวอย่างแผ่วเบา

เฮียเปียวเหมือนจะได้ยินเรื่องตลก พูดด้วยรอยยิ้มกว้าง“ตลกจะตายชัก แกคิดว่าแกเป็นใคร แกจะใช้กำลังในการแก้ปัญหา ฉันรู้แกคือหลี่โม่ถังขยะแห่งเมืองฮ่านผู้โด่งดัง อย่าคิดว่ารู้จักคนไม่กี่คนแล้วจะหลอกฉันได้”

"ฮ่า ฮ่า"

หลี่โม่หัวเราะเยาะ วางสายโทรศัพท์ โยนโทรศัพท์ลงบนใบหน้าของเฮียหลังและเยาะเย้ย “ดูเหมือนว่าสถานะของแกจะไม่ค่อยดีนัก ลูกพี่ของแกไม่เต็มใจที่จะจ่ายเล็กน้อยแลกกับชีวิตของแก"

เฮียหลังยังคงเงียบ ได้แต่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

ไม่นานหลังจากนั้น ฉู่จงเทียนก็มาหาเขาอย่างเร่งรีบ และเมื่อเห็น เฮียหลังและคนอื่น ๆ ในที่โล่ง ดวงตาของ ฉู่จงเทียนก็ตั้งตรง

"นี่คือผลงานของนาย?"

ฉู่จงเทียนถามด้วยความประหลาดใจ

“แค่ออกกำลังกายนิด ๆ หน่อย ๆ ” หลี่โม่ยิ้ม

“นายช่างเก่งกาจจริง ๆ เราไปคุยกันที่รถเถอะ"

ฉู่จงเทียนเหลือบมองผู้คนรอบ ๆ

หลี่โม่พยักหน้า ตามฉู่จงเทียนเข้าไปในรถ

……

“เฮียเปียวเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงหลายปีที่ผ่านมา และยังทำให้ธุรกิจของฉันหายไปมาก ก่อนหน้านี้พวก อู๋เต้าเหวินและฉันได้ปราบปรามเฮียเปียว แต่ในไม่นานเราก็พบกับอุปสรรค”

“ครับ”

คนขับเหยียบคันเร่ง แล้วขับรถอย่างรวดเร็ว

เมื่อถึงประตูคลับผิงไห่ หลี่โม่จ่ายเงินแล้วลงจากรถ

มองไปที่ประตูอันงดงามของคลับผิงไห่ หลี่โม่ก็เดินเข้าไปอย่างใจเย็น

“คุณผู้ชายหยุดก่อนครับ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนหยุดหลี่โม่ที่เดินเข้าไปในล็อบบี้

“หมายความว่าไง？”

หลี่โม่ถามด้วยรอยยิ้ม

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองไปหลี่โม่อย่างดูถูก ชี้ไปที่ป้ายด้านข้างและพูดว่า “คุณดูตัวเองเถอะครับ ถ้าเสื้อผ้าไม่เป็นระเบียบก็เข้าไปไม่ได้”

หลี่โม่จัดเสื้อผ้าเล็กน้อย “แบบนี้ล่ะ ได้ไหม”

"ฮ่าฮ่าฮ่า คุณโง่หรือเปล่า คุณคิดว่าคุณจัดเสื้อผ้าเล็กน้อยแล้วจะเข้าไปได้เหรอ？ คุณจริงจังใช่ไหม"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งยิ้มอย่างประชดประชัน

“นี่มันน่าสงสารกว่าโง่ ไม่มีเงินแล้วยังจะกล้ามาที่นี่ แกรู้ไหมว่าคลับผิงไห่ของเรามีค่าบริการขั้นต่ำเท่าไร？ก็ขนาดที่แกขายไตสองข้างแล้วยังไม่พอนั่นล่ะ"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกคนเดินตามสมทบ

“รีบเอาขยะนี้ออกไป คลับผิงไห่ไม่รับคนยากจน ถ้าให้แขกเห็นเขา นั่นจะทำให้ภาพลักษณ์คลับผิงไห่ของเราลดลง"

หัวหน้าคนงานด้านข้างมองไปที่หลี่โม่อย่างดูถูก

“พวกตาต่ำ ฉันมาที่นี่เพื่อมาหาเฮียเปียว”

หลี่โม่กล่าวเสียงเย็น

"ไอ้นี่! เฮียเปียวของพวกเราเป็นคนที่แกพูดว่าอยากเจอก็ได้เจออย่างนั้นเหรอ แกอยากตายนักใช่ไหม "

“เศษสวะอย่างนี้น่ะเหรอมาหาเฮียเปียว มันคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อแก้แค้นใช่ไหม จับตัวก่อนแล้วค่อยพูดแล้วกัน！”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนดึงลูกกลิ้งยางออกมา และพุ่งเข้าหาหลี่โม่

หลี่โม่ส่ายหัวและกล่าวว่า “ถ้าอยากตายนักจะช่วยทำให้เป็นจริงเอง”