จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 174

บทที่ 174 รังแกลูกสาวที่น่ารักของฉัน

ท่านไป๋ถูกจับและควบคุมตัวไป เขาสาปแช่งหลี่โม่ตลอดทาง เมื่อกี้อินกับการแสดงมากเกินไป ทำให้ท่านไป๋คิดว่าถ้าเขาเรียกหลี่โม่ว่าพ่อ แสดงความภักดีแล้วจะไม่เป็นอะไร

ดังนั้นในช่วงเวลานี้ที่ท่านไป๋ถูกจับกุม สภาพจิตใจของเขาก็ทรุดลงทันที เขาจึงใช้การสาปแช่งหลี่โม่เป็นเครื่องบรรเทาความเศร้าและความกลัวในใจของเขา

ฉู่จงเทียนเฝ้าดูท่านไป๋ถูกจับกุมไป รู้สึกว่าเขาเข้าใจหลี่โม่เป็นอย่างดี

หลี่โม่หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา และโทรออกไปยังหมายเลขของกู้หยุนหลัน"ที่รัก คนที่อยู่เบื้องหลังถูกจัดการแล้ว ช่วงนี้คงไม่มีใครกล้าไปก่อความวุ่นวายที่โรงงานวัตถุดิบแล้วล่ะ"

"หือ?"

กู้หยุนหลันรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็นึกถึงการต่อสู้ที่น่าทึ่งของหลี่โม่ จึงเข้าใจขึ้นมาทันที

“คุณ... คุณไม่ถูกทำร้ายใช่ไหม?”

กู้หยุนหลันถามอย่างประหม่า

"ไม่เป็นไร ก็แค่ไอ้อ้วน แค่ตีลวกๆ แล้วก็ส่งมันให้หน่วยลาดตระเวนแล้ว"

หลี่โม่พูดอย่างสบายๆ

"อ๋ออ๋อ อย่างนั้นก็ดีแล้ว ไหนๆ ก็เป็นแบบนี้แล้วฉันก็ไม่ต้องไปคอยคุมโรงงานวัตถุดิบละ บ่ายนี้เราไปเยี่ยมซีซีที่โรงพยาบาลเถอะ"

"ได้ ผมก็คิดถึงซีซีแล้วเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวไปเจอกันที่โรงพยาบาล”

หลี่โม่วางสายโทรศัพท์ ฉู่จงเทียนโค้งคำนับและพูดว่า "คุณหลี่ ผมไปส่งท่านที่โรงพยาบาล"

"ได้"

หลี่โม่ยืนขึ้นและเดินออกไป ฉู่จงเทียนเป็นเหมือนผู้ดูแลบ้าน เดินตามหลังหลี่โม่

......

หวังหลิงสวมเสื้อกันลมสีแดงตัวใหญ่ พาเหิงเหิงลูกชายวัย 4 ขวบเข้าโรงพยาบาล

ที่ทางเดินของโรงพยาบาล เหิงเหิงเห็นซีซีเล่นอยู่คนเดียว เลยรีบปล่อยมือจากหวังหลิงทันที

"เหิงเหิง ลูกจะไปไหน"

"ผมจะไปเล่นกับน้อง"

หวังหลิงมองไปที่ซีซี และเม้มริมฝีปากอย่างเหยียดหยาม"จะไปเล่นกับนังเด็กนั่นทำไม ระวังจะติดโรคล่ะ"

เมื่อซีซีได้ยินคำพูดของหวังหลิง เธอโกรธจนหน้ากลมเป็นซาลาเปา

"เธอเป็นโรคติดต่อเหรอ"

เหิงเหิงยืนอยู่ตรงหน้าซีซี เงยหัวขึ้น และพูดอย่างหยิ่งทะนง

"ฉันไม่ได้เป็น"

ซีซีหันกลับมาและไม่สนใจเหิงเหิง

เหิงเหิงจ้องไปที่หลังของซีซี ยื่นสองมือออกไปและชกไปที่หลังของซีซี ซีซีถูกชกจนเซพิงกับผนังทางเดิน

ซีซีเจ็บจนน้ำตาไหล"นายตีฉันทำไม"

"เธอมีโรคติดต่อ คือหายนะ ฉันกำลังตีหายนะ ถ้าเธอตายก็จะไม่แพร่เชื้อให้กับคนอื่น"

เหิงเหิงด่า และถ่มน้ำลายใส่ซีซี

"นายต่างหากที่เป็นหายนะ นายเป็นหายนะ"

ซีซีโบกมือของเธอ และข่วนไปที่หน้าของเหิงเหิง

เหิงเหิงถอยหลังด้วยความไม่มั่นคง จึงล้มลงกับพื้น

เมื่อหวังหลิงเห็นลูกชายล้มลง ก็รีบวิ่งเข้าไป และตะโกนใส่ซีซีว่า"แกเป็นลูกของใคร ทำไมแกถึงป่าเถื่อนขนาดนี้ กล้าลงไม้ลงมือกับลูกของฉันเหรอ ตอนเด็กก็ขนาดนี้แล้ว โตมาจะเป็นขนาดไหน "

ซีซีหดคอและมองไปที่หวังหลิง เธอร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจกับท่าทางที่ดุร้ายของหวังหลิง

"เด็กเขาเล่นกัน ก็เป็นธรรมดาที่จะเกิดเรื่อง ปกติแล้วพ่อแม่ของเด็กคนนี้ก็ไม่อยู่ และเธอก็เป็นเด็กดี คุณก็อย่าตะคอกใส่เธอแบบนี้เลย"

คนที่อยู่ห้องผู้ป่วยข้างๆ ช่วยเกลี้ยกล่อม