จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 175

บทที่ 175 แกสมควรตาย

"พี่ ฉันถูกไอ้ยาจกคนหนึ่งทำร้ายที่โรงพยาบาล ลูกสาวของมันดูเหมือนจะเป็นคนไข้ในแผนกของพวกพี่ พี่รีบมาเลย!" หวังหลิงพูดทั้งน้ำตา

"พวกเธออยู่ในพื้นที่ผู้ป่วย? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"

เสียงทุ้มต่ำดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์

หวังหลิงวางโทรศัพท์ แล้วชี้ไปที่หลี่โม่และตะโกนว่า "พี่ชายของฉันกำลังมา แกไอ้ยาจกเตรียมรอคุกเข่าให้ฉันได้เลย! พวกแกทั้งครอบครัวต้องคุกเข่าขอโทษฉัน!"

กู้หยุนหลันปลอบซีซีแล้ว และเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดว่าต้นสายปลายเหตุเป็นอย่างไร ในตอนนี้ได้ยินความหยิ่งผยองของหวังหลิง ในใจรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก

“คุณนี่มันเปลี่ยนดำเป็นขาว ลูกชายของคุณต่างหากที่รังแกลูกสาวฉัน คุณไม่ให้ลูกชายของคุณรับผิดก็ไม่เป็นไร แต่คุณรู้ไหมว่าอะไรคือจริยธรรม มโนธรรม สุจริตธรรมและยางอาย"

กู้หยุนหลันด่ากลับ ในใจของเธอ ซีซีคือสมบัติ

ไม่ว่าจะลูกใครก็เป็นหัวใจของแม่ทั้งนั้น

หวังหลิงมองไปที่กู้หยุนหลันอย่างดูถูก ถ่มน้ำลายและตะโกนว่า"คนจนที่เข้าเมืองมาทำงานอย่างพวกแก ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องจริตธรรม มโนธรรม สุจริตธรรมและยางอาย พวกแกมันไม่คู่ควร!"

“พวกแกทั้งบ้านรีบคุกเข่าคำนับขอขมาฉันกับลูกชายฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นเรื่องในวันนี้ไม่จบแน่ พี่ชายของฉันเป็นผู้อำนวยการภาควิชาโลหิตวิทยาหรือก็คือผู้ดูแลแผนกนี้! "

กู้หยุนหลันใจกระตุกเล็กน้อย ถ้าเป็นเรื่องจริง เรื่องก็คงจะยุ่งยากไม่น้อย

กู้หยุนหลันจับแขนของหลี่โม่และกำลังจะพูด แต่เห็นหวังหย่องหัวหน้าแพทย์ในแผนกเดินเข้ามา

“น้องหลิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ใครทำร้ายน้อง เหิงเหิงเป็นยังไงบ้าง?”

หวังหย่องพูดด้วยใบหน้าเย็นชา

ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องของหวังหย่องและหวังหลิงค่อนข้างดี ยิ่งไปกว่านั้นสามีของหวังหลิงค่อนข้างที่จะมีอำนาจ ช่วยให้หวังหย่องนั่งในตำแหน่งหัวหน้าแผนก ดังนั้นหวังหย่องจึงให้ความสนใจเป็นพิเศษกับความรู้สึกและความคิดเห็นของน้องสาวของเขา

ในตอนนี้หวังหลิงถูกรังแกในถิ่นของเขาเอง และหวังหย่องก็โกรธมาก อยากจะฆ่าคนที่รังแกหวังหลิงซะ

"พี่ ในที่สุดพี่ก็มา เป็นพวกมัน ไอ้ครอบครัวยาจก!"

หวังหลิงพูดและชี้ไปที่หลี่โม่กับกู้หยุนหลัน

"พี่ดูหน้าฉันสิ ถูกผู้ชายหยาบคายคนนั้นตบ คนป่าเถื่อนอย่างพวกมัน ไม่ควรอยู่ในโรงพยาบาล พวกมันไม่มีคุณสมบัติพอที่จะมาหาหมอ พวกมันทั้งหมดควรจะป่วยและตายไปซะ สภาพแวดล้อมของโลกจะได้บริสุทธิ์!"

มองที่รอยตบบนใบหน้าของหวังหลิง เส้นเลือดสีเขียวบนหน้าผากของหวังหย่องก็ปูดขึ้น

“ลงมือได้อย่างไร้ความปรานีจริงๆ!”

หวังหย่องมองไปที่หลี่โม่และกู้หยุนหลัน ในพริบตาเดียวก็จำครอบครัวนี้ได้

"เป็นพวกคุณ ปกติแล้วซีซีดูเป็นเด็กน่ารักมาก ไม่คิดเลยว่าจะมีพ่อแม่ที่น่าขยะแขยงอย่างพวกคุณ และพวกคุณยังกล้าลงมือกับน้องสาวของฉันอย่างหยาบคาย!"

หวังหย่องเลิกคิ้วและสบถ

"คุณหมอหวัง ฟังฉันอธิบายก่อน มันไม่ได้เป็นอย่างที่น้องสาวคุณพูด สิ่งที่เธอพูดเป็นเพียงคำพูดด้านเดียว"

กู้หยุนหลันพยายามอธิบาย

การมีเรื่องกับแพทย์ที่ดูแลแผนกนี้นั้น เป็นเรื่องที่ไม่ฉลาด

หวังหย่องที่อยู่ตรงหน้านี้ เพียงแค่ขยับริมฝีปากเท่านั้น โรงพยาบาลในเมืองฮั่นทั้งหมดก็จะไม่รับซีซีเข้าการรักษา

"แล้วสิ่งที่คุณพูดจะไม่ใช่คำพูดเพียงด้านเดียวอย่างนั้นเหรอ? ฉันไม่ควรเชื่อในสิ่งที่น้องสาวพูด แล้วฉันควรจะเชื่อในสิ่งที่คนนอกอย่างพวกคุณพูดหรือไง!" หวังหย่องตะคอกเสียงดัง

“แต่ว่า ความผิดหลักไม่ใช่ของทางเรา มันเป็นน้องสาวของคุณที่ลงมือกับซีซีก่อน ดังนั้น... ”

กู้หยุนหลันอธิบาย