จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 184

บทที่ 184 จุดจบมีเพียงอย่างเดียว

ข้างนอกภัตตาคารสตาร์รีโคสต์ กู้ซิงเว๋ยกับเหอปินลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก ทั้งสองช่วยกันประคองคนที่แทบจะไม่มีแรงยืนอย่างคุณชายซู

เพราะความเจ็บปวดทำให้คุณชายซูไม่มีเรี่ยวแรง ตัวของเขาอ่อนปวกเปียกไปหมด

กู้ซิงเว๋ยกับเหอปินใช้แรงอย่างมากกว่าที่จะประคองคุณชายซูเข้ามาในรถ

คุณชายซูนอนเอนอยู่บนเบาะหลังรถ เขาหายใจรวยริน สภาพดูไม่ค่อยดีนัก

“คุณชายซูเป็นอย่างไรบ้างครับ ไปตรวจดูที่โรงพยาบาลดีไหมครับ หลี่โม่มันเตะคุณค่อนข้างแรง” กู้ซิงเว๋ยถามอย่างเป็นห่วง

ตอนนี้กู้ซิงเว๋ยปฏิบัติกับคุณชายซูเหมือนพ่อแท้ๆ ของตัวเอง ถ้าสามารถเกาะคุณชายซูได้ กู้ซิงเว๋ยก็ยอมเรียกคุณชายซูว่าพ่อเลยล่ะ

“ไปทำไม เรื่องแค่นี้ฉันทนได้ หาที่ให้ฉันพักสักหน่อย เดี๋ยวฉันจะโทรให้คนมาจัดการไอ้หมอนั่น!”

กู้ซิงเว๋ยหันไปมองเหอปิน การที่คุณชายซูไม่ยอมไปโรงพยาบาลทำให้กู้ซิงเว๋ยเป็นกังวลเล็กน้อย

เหอปินพยักหน้าเบาๆ “ฟังที่คุณชายซูพูดเถอะ หาที่ที่ไม่ค่อยมีคน ให้คนเห็นคุณชายซูในตอนนี้ดูจะไม่ดี”

กู้ซิงเว๋ยรู้ทันทีว่าทำไมคุณชายซูถึงไม่ยอมไปโรงพยาบาล เพราะถ้าไปเจอคนรู้จัก จะทำให้ภาพพจน์ของคุณชายซูเสียหาย

“ครับ มีคลับเล็กๆ อยู่ข้างๆ ไม่ไกลจากที่นี่ น่าจะไม่ค่อยมีคน พวกเราไปกันเถอะ”

กู้ซิงเว๋ยขับรถไปคลับแห่งนั้น เมื่อได้ห้องเรียบร้อย เขากับเหอปินช่วยกันประคองคุณชายซูเข้ามาในห้อง

เมื่อคุณชายซูเข้ามาเขาก็นอนเอนบนโซฟา เขาเจ็บจนต้องนอนขดตัวเข้าหากัน ปากก็ก่นด่าหลี่โม่ไม่หยุด

“ไอ้เวรนั่น ฉันต้องเอาชีวิตมันมาให้ได้ มันต้องตาย!”

“คุณชายพักผ่อนเถอะครับ จะทานอะไรหน่อยไหมครับ” กู้ซิงเว๋ยถามอย่างประจบสอพลอ

“กินกะผีน่ะสิ เหอปินเอามือถือให้ฉันหน่อย ฉันจะหาคนมาฆ่าไอ้หลี่โม่ กู้หยุนหลันอีกคน ฉันต้องให้เธอมาเป็นทาสฉันให้ได้!”

เหอปินล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงของคุณชายซู จากนั้นจึงวางลงบนมือของคุณชายซู

คุณชายซูปัดหน้าจอเพื่อปลดล็อก จากนั้นเขาจึงโทรไปยังหมายเลขหมายเลขหนึ่ง

“อาเล็กผมโดนทำร้ายที่เมืองฮ่าน”

ซูเหวินปินอาคนเล็กของคุณชายซู เป็นเงาของตระกูลซู เงาที่ว่าก็คือเขาใช้ชีวิตแบบลับๆ เพื่อควบคุมจัดการเรื่องที่ผิดกฎหมายของตระกูลซู

ซูเหวินปินเป็นคนที่จิตใจโหดเหี้ยม สองสามปีมานี้ภายใต้อำนาจเขาได้ฆ่าคนที่มีชื่อเสียงหลายคน อีกทั้งยังช่วยตระกูลซูสะสางเรื่องวุ่นวายไปไม่น้อย

เมื่อได้ยินว่าเกิดเรื่องกับคุณชายซู ซูเหวินปินขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

ซูเหวินปินอายุมากกว่าคุณชายซูไม่กี่ปี ทั้งสองมีฐานะเป็นลุงกับหลาน แต่ในความเป็นจริงความสัมพันธ์ของทั้งสองเหมือนกับพี่น้องทั่วไป

“ใครกล้าทำร้ายนาย คนเมืองฮ่านกล้าดียังไง หรือมันคิดว่าตระกูลซูอ่อนแอ!” ซูเหวินปินพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“มันชื่อหลี่โม่ มันเป็นลูกเขยของตระกูลกู้ อาเล็กช่วยพาคนมาจัดการไอ้หลี่โม่ด้วยนะครับ ผมจะแย่งเมียมันมาต่อหน้าของมัน! ผมจะให้มันมองดูผมนอนกับเมียของมัน!” คุณชายซูพูดอย่างโมโห

คุณชายซูโกรธจนไม่รู้จะโกรธอย่างไรแล้ว ในหัวของเขามีแต่เรื่องแก้แค้นหลี่โม่ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ต้องทำให้หลี่โม่เจ็บปวดอย่างถึงที่สุด ให้มันเห็นเมียของมันเป็นแค่ของเล่นของเขา

ซูเหวินปินหัวเราะออกมาอย่างร้ายกาจ “หึหึ วางใจเถอะ อาจะช่วยนายแก้แค้นศัตรูคนนี้เอง เมื่อถึงตอนนั้นอามีของขวัญชิ้นเล็กๆ ให้นายด้วย ถ้ามีของขวัญชิ้นนั้นนายจะได้ข่มเหงเมียของมันได้ตามใจชอบ”

หลี่โม่ยกแก้วไวน์แดงขึ้น แล้วพูดอย่างซาบซึ้งว่า “หยุนหลัน ขอบคุณที่มีคุณ ถ้าไม่มีคุณ ผมไม่รู้ว่าชีวิตของตัวเองจะเป็นอย่างไร”

ถ้าไม่มีการสนับสนุนของกู้หยุนหลัน หลี่โม่ไม่อยากจะจินตนาการถึงชีวิตของตัวเอง

“วันนี้คุณเป็นอะไร”

กู้หยุนหลันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แล้วยกแก้วไวน์แดงขึ้นมาชนกับแก้วของหลี่โม่เบาๆ

“ตอนนี้คุณเปลี่ยนไปมาก แต่ฉันดีใจกับการเปลี่ยนแปลงของคุณ คุณไม่ได้อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ฉันหวังว่าคุณจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีและแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ”

เหตุการณ์ในช่วงนี้ลอยเข้าในหัวของกู้หยุนหลัน ถึงแม้จะเป็นแค่การเปลี่ยนแปลงของหลี่โม่ แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้กู้หยุนหลันปลื้มใจ

แต่ความปลื้มใจก็ส่วนหนึ่ง กู้หยุนหลันยังรู้สึกสงสัยเล็กน้อย เพราะก่อนหน้านี้หลี่โม่อธิบายอย่างชัดเจน กู้หยุนหลันจึงไม่กล้าเซ้าซี้ถามอะไรมาก

“ผมจะเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ผมจะทำให้คุณเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด ผมจะทำให้ซีซีเป็นเจ้าหญิงที่ผู้หญิงทั้งหมดต้องอิจฉา”

กู้หยุนหลันยิ้มหวาน แก้มของเธอแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์ไวน์ มองแล้วช่างมีเสน่ห์จนไม่มีอะไรมาเทียบได้

“คุณนี่ยิ่งพูดเก่งขึ้นเรื่อยๆ นะ ถึงแม้ว่าคุณอาจจะทำไม่ได้ แต่ฉันได้ยินแล้วก็รู้สึกมีความสุข มีความสุขจริงๆ นะ” กู้หยุนหลันยิ้มหวานราวกับเทพธิดา

“พอแล้ว ขอบคุณสำหรับมื้อนี้ อ้อ คุณมีเงินพอหรือเปล่า รูดบัตรของฉันไหม”

“ผมจ่ายเงินตอนที่จองเรียบร้อยแล้ว ทานเสร็จพวกเราก็กลับบ้านกันเลย” หลี่โม่ยิ้ม

กู้หยุนหลันมองหลี่โม่อย่างประหลาดใจ จากนั้นเธอจึงพยักหน้าแล้วลุกขึ้น