จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 188

บทที่ 188 เวลาเร่งรีบ

สีหน้าของซูเหวินปินเคร่งขรึมขึ้นมา ฝีมือการต่อสู้ของหลี่โม่อยู่เหนือความคาดคิดของซูเหวินปิน เดิมทีเขาคิดว่าหลี่โม่เป็นแค่ผู้เข้าแข่งขันธรรมดาทั่วไป ใครจะไปคิดว่าหลี่โม่จะแสดงฝีมือระดับเทพแบบนี้

เด็กหนุ่มผิวพรรณสะอาดสะอ้านที่ยืนอยู่ข้างหลังซูเหวินปินแสยะยิ้มร้ายกาจ

“หัวหน้า พละกำลังและความว่องไวของไอ้หมอนั่นไม่เลวเลยทีเดียว แต่มันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผม”

“อย่าเพิ่งรีบ ดูไปก่อน ให้คนของท่านหวงขึ้นไปลองเชิงก่อน” ซูเหวินปินขมวดคิ้วแล้วเอ่ยออกมา

ตอนนี้ซูเหวินปินรู้สึกเสียใจที่ประมาทและเปลี่ยนกฎการแข่ง

แต่ถึงจะเสียใจไปก็ไร้ประโยชน์ จากการคาดเดาของซูเหวินปิน ขอแค่คนของท่านหวงยื้อหลี่โม่ และตัดกำลังของหลี่โม่ ลูกน้องของเขาก็จะจัดการกับหลี่โม่ได้

ท่านหวงปรายตามองท่านหม่าที่กำลังโกรธ “ท่านหม่า อย่าโกรธเลย ถือว่าต้าลี่ตายอย่างคุ้มค่า นายทำศพเขาให้ดีก็พอแล้ว ให้คนของฉันแก้แค้นแทนต้าลี่ก็แล้วกัน”

“ชะชัยคนที่ฉันรับมาใหม่ เคยเป็นคนที่เคยเรียนมวยไทย เขาเคยชนะติดต่อกันสามสิบครั้งที่สนามมวยใต้ดินที่ต่างประเทศ จัดการไอ้หมอนี่ไม่ใช่เรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรง”

ชายผู้ที่มีผิวสีแทน สวมกางเกงขาสั้นท่อนบนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ เดินออกมาทางด้านหลังของท่านหวง

ชะชัยเรียนมวยไทยกับแชมป์มวยไทยรุ่นเก่า เขาเริ่มชกมวยใต้ดินตั้งแต่อายุสิบหกปี

นี่ก็ผ่านมาสิบปีแล้ว ชะชัยเป็นราชามวยใต้ดิน เขาทำคู่ต่อสู้ตายคาสังเวียนมานับไม่ถ้วน

ชะชัยที่มีแววตาโหดร้ายราวกับงูพิษ เขาแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว

“ท่านหวง ผมจะหักกระดูกในร่างกายของมันทุกกระเบียดนิ้ว”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ดีๆ ขึ้นไปชกเลย ทำให้ฉันใจเย็นลงที” ท่านหวงพูดเสียงดัง

ท่านหวงคิดว่า หวังต้าลี่สิบคนก็สู้ชะชัยเพียงคนเดียวไม่ได้ ถ้าพูดเช่นนี้หลี่โม่สามถึงห้าคนถึงจะสู้กับชะชัยได้

ชะชัยไม่ได้กระโดดขึ้นเวที เขาใช้กำลังของร่างกายของตัวเองกระโดดขึ้นไปบนเวที

และที่ที่ชะชัยกระโดดขึ้นไปมีรอยเท้าลึกลงไป แถมกระเบื้องตรงส่วนนั้นก็แตกละเอียด

พละกำลังที่น่ากลัวเช่นนี้ก็สามารถแสดงให้เห็นถึงความน่ากลัวของชะชัย

ชะชัยขึ้นมาบนเวทีประลองและยกนิ้วกลางให้หลี่โม่ “ไอ้เด็กน้อย แกสามารถรับกระบวนท่าของฉันได้สิบกระบวนท่าก็ถือว่าฉันแพ้แล้ว”

คนที่หลบไปพึ่งพาท่านหวงอย่างชะชัยเมื่อครู่ ใจของเขาแน่วแน่อีกครั้ง เขาอยากใช้ชีวิตของหลี่โม่มาสร้างผลงานให้ตัวเอง

“อย่ามาพูดไร้สาระ ฉันต้องรีบไปซื้อมื้อดึกให้ภรรยา” หลี่โม่พูดอย่างหงุดหงิด

“ให้ตายเหอะ! รนหาที่ตายชัดๆ”

ชะชัยพูดอย่างหงุดหงิด เขาสูดหายใจลึก กล้ามเนื้อสีแทนของเขาเปล่งประกายขึ้นมา กล้ามเนื้อค่อยๆ รวมตัวกันอย่างเห็นได้ชัด มันเหมือนกับแผ่นเหล็กอย่างไรอย่างนั้น

ท่านหวงยิ้มอย่างพออกพอใจ “ทุกท่านเห็นแล้วหรือยัง นี่คือเคล็ดวิชาที่ไม่เหมือนใครของชะชัย ว่ากันว่าเมื่อใช้แล้วจะเหมือนออร่าระฆังทองอย่างไรอย่างนั้น”

ท่านหม่าส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ ไม่สนใจท่าทางพออกพอใจของท่านหวง เขายังคงเสียใจกับการจากไปของลูกน้อง

ซูเหวินปินพูดกับชายร่างกายกำยำข้างหลังเบาๆ ว่า “พวกแกจับตาดูเอาไว้ หาจุดอ่อนของมัน”

ชายรูปร่างกำยำทั้งสองคนพยักหน้าและจับตามองบนเวที

ชะชัยที่กำลังโกรธจัด เขาค่อยๆ วิ่งเข้าประชิดตัวหลี่โม่อย่างรวดเร็ว

เพราะใช้เคล็ดวิชาลับทำให้พลังป้องกันสูงขึ้น ชะชัยตัดสินใจทิ้งพลังป้องกัน และจู่โจมหลี่โม่อย่างรวดเร็ว

จิตใจของฉู่จงเทียนแน่วแน่ ความกังวลที่เขามีอยู่มลายหายไปแล้ว เขารู้สึกว่าหลี่โม่ราวกับเทพศาสตราอย่างไรอย่างนั้น เขาสามารถสังหารทุกสิ่งทุกอย่างได้

นิ้วกลางของหลี่โม่อยู่ตรงระหว่างหัวคิ้วของชะชัย เหตุการณ์ที่ชะชัยคิดไว้คือนิ้วกลางของหลี่โม่ได้กระแทกเข้ามาในกระดูกและทะลุเข้ามาในหน้าผากของเขา แต่ทว่ามันกลับไม่ได้เกิดขึ้น

นิ้วกลางจิ้มเบาๆ อยู่ที่ระหว่างคิ้วของชะชัย ไม่ได้มีความรู้สึกเจ็บหรือผิดปกติ

เหมือนเวลาหยุดชะงัก ทุกคนต่างพากันมองนิ้วกลางของหลี่โม่ ราวกับกำลังรอให้เลือดพุ่งออกมา

หลี่โม่ยิ้มบางๆ แล้วค่อยๆ ชักนิ้วกลางกลับมา

ชะชัยถอยหลังไปสองก้าว แล้วใช้มือขวาคลำตรงระหว่างคิ้วของตัวเอง พบว่าไม่ได้มีอะไรผิดปกติ ชะชัยหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พลังป้องกันของฉันนี่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงจะเป็นกระสุนปืน 9 มม. ก็ไม่สามารถทะลุเข้ามาในกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งของฉันได้ ต่อไปก็ไปเวลาตายของแกแล้ว!”

“ฉันแค่ไม่อยากให้เลือดกระเด็นมาโดนเสื้อน่ะ” หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ไร้สาระ แกไม่สามารถต่อกรกับพลังป้องกันของฉันได้หรอก นอนรอความตายจะดีกว่า!”

ชะชัยแสยะยิ้มแล้วก้าวออกมา แต่ทว่าก้าวได้เพียงครึ่งก้าว ชะชัยรู้สึกว่าเหมือนหน้าผากของตัวเองโดนกระแทกกับอะไรหนักๆ จนทำให้เลือดออกมาจากตา ปาก หูและจมูกของเขา

พรวด!

พละกำลังของชะชัยหายไปอย่างรวดเร็ว เขาขาอ่อนจนทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้น ร่างกายของเขาโงนเงนไปมา จากนั้นก็ล้มลงไปบนเวทีประลอง

หลี่โม่ยิ้มบางๆ และหันตัวกลับมา สายตาของเขามองไปที่ซูเหวินปินที่กำลังตกใจจนอ้าปากค้าง

“นายเป็นคนตระกูลซูใช่ไหม ให้คนของนายขึ้นมาทั้งสองคนเลย ฉันต้องรีบไปซื้อมื้อดึกให้ภรรยา”