จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 200

บทที่ 200 ลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงของกู้หยุนหลัน หลี่โม่รีบส่งสายตาให้หารลี่เฉิงกับหัวหน้าซุนทันที

หารลี่เฉิงกับหัวหน้าซุนเป็นคนมีไหวพริบ จึงเข้าใจทันทีว่าหลี่โม่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

ทั้งสองพยักหน้าให้หลี่โม่เพื่อบอกว่าเข้าใจ

“คุยเรื่อยเปื่อยกับเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันน่ะ คุณหานกับคุณซุนทำเกี่ยวกับอาหาร ผมขอคำแนะนำการทำธุรกิจด้านร้านอาหารจากพวกเขา”

กู้หยุนหลันมองหารลี่เฉิงกับหัวหน้าซุน การแต่งกายของทั้งสองคนทำให้เธอสงสัย

“ก่อนหน้านี้ผมเคยเป็นหัวหน้าเชฟครับ ตอนนี้ลูกศิษย์ของผมทำอาหารให้งานเลี้ยงระดับชาติ นายเรียนรู้จากฉัน ต้องเป็นเชฟที่ดีได้อย่างแน่นอน” หัวหน้าซุนยิ้มยิงฟันแล้วพูดออกมา

หารลี่เฉิงทำท่าหั่นผักแล้วพูดว่า “กลับไปเริ่มฝึกการใช้มีดก่อน ทำตามที่เราบอกนาย ขอแค่นายฝึกฝนอย่างหนัก การเปิดร้านอาหารเองก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรอีกแล้ว”

เห็นทักษะการแสดงอันยอดเยี่ยมของทั้งสองคน หลี่โม่จึงยืนขึ้นแล้วเอ่ยออกมาว่า “ขอบคุณคำแนะนำของทั้งสองท่าน ไว้ว่างๆ พวกเราค่อยมาคุยกันอีกนะครับ”

“ได้เลย พวกเราก็จะกลับแล้ว ไว้คุยกันใหม่”

หัวหน้าซุนกับหารลี่เฉิงออกไปด้วยกัน กู้หยุนหลันมองหลังของทั้งสองคนแล้วพูดว่า “นายเรียนทำอาหารกับเชฟ จะเปิดร้านอาหารเหรอ”

“ผมไม่มีความคิดนั้นหรอก ผมแค่อยากหาความรู้ด้านการทำอาหาร จะได้ทำอาหารให้คุณทานได้เยอะๆ ไง”

กู้หยุนหลันยิ้มหวานแล้วกลอกตามองบนใส่หลี่โม่ “ฉันนัดทานข้าวกับคุณหลี่ เถ้าแก่จ้าวแล้วก็คุณหลินไว้เรียบร้อยแล้ว จะเจอประธานของบริษัทยาในเมือง และนำผลิตภัณฑ์เข้ามาในเมืองเอก นายไปรอพวกเขากับฉันสิ”

“ได้”

หลี่โม่ยืนเป็นเพื่อนกู้หยุนหลันอยู่ที่หน้าประตูโรงแรมถังซ่ง รถเบนซ์สองสามคันขับเข้ามาจอดอยู่ใต้ตึกถังซ่ง ประตูรถเบนซ์แต่ละคันถูกเปิดออกคุณหลี่ เถ้าแก่จ้าวและคุณหลินลงมาจากรถ

คนที่เดินนำมาเป็นคนแรกคือเถ้าแก่จ้าว เขาเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว พุงของเขายื่นออกมาเล็กน้อย เมื่อพุงกระเพื่อมหัวเข็มขัดหนังหลุยส์วิตตองขนาดใหญ่ส่องสว่างภายใต้แสงไฟ

หัวเข็มขัดเพชรหลุยส์วิตตองคือเครื่องประดับที่เถ้าแก่จ้าวพึงพอใจที่สุด เพราะคิดว่าหัวเข็มขัดหนังชิ้นนี้บ่งบอกฐานะของเขาได้ดีที่สุด

คนที่สวมเสื้อผ้าแบรนด์หรูระดับชาติอย่างคุณหลี่และคุณหลินก็เดินตามมาติดๆ รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของทั้งสามคน พวกเขาเดินเข้ามาหากู้หยุนหลันด้วยท่าทีสง่างามและดูมีการศึกษา

เมื่อเห็นหลี่โม่ที่ยืนอยู่ข้างกู้หยุนหลัน ความไม่สบอารมณ์ก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของทั้งสามคน

“ประธานกู้มาเร็วจัง ให้สาวสวยอย่างคุณมารอพวกผม ทำให้พวกผมรู้สึกได้รับความสำคัญอย่างมากเลยนะครับ”

“เถ้าแก่จ้าวก็พูดเกินไป พวกเราเป็นหุ้นส่วนกัน ใครจะรอใครก็เหมือนกัน” กู้หยุนหลันพูดตามมารยาท

“ไม่เหมือนกันสิครับ แต่ว่าท่านประธานกู้พาท่านนี้มาด้วย เกรงว่าจะไม่เหมาะเท่าไรนะครับ วันนี้พวกเราจะคุยเรื่องสำคัญ คนที่เอาแต่เกาะผู้หญิงกินจนมีชื่อฉาวโฉ่อย่างเขา เกรงว่าจะทำให้คุณโอหยางที่มาจากเมืองเอกเข้าใจผิดน่ะสิครับ”

คุณหลี่ปรายตามองหลี่โม่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “คุณโอหยางที่มาจากเมืองเอก เป็นคนที่เด็ดเดี่ยวและเฉียบขาด เขาไม่ชอบอะไรที่ไม่ได้เรื่อง ผมว่าประธานกู้ให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับไปก่อนเถอะครับ”

“วันนี้เราบอกว่ามาทานข้าว แต่อันที่จริงเรามาคุยเรื่องสำคัญ ไม่ควรเอาคนในบ้านมาด้วยนะครับ ถ้าเมื่อไหร่จัดงานเลี้ยงฉลอง ประธานกู้ค่อยพาคนในบ้านมาก็ยังไม่สายนะครับ” คุณหลี่เป็นคนสุดท้ายที่พูดขึ้น

คำพูดของหุ้นส่วนทั้งสามทำให้กู้หยุนหลันข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่

แต่เมื่อคิดถึงงานเลี้ยงด้านธุรกิจที่กำลังจะจัดขึ้น กู้หยุนหลันจึงทำได้เพียงให้หลี่โม่ถูกข่มเหง