จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 208

บทที่ 208 แนวทางสามง่าม

คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้และคนอื่นๆ มองไปที่หลี่โม่อย่างประหลาดใจและแสดงท่าทีดูถูกเหยียดหยาม

“ไอ้เหลือขอ นายคงจะฝันกลางวันอยู่สินะ นายบอกว่าจะจัดการเรื่องของคุณโอหยางเองงั้นเหรอ ถามจริงนายเอาอะไรมาพูด เกรงว่านายคงจะไม่ได้เห็นหน้าคุณโอหยางด้วยซ้ำ!”

กู้ซิงเว๋ยพูดอย่างดูถูก

กู้ชิงหลินก็มองไปที่หลี่โม่แล้วพูดอย่างเย็นชา “นายคงไม่ได้คิดจะไปทำร้ายคุณโอหยางอีกนะ ช่างไร้เดียงสาจริงๆ ข้าเชื่อว่าครั้งนี้นายยังเข้าไม่ถึงตัวของคุณโอหยางก็ถูกอัดเละจนกลายเป็นกองขี้หมาไปก่อนแล้วล่ะ”

กู้เจี้ยนกั๋วครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วพูดว่า “เรื่องทุกอย่างนี้ครอบครัวนายเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง ไปจัดการเลย ถ้าจัดการไม่ได้ก็เตรียมตัวถูกไล่ออกจากตระกูลไปเลย!”

คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้พยักหน้าเบาๆ และเห็นด้วยกับคำพูดของกู้เจี้ยนกั๋ว

“เจี้ยนกั๋วพูดถูก เรื่องนี้ครอบครัวนายเป็นคนก่อขึ้นมาเอง เจี้ยนหมิน นายต้องพาครอบครัวนายไปจัดการเอง ถ้าเคลียร์ปัญหานี้ไม่ได้ก็ออกจากตระกูลกู้ไปเลยนะ”

“พ่อครับ! นี่มัน......”

กู้เจี้ยนหมินรู้สึกเสียใจมาก ไม่คิดเลยว่าพ่อจะถูกพี่ใหญ่กับน้องสามเป่าหูจนต้องพูดคำพูดที่รุนแรงขนาดนี้

“นี่อะไร นี่ถือว่าให้โอกาสพวกนายแล้ว อย่ายืนทื่ออยู่นี่ รีบพาไอ้ลูกเขยกระจอกของนายไปให้พ้น!”

กู้เจี้ยนหมินได้แต่ถอนหายใจแล้วจากไปพร้อมกับหลี่โม่ กู้หยุนหลันและหวังฟาง

“ถุย!”

กู้ซิงเว๋ยถ่มน้ำลายอยู่ด้านหลังหลี่โม่แล้วพูดอย่างเหยียดหยาม “แสร้งทำเป็นเก่ง คอยพูดว่านายจะไปคุยกับคุณโอหยางยังไง ไอ้คนเหลือขอ!”

ระหว่างทางกลับ กู้เจี้ยนหมินขับรถด้วยความรู้สึกหดหู่

ส่วนหวังฟางก็โกรธจนลุกเป็นไฟ

เธอมองหลี่โม่ผ่านกระจกหลังและอดใจไม่ได้ที่จะระเบิดอารมณ์ออกมา

“ไอ้คนไร้ประโยชน์หลี่โม่ นายจะไปหาเรื่องคุณโอหยางเขาทำไมกัน ต่อให้นายจะไปช่วยหยุนหลัน แต่นายถึงขั้นต้องทำร้ายร่างกายคนอื่นไหม นายแค่ช่วยหยุนหลันออกมาก็พอแล้วสิ! นายจะไปทำกร่างกับคนอื่นทำไม นายคิดว่านายเป็นใครกันแน่!”

“แม่คะ แม่อย่าว่าเขาแบบนี้สิ”

กู้หยุนหลันพูดเข้าข้างหลี่โม่

“เธอไม่ต้องพูด”

หวังฟางดุใส่กู้หยุนหลัน จากนั้นต่อว่าหลี่โม่ต่อ “นายบ้าไปแล้วใช่ไหม นายคิดว่าใช้กำลังแล้วจะสามารถจัดการทุกเรื่องได้งั้นเหรอ? นายคิดว่านายทำร้ายคนอื่นแล้วจะทำให้ตัวเองดูมีประโยชน์ขึ้นมาล่ะสิ ยิ่งแสดงความไร้ค่าต่างหาก!”

“ถ้านายไม่ทำร้ายคุณโอหยาง แล้วบ้านเราจะมีปัญหาแบบนี้ไหม? เราต้องอับอายต่อหน้าคุณท่านไหม? ช่างไม่รู้จักคิด! ไร้ประโยชน์สิ้นดี!”

หวังฟางยิ่งพูดยิ่งโกรธ

หลี่โม่ได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร กู้หยุนหลันจับมือของหลี่โม่ไว้แน่นๆ เขาถึงรู้สึกอบอุ่นใจและกุมมือของกู้หยุนหลันไว้แน่นๆ

“หยุนหลัน คุณไม่ต้องกังวลหรอกนะ กลับบ้านพักผ่อนดีๆ ล่ะ”

หลี่โม่พูดด้วยความเป็นห่วง

กู้หยุนหลันรู้สึกตึงเครียดและพูดอย่างกระวนกระวาย “คุณจะทำอะไร ดึกแล้วกลับบ้านกันเถอะ”

“กลับบ้าน? กลับบ้าอะไร ไอ้คนไร้ค่ายังมีหน้ากลับบ้านด้วยเหรอ! คนแบบนี้สมควรไปอยู่ข้างนอกมากกว่า! นายบอกว่าจะไปจัดการเรื่องของคุณโอหยางไม่ใช่เหรอ ก็ไปสิ เคลียร์ปัญหาไม่ได้นายไม่ต้องคิดว่าจะเข้ามาเหยียบที่บ้านเราอีกนะ!”

จากนั้นหวังฟางก็หันไปตะโกนใส่กู้เจี้ยนหมินอย่างเสียงดัง “ยังจะขับอะไรอีก จอดรถ ให้ไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้ลงไป ให้มันดูแลตัวเองบ้าง ทางที่ดีไม่ต้องกลับมาเลยจะดีกว่า”

กู้เจี้ยนหมินจอดรถโดยไม่พูดอะไร หลี่โม่ตบมือกู้หยุนหลันเบาๆ แล้วลงจากรถ

“หลี่โม่......คุณ ตั้งสติก่อนนะ”

กู้หยุนหลันพยายามเตือนสติเขาอย่างกังวล