จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 213

บทที่ 213 จัดการเรียบร้อยแล้ว?

จะรู้ได้ไงว่ามึงกำลังจะทำอะไร

โอหยางจงเฉิงคิดในใจแต่ไม่กล้าแสดงออกมา

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ โอหยางจงเฉิงคงถ่มน้ำลายใส่คนถามไปนานแล้ว

แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ณ ตอนนี้เขาเป็นได้แค่ลูกไก่ในกำมือของหลี่โม่ ต้องเชื่อฟังทุกคำสั่งของเขา

“คุณชายหลี่เป็นผู้สูงส่ง พวกเราที่เป็นคนโง่เขลาไม่มีทางเดาความคิดของคุณได้หรอกครับ คุณชายช่วยบอกพวกเราทีเถอะครับ”

ใบหน้าที่เปื้อนด้วยคลาบเลือดของโอหยางจงเฉิงแสดงรอยยิ้มที่น่าสงสารออกมา

“คนไอคิวต่ำอย่างคุณยังมีชีวิตรอดถึงทุกวันนี้ถือว่าโชคดีจริงๆ เลยนะ”

หลี่โม่พูดอย่างประชดประชัน

โอหยางจงเฉิงยิ้มอย่างขมขื่นและไม่รู้จะตอบอย่างไร

คุณเฉียนที่มีไหวพริบดีก็พูดขึ้นอย่างช้าๆ ว่า “คุณชายหลี่จะสั่งสอนพวกเราใช่ไหมครับ? พวกเราเป็นคนไม่รู้ฟ้าจริงๆ เลยครับ คุณชายช่วยสั่งสอนพวกเราทีนะครับ ต่อไปเราจะไม่กล้าทำอีกแล้วครับ”

“เหอะๆ”

หลี่โม่ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย “สั่งสอนพวกคุณงั้นเหรอ? พวกคุณคิดว่าตัวเองเป็นลูกศิษย์ผมสินะ แต่ขอโทษนะ ผมไม่มีลูกศิษย์อย่างพวกคุณ”

“ครับคุณชาย พวกเราไอคิวต่ำเองครับ ต้องรบกวนคุณชายแล้วนะครับ คุณชายอยากสั่งสอนพวกเรายังไงก็ได้ครับ พวกเราจะพยายามอดทนครับ”

เมื่อเห็นหลี่โม่หยิบบุหรี่ออกมา โอหยางจงเฉิงก็รีบหยิบไฟแช็กออกมาเพื่อจะจุดบุหรี่ให้กับหลี่โม่

แต่หลี่โม่กลับเตะโอหยางจงเฉิงจนกระเด็นออกไป “ใครให้คุณจุดบุหรี่? รู้ว่าตัวเองทำผิดตรงไหนแล้วใช่ไหม?”

“ผม ผมไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเองครับ ผมไม่ควรพูดจาไม่ดีกับคุณชายหลี่เลยครับ ผมตาบอดเอง สมองผมมีปัญหาเองครับ ผมผิด ผมผิดเองครับ”

หลี่โม่มองไปที่โอหยางจงเฉิงอย่างไร้คำบรรยาย จนกระทั่งตอนนี้แล้วเขายังไม่รู้ตัวว่าทำผิดอะไรต่อหลี่โม่ ช่างโง่เขลาจริงๆ

เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่โม่เริ่มไม่ดี โอหยางจงเฉิงก็เริ่มรู้ตัวว่าเขาทำผิดพลาดจุดไหนแล้ว จากนั้นเขาพลิกผันอย่างรวดเร็วแล้วมีคำตอบในใจอย่างกะทันหัน

“พวกเราควรฟังคำตักเตือนของคุณชายหลี่ครับ พวกเราไม่กล้าคิดร้ายกับกู้หยุนหลันแล้วก็ตระกูลอีกแล้วครับ คุณชายโปรดไว้ใจพวกเรานะครับ ต่อไปพวกเรา......พวกเราจะสนับสนุนตระกูลกู้อย่างเต็มที่ครับ”

โอหยางจงเฉิงคิดว่าเขาเริ่มมาถูกทางแล้ว บางทีการตอบสนองเช่นนี้อาจทำให้หลี่โม่พอใจก็ได้

“ยังไม่พอ” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา

“รบกวนคุณชายช่วยบอกผมทีครับ คุณชายจะให้ผมทำอย่างไร ผมก็จะทำอย่างนั้นครับ”

โอหยางจงเฉิงพูดอย่างมั่นใจ

ในเวลานี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการเอาตัวรอดแล้ว ขอเพียงรักษาธุรกิจและความมั่งคั่งไว้ได้ หลี่โม่จะสั่งให้ทำอะไรพวกเขาก็จะยอม จะให้พวกเขาไปขายตัวตอนนี้เลยก็ได้

“ไปขอขมาที่บ้านตระกูลกู้ด้วย”

โอหยางจงเฉิงและเพื่อนๆ รู้สึกโล่งอกทันที การขอขมาไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพวกเขาเลย ต่อให้ต้องคุกเข่ากราบไหว้ร้องขอพวกเขาก็ทำได้เช่นกัน ขอเพียงสามารถรักษาสถานะความมั่งคั่งของตัวเองไว้ได้ก็พอ ส่วนเรื่องศักดิ์ศรีเอาไว้ทีหลัง!

ในอดีตเมื่อโอหยางจงเฉิงเริ่มต้นจากศูนย์ เขาไม่เคยเห็นแก่ศักดิ์ศรีอยู่แล้ว เพราะถ้าเห็นแก่ศักดิ์ศรีเขาไม่มีทางไต่เต้ามาถึงจุดนี้ได้

“ถ้าคุณโอหยางเขาไม่ไว้หน้าเราจะทำยังไง! ธุรกิจครอบครัวของเราต้องล้มละลายจะทำยังไง! ไอ้คนซื่อบื้ออย่างนายก่อนจะทำอะไรทำไมไม่คิดให้ดีก่อน! ฉันล่ะปวดหัวกับนายจริงๆ!”

กู้หยุนหลันได้ยินเสียงดุด่าของหวังฟางก็รีบออกมาจากห้องนอนทันที

เมื่อกู้หยุนหลันเห็นหวังฟางที่นั่งอยู่บนโซฟาก็รีบเดินเข้าไปหาหลี่โม่และจุงมือเขาไว้ “กลับห้องกันเถอะ”

“หยุนหลัน ปล่อยมือมัน คนไร้ประโยชน์อย่างนี้จะเก็บไว้ที่บ้านทำไม มีแต่จะสร้างปัญหาให้พวกเรา ครั้งนี้ก่อเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ยังไม่รีบไล่มันออกจากบ้านอีก! ถ้าตระกูลกู้ของเราล้มละลายจริงๆ เธอจะได้รีบหาคนใหม่ที่พึ่งพาได้สักที!”

“ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว ทั้งครอบครัวของเรา พ่อของเธอ แม่ ซีซี ทุกคนจะได้มีคนที่พึ่งพาได้ เธอดูสภาพของหลี่โม่สิ ไม่มีเงิน ไม่มีภูมิหลัง ไม่มีอะไรที่จะพึ่งพาได้เลย!”

หวังฟางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและเสียดสีความรู้สึก

เพราะเธอรอคอยที่จะให้กู้หยุนหลันหย่ากับหลี่โม่ ไม่ว่าจะไปแต่งงานใหม่กับฮั่วเจี้ยนเฟิงหรือว่าใครคนอื่นก็จะดีกว่าหลี่โม่

“แม่คะ แม่อย่าด่าเขาเลย ต่อให้ธุรกิจครอบครัวเราจะล้มละลาย แต่พวกเราก็สร้างขึ้นมาใหม่ได้ แม่ไม่ต้องกังวงหรอกนะ อีกอย่าง อีกอย่างหนูเชื่อในตัวของหลี่โม่” กู้หยุนหลันจุงมือหลี่โม่แล้วเดินกลับไป

หวังฟางตะโกนพูดต่อ “เธอเชื่ออะไรในตัวมัน? เธอกินยาอะไรเข้าไปถึงมองไม่ออกว่ามันคือพวกไร้ประโยชน์! พวกเราทุกคนต่างก็รู้กันหมด!”

แต่เสียงที่ตอบรับหวังฟางคือเสียงปิดประตูที่ดังสนั่น จึงทำให้หวังฟางโกรธจนทุบที่โซฟาด้วยความแรงและเธอทำเหมือนโซฟาที่นั่งอยู่นั้นก็คือหลี่โม่

“คุณไปทำอะไรมา ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

กู้หยุนหลันถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่ต้องห่วงผมหรอก เรื่องของคุณโอหยางผมจัดการเรียบร้อยแล้ว รอพรุ่งนี้นะ”

หลี่โม่จับมือขาวเนียนของกู้หยุนหลันแล้วพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล