จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 215

บทที่ 215 เพราะคุณหลี่

ในขณะที่คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้และคนอื่นๆ ที่ได้ยินว่ามีขบวนรถหรูป้ายทะเบียนของเมืองเอกขับเข้ามาก็รู้ว่าเป็นรถของโอหยางจงเฉิง

โอหยางจงเฉิงที่เข้ามาตั้งแต่ช่วงเช้า ทำให้คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้และคนอื่นๆ ต่างก็คิดว่าเขาต้องมาเอาเรื่องที่นี่และไม่มีทางเป็นเรื่องอื่นอย่างแน่นอน

คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ขมวดคิ้วแล้วมองไปที่กู้หยุนหลันอย่างเคร่งเครียด

“หยุนหลัน! ตอนนี้คุณโอหยางมาถึงที่แล้ว เธอต้องทำให้เขายอมรับในคำขอโทษของเธอให้ได้นะ รู้ว่าต้องทำยังไงใช่ไหม?”

“พ่อจะเกรงใจมันทำไม กู้หยุนหลัน เธอทำตัวให้ดีๆ ก็แล้วกัน เธอต้องทำทุกอย่างตามที่คุณโอหยางต้องการ อย่าแกล้งโง่อีกนะ!”

“อย่าทำตัวให้เป็นนางเอกในหนังไปเลย คนเราอยู่บนโลกก็ต้องใช้ร่างกายแลกกับสิ่งที่ต้องการอยู่แล้ว แค่อยู่กับคุณโอหยางก็จะได้รับความมั่งคั่ง เรื่องง่ายๆ แค่นี้เธอต้องทำให้ได้สิ คนมากมายหวังที่จะได้โอกาสแบบนี้ยังไม่ได้เลย”

กู้หยุนหลันยิ้มอย่างน่าสังเวช สองมือของเธอบีบแน่นๆ จนผิวหนังซีดเซียว

ประตูห้องประชุมถูกเปิดออกอีกครั้ง โอหยางจงเฉิงกับคุณเฉียนและเพื่อนอีกสองคนรวมถึงเลขากับพนักงานมากมายในบริษัทเดินเข้ามาในห้องประชุมนั้น

คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้กับกู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่นๆ ก็รีบลุกขึ้นต้อนรับด้วยรอยยิ้ม

“ยินดีต้อนรับคุณคุณโอหยางนะครับ เราต้องขออภัยที่ไม่ได้ต้อนรับท่านอย่างเป็นทางการครับ ซิงเว๋ย นายไปเรียกหยุนหลันให้ลุกขึ้นต้อนรับคุณโอหยางเดี๋ยวนี้”

กู้เจี้ยนกั๋วจ้องไปที่กู้หยุนหลันที่ยังอยู่นั่งอยู่บนเก้าอี้

กู้ซิงเว๋ยที่กำลังจะเข้าไปเรียกกู้หยุนหลันให้ลุกขึ้นยืนก็ถูกโอหยางจงเฉิงห้ามเอาไว้

กู้หยุนหลันในสายตาของโอหยางจงเฉิงในขณะนี้ก็คือคุณนายหญิง เพราะเมื่อคืนเขาเรียกหลี่โม่ว่าคุณชายแล้ว ดังนั้นภรรยาของคุณชายหลี่โม่ก็คือคุณนายหญิง

“พวกคุณจะทำอะไร ให้คุณหยุนหลันนั่งอยู่ที่เดิมก็ถูกแล้ว พวกเรามาเพื่อจะมาขอขมาคุณหยุนหลัน รีบนำของขวัญเข้ามาให้หมด”

โอหยางจงเฉิงแสดงรอยยิ้มที่ประจบเหมือนสุนัขสายพันธุ์ปั๊ก เขาโค้งคำนับแล้วพูดคำพูดที่ทำให้คนของตระกูลกู้ถึงกับตกใจ

ขอขมา?

โอหยางจงเฉิงจะมาขอขมากู้หยุนหลัน?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพียงแค่คืนเดียวก็เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิดได้!

โอหยางจงเฉิงกินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่า?

เมื่อคืนยังออกคำสั่งอย่างเด็ดขาดว่าจะทำให้ตระกูลกู้ล้มละลายให้ได้ แต่เช้านี้เขากลับมาขอขมาถึงที่

เรื่องมันพลิกผันจนทำให้คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้และคนอื่นๆ รู้สึกสับสนแล้วมองโอหยางจงเฉิงด้วยความน่าทึ่ง

กู้หยุนหลันก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน เธอขมวดคิ้วแล้วมองไปที่โอหยางจงเฉิงด้วยความประหลาดใจ

เขามาไม้ไหนกันแน่?

จะหลอกให้ดีใจก่อน?

น่าจะมีกับดักที่ใหญ่กว่ารอฉันอยู่แน่เลย

กู้หยุนหลันไม่เชื่อว่าโอหยางจงเฉิงจะเปลี่ยนเป็นคนละคนภายในคืนเดียว

“ให้ไวสิ รีบเอาของขวัญเข้ามา!”

โอหยางจงเฉิงพูดอย่างใจร้อน

ในมือของผู้ช่วยและเลขาถือของขวัญเต็มมือแล้วเดินเข้าไปหากู้หยุนหลันด้วยความเคารพ

จากนั้นไม่นานข้างๆ กู้หยุนหลันก็กองเต็มไปด้วยของขวัญ กู้ชิงหลินที่เห็นของขวัญเหล่านั้นก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที

แค่เห็นกระเป๋าของขวัญ่เหล่านั้นก็รู้ว่ามันเป็นของแบรนด์เนมชั้นนำระดับสากลอย่างแน่นอน ส่วนกู้หยุนหลันที่เห็นของขวัญเหล่านี้เธอไม่ได้รู้สึกอยากได้แต่กลับรู้สึกเกลียดชัง!

โอหยางจงเฉิงเหลือบมองไปที่กู้ซิงเว๋ยแล้วหันไปพูดกับกู้หยุนหลันด้วยรอยยิ้ม “พอได้ไหมครับคุณหยุนหลัน? ผมมาขอโทษคุณด้วยความจริงใจนะครับ ผมรู้สึกผิดจริงๆ ที่เคยทำไม่ดีต่อคุณนะครับ”

“ผมมันเลวทราม หยาบคาย น่ารังเกียจ ผมมันตาบอด ไม่รู้ฟ้า ไม่คำนึงถึงสิ่งที่จะตามมา ผมขอโทษจริงๆ นะครับที่เคยก้าวก่ายคุณ”

หลังจากที่โอหยางจงเฉิงพูดจบเขาก็ก้มลงเพื่อโค้งคำนับกู้หยุนหลัน ส่วนคุณเฉียนกับเพื่อนอีกสองคนก็โค้งคำนับไปด้วย

สิบวินาทีต่อมาโอหยางจงเฉิงและเพื่อนๆ ถึงค่อยๆ ยืดตัวตรง จากนั้นก็โค้งคำนับกู้หยุนหลันต่อจนกระทั่งถึงเก้าครั้ง

คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้กุมหน้าอกและนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความตกใจ เขาคิดว่าตัวเองคงกังวลมากเกินไปจึงเห็นภาพหลอนเหล่านี้

กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่นๆ ต่างรู้สึกเจ็บใจ อุตส่าห์เป็นคนร้ายมาตั้งแต่แรก แต่ทุกอย่างกลับสูญเปล่า

ส่วนกู้หยุนหลันได้แต่นั่งเงียบๆ และไม่ได้สนใจการโค้งคำนับของโอหยางจงเฉิงและคนอื่นๆ ในตอนนี้สมองของเธอคิดเพียงสิ่งเดียวนั่นก็คือเพราะอะไร

เมื่อเห็นกู้หยุนหลันไม่มีการตอบสนองใดๆ โอหยางจงเฉิงและคนอื่นๆ ก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายและคิดว่าพวกเขาอาจจะยังไม่จริงใจพอ

แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำกับกู้หยุนหลันแล้วเขากลับรู้สึกผิดมากกว่าเดิม เพราะถ้าเปรียบตัวเองเป็นกู้หยุนหลันแล้ว เขาจะไม่ยอมให้อภัยง่ายๆ แบบนี้อย่างแน่นอน

เธอมีสามีที่มีอำนาจขนาดนี้ สิ่งของนอกกายคงไม่ได้อยู่ในสายตาเธออย่างแน่นอน

โอหยางจงเฉิงที่คิดว่าตัวเองเดาใจเธอได้ เขาก็ยกมือขึ้นแล้วตบหน้าตัวเองอย่างไม่ยั้ง

กู้หยุนหลันที่ได้ยินเสียงตบหน้าก็ตั้งสติได้ทันที!

กู้หยุนหลันตกใจและถามเขาว่า “ทำไมคุณต้องมาขอโทษฉันด้วย?”

“ก็เพราะ......เพราะคุณหลี่ครับ”

โอหยางจงเฉิงพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น