จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 219

บทที่ 219 ซื่อจริงๆ

เมื่อเห็นหลี่โม่ไม่ขยับไปไหน น้ำตาของกู้หยุนหลันก็เทลงมาเหมือนหยาดฝน น้ำตาที่ไหลรินทำให้ดวงตาของเธอพร่ามัวและมองไม่เห็นสีหน้าของหลี่โม่อีก

แต่เมื่อรู้ว่าหลี่โม่ไม่ยอมไปไหน กู้หยุนหลันก็ยิ่งตะโกนดังขึ้น

“ไอ้คนไร้ประโยชน์ ยังไม่รีบไปให้พ้นอีก ฉันเกลียดนาย ฉันอยากจะเลิกกับนายนานแล้ว นายไปให้พ้น ไปไกลๆ เลย ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก”

คุณชายซูเฝ้าดูฉากนี้อย่างมีความสุข ราวกับว่าเขากำลังชมภาพยนตร์ที่สุดแสนจะดราม่าอยู่

“ด่าได้ดีมาก ไอ้คนไร้ประโยชน์ เมียนายสั่งให้นายไปให้พ้นแล้ว น้องหยุนหลันคงอยากอยู่กับพี่ตามลำพังสินะ ถึงได้ไล่สามีกระจอกไปให้พ้น ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

แต่หลี่โม่ได้แต่จ้องไปที่กู้หยุนหลันด้วยความรัก

กู้หยุนหลันร้องไห้หนักกว่าเดิม “เจ้าคนโง่ นายทำไมถึงโง่ขนาดนี้”

แปะ แปะ แปะ!

คุณชายซูปรบมือและพี่ตาวปากับลูกน้องของเขาก็ปรบมือตาม

“เป็นการแสดงความรักอันลึกซึ้งจริงๆ ช่างโรแมนติกเหลือเกิน เขาต่างบอกกันว่าความสุขนั้นมักจะเกิดขึ้นบนความเศร้าโศกของผู้อื่นจริงๆ ข้าชอบใจมาก ตาวปา ไปหยิบหลุยส์สิบสามของพี่มา เวลาแห่งความสุขแบบนี้จะขาดเหล้าได้ไงกัน”

“นายช่างเข้าใจความสุขจริงๆ เลยครับ รอสักครู่นะครับ”

ตาวปารับหลุยส์สิบสามจากมือของลูกน้องและเมื่อเขาเปิดจุกขวดก็ดังขึ้น

จากนั้นเขารินเหล้าลงไปในแก้วคริสทัลแล้วยื่นแก้วไปให้คุณชายซู

คุณชายซูรับแก้วเหล้ามาและเขย่าสองครั้งให้เหล้าในแก้วหมุนตามเข็มนาฬิกา

“ไอ้กระจอก ยังไม่รีบคุกเข่าลงอีก? ถ้ายังไม่รีบคุกเข่าข้าจะถอดเสื้อผ้าของเมียนายแล้วนะ ผิวขาวๆ เนียนๆ แบบนี้ข้าอยากลองสัมผัสดูจริงๆ”

“ไม่ อย่า นายรีบไป ไป!”

กู้หยุนหลันตะโกนด้วยสุดแรงจนเสียงของเธอเริ่มแหบแห้ง

แต่หลี่โม่กลับงอเข่าขวาลงและจากนั้นไม่นานเขาก็อยู่ในท่าคุกเข่า

“แมร่ง! นายคิดว่านายเป็นอัศวินเหรอถึงได้คุกเข่าข้างเดียว คุกเข่าลงสองข้างเดี๋ยวนี้เลยนะ! อย่าทำให้ข้าอารมณ์เสียล่ะ ระวังใบหน้าสวยๆ ของเมียนายจะเสียโฉมไปนะ!”

จากนั้นเข่าทั้งสองข้างของหลี่โม่ก็คุกเข่าลงพื้นโดยไม่มีการปฏิเสธใดๆ

หลี่โม่ในขณะนี้ไม่ได้รู้สึกกลัวเสียศักดิ์ศรีอะไรอีก เพราะกู้หยุนหลันคือทุกสิ่งสำหรับเขา

“หลี่โม่ คุณจะซื่อเกินไปแล้ว”

กู้หยุนหลันพูดด้วยความเศร้า น้ำเสียงของเธอสิ้นหวังเหมือนนกน้อยที่กำลังจะตาย ซึ่งทำให้คนฟังแล้วต้องรู้สึกเศร้าไปด้วย

แต่หลี่โม่กลับยิ้มแล้วมองไปที่เธอด้วยความรัก

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ดี ดีมาก”

คุณชายซูหัวเราะอย่างมีความสุขแล้วดื่มเหล้าในมือเข้าไปจนหมดแก้ว

“สุดยอด! ดื่มเหล้าที่ดีที่สุด เล่นกับสาวที่สวยที่สุด แถมยังไม่พอ ที่น่าตื่นเต้นกว่านั้นคือเล่นต่อหน้าผัวมันด้วย ทำไมมันสะใจอย่างนี้วะ ไอ้กระจอก นายพร้อมแล้วหรือยัง?”

คุณชายซูรู้สึกมีความสุขมาก เขารู้สึกว่านี่คือจุดสุดยอดของชีวิตและเหมือนทุกอย่างก็เป็นไปตามความฝันของเขา

“ตอนนี้มันก็เหมือนหมาตัวหนึ่งที่ไล่ยังไงก็ไล่ไม่ไป คุณไม่เชื่อผมจะลองไล่มันก็แล้วกัน”

คุณชายซูมองไปที่หลี่โม่แล้วพูดอย่างเย็นชา “เรียกมาสองคน ไปไล่ไอ้หมากระจอกตัวนั้นไปให้พ้น ดูว่ามันจะไปไหม”

ตาวปาส่งสัญญาณมือไปให้ลูกน้องของเขา จากนั้นก็มีชายร่างกำยำสองคนเดินเข้าไปหาหลี่โม่

“แมร่ง ไอ้หมาจรจัดตัวนี้มาจากไหนกัน ขัดตาคุณชายซูเขา รีบไปให้พ้น”

“ใช้ภาษาคนคุยกับหมาจะรู้เรื่องเหรอ ไล่หมาต้องใช้กำลัง ต้องตีให้เจ็บมันถึงจะกลัว”

ชายร่างกำยำเดินเข้าไปหาหลี่โม่ไปด้วยแล้วพูดไปด้วย จากนั้นยกเท้าขึ้นแล้วเตะหลี่โม่โดยที่ไม่มีการลังเลใดๆ

หลี่โม่ถูกเตะจนล้มไปนอนอยู่กับพื้น จากนั้นชายทั้งสองแสดงแววตาดุดันและเตะเขาหนักขึ้น

“บอกแล้วไงว่ามันเป็นหมาจรจัดขี้เรื้อน แกล้งตายเก่งจริงๆ เลยนะ ไม่ร้องสักคำ หรือกูเตะเบาไป”

“สำหรับหมาที่ชอบแกล้งตายแบบนี้แค่ใช้แรงยังไม่พอ ต้องหักกระดูกมันทั้งตัวด้วย ให้มันคลานได้อย่างเดียว”

หลี่โม่สองมือกุมหัวแล้วนอนขดตัวอยู่บนพื้น ต่อให้ชายร่างกำยำทั้งสองจะทำร้ายเขาอย่างรุนแรงแค่ไหน แม้เขาจะเจ็บปวดมากเพียงใด แต่เขาก็กัดฟันและไม่พูดอะไร

เพราะหลี่โม่เกรงว่าเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเขาจะทำให้กู้หยุนหลันเป็นห่วงและคิดทำอะไรโง่ๆ อีก

เพื่อหยุนหลัน เราจะอดทนต่อความเจ็บปวดทั้งหมด!

แม้จะตกลงไปในขุมนรกชั้นสิบแปด เราหลี่โม่ก็จะไม่หวั่น!

ชายร่างกำยำตะโกนพูดแล้วเตะศีรษะของหลี่โม่ด้วยความโกรธ “ยังไม่ส่งเสียงอีกเหรอ เชื่อไหมว่ากูจะอัดไอ้หัวสุนัขของมึงจะแตกละเอียด!”