จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 224

บทที่ 224 ใครเรียกชื่อผม!

หลี่โม่ที่พักฟื้นอยู่ในบ้านกำลังดูข่าวต่างๆ จากโทรศัพท์มือถือ จู่ ๆ หน้าจอโทรศัพท์ก็เด้งไปอีกหน้าซึ่งเป็นภาพสายเรียกเข้า

เฉียวเจิ้งหลงที่ถูกเมมไว้เป็นชื่อของผู้ติดต่อได้ปรากฏขึ้นบนหน้าเจอของเขา

หลี่โม่กดรับสายและจากนั้นน้ำเสียงที่ค่อนข้างเคารพของเฉียวเจิ้งหลงก็ดังขึ้นในสาย

“คุณหลี่ครับ ผมเฉียวเจิ้งหลงเองครับ”

“อ้อ”

หลี่โม่ตอบสั้นๆ เพื่อบ่งบอกว่าเขารู้จัก

เฉียวเจิ้งหลงไม่ได้ถือสาแต่กลับพูดอย่างมีความสุขว่า “คือว่าผมกำลังจะจัดงานประมูลขึ้น ไม่ทราบว่าคุณจะพอมีเวลามาร่วมงานด้วยกันไหมครับ”

โดยปกติแล้วคนทั่วไปจะไม่ถูกเชิญให้เข้าร่วมงานประมูล แต่สำหรับคนอย่างหลี่โม่แล้วงานประมูลเป็นแค่กิจกรรมยามว่างเท่านั้น

“มีรายการอะไรบ้าง?”

หลี่โม่ถามอย่างเฉยเมย

หากสินค้าประมูลไม่ได้รับความสนใจ หลี่โม่ก็จะไม่ไปอย่างแน่นอน

เฉียวเจิ้งหลงเขาใจความต้องการของหลี่โม่ดี จึงรีบพูดว่า “มีสมบัติและของโบราณหลายประเภทเลยครับ แล้วก็มีอัญมณีชั้นนำอีกด้วย นอกจากนี้ยังมีจี้สร้อยคอหยกเคลือบแก้วสีเขียวโบราณอันล้ำค่าอีกด้วยนะครับ ถือว่าเป็นของที่หายากหมดเลยครับ”

ซึ่งหยกแก้วเป็นหยกที่หายากที่สุดในสมัยนี้ ถ้ามีไว้ในครอบครองจะสามารถบ่อบอกถึงสถานะความมั่งคั่งได้อย่างแน่นอน

ชาวจีนมีความคิดที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับหยก ซึ่งถ้าเป็นหยกชั้นนำแล้วจะเป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงที่ร่ำรวยและยังเป็นที่นิยมมากกว่าเพชรพลอยในหมู่ผู้หญิงที่ร่ำรวยเหล่านี้อีกด้วย

เมื่อคิดว่าใกล้จะถึงวันเกิดของกู้หยุนหลันแล้ว หลี่โม่ก็เกิดความสนใจขึ้นมาทันที เขาคิดว่าถ้าหากได้จี้หยกแก้วที่หายากนี้มาครอบครองและใช้มันเป็นของขวัญวันเกิดให้กับกู้หยุนหลันก็คงจะเป็นของขวัญที่ดีที่สุด

“ได้สิ คุณบอกเวลาแล้วก็สถานที่มานะ ผมจะไป” หลี่โม่พูดเบาๆ

“ครับผม งั้นผมส่งให้ตอนนี้เลยนะครับ ยินดีต้อนรับคุณหลี่อย่างยิ่งในคืนนี้เลยนะครับ”

เฉียวเจิ้งหลงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขอเพียงหลี่โม่ยอมไปร่วมงานเขาก็รู้สึกได้รับเกียรติเป็นอย่างยิ่งแล้ว

หลังจากวางสายหลี่โม่ก็ได้รับข้อความจากเฉียวเจิ้งหลงทันที เขาอ่านข้อความอย่างรวดเร็วจากนั้นก็ดูข่าวต่อ

จนกระทั่งเวลาหนึ่งทุ่ม หลังจากหลี่โม่เตรียมตัวเสร็จก็ขึ้นรถแท็กซี่ไปที่งานประมูล

ซึ่งงานประมูลนี้จัดขึ้นที่ชั้นบนสุดของอาคารฉายฟู่

อาคารฉายฟู่เป็นศูนย์รวมทางการเงินของเมืองฮ่าน บริษัทการเงินหลายแห่งประจำอยู่ในอาคารฉายฟู่แห่งนี้ และกลุ่มลูกค้าหลักของการประมูลครั้งนี้ก็เป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทการเงินเหล่านี้เช่นกัน

หลังจากขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุด หน้าประตูทางเข้างานประมูลต้องยืนยันตัวตนก่อน พนักงานสาวคนหนึ่งถือป้ายชื่อขนาดเล็กเข้ามาแล้วติดไว้ที่หน้าอกของหลี่โม่

“นี่เป็นป้ายทะเบียนที่ใช้ในการประมูลสินค้านะคะ ทางเราจะไม่ระบุชื่อในการประมูลสินค้าทุกประเภท ซึ่งผู้ประมูลทุกท่านต้องเข้าไปในห้องส่วนตัวเพื่อรับชมการถ่ายทอดสดและถ้าหากผู้ประมูลต้องการเสนอราคา ท่านต้องเสนอผ่านทางโทรศัพท์เท่านั้นนะคะ”

พนักงานสาวแนะนำด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

หลี่โม่พยักหน้าและไม่ได้แปลกใจกับวิธีการประมูลเช่นนี้

ซึ่งงานประมูลที่มีเหล่าคนรวยถือป้ายแล้วตะโกนใส่กัน นั่นเป็นฉากที่มักจะเห็นในภาพยนตร์หรือโทรทัศน์เท่านั้น ในความเป็นจริงการประมูลที่แท้จริงไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย เพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการประมูลหน้าหมู่บ้าน