จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 229

บทที่ 229 ดูสามีของคนอื่นสิว่าเขาเก่งแค่ไหน

หลังจากส่งหวังเหมยออกจากบ้าน หวังฟางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วรีบเดินไปเคาะประตูห้องของกู้หยุนหลันด้วยความโกรธ

“หยุนหลัน พาไอ้คนไร้ประโยชน์ออกมาเดี๋ยวนี้ แม่มีเรื่องจะคุยด้วย!”

หวังฟางตะโกนด้วยความโกรธ

การที่ถูกหวังเหมยเยาะเย้ยทำให้หวังฟางรู้สึกอับอายขายหน้าและอึดอัดใจ ซึ่งตอนนี้ก็ถึงเวลาระบายของเธอ

“รีบเรียกไอ้คนไร้ประโยชน์ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ เธอได้ยินในสิ่งที่ป้าพูดเมื่อกี้นี้ไหม อีกสองวันเราต้องไปงานวันเกิดของคุณปู่แล้วนะ เธอจะพาคนกระจอกอย่างหลี่โม่ไปไม่ได้!”

ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออก กู้หยุนหลันก็ออกมาพูดกับหวังฟางด้วยความทุกข์ใจ “แม่ แม่คิดจะทำอะไรกันแน่ คุณป้าดูถูกเราก็ทุกข์ใจพอแล้ว ทำไมแม่ต้องทำให้หลี่โม่ลำบากใจเพราะคำพูดของคนอื่นด้วย”

“ใครทำใครลำบากใจกันแน่? มันต่างหากที่ทำให้เราทั้งบ้านลำบากใจ ญาติพี่น้องทุกคนดูถูกบ้านเราก็เพราะความไม่เอาไหนของมัน มันทำให้ครอบครัวเราทั้งครอบครัวต้องอับอายขายหน้าไปด้วย ฉันกับพ่อเธอไม่มีหน้าไปเจอใครอีกแล้วเธอรู้ไหม”

หวังฟางยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ น้ำเสียงของเธอเฉียบคมอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ “ลูกเขยบ้านคนอื่นมีแต่เรื่องดีๆ ให้พูด แต่ฉันล่ะ ทุกครั้งที่พูดถึงลูกเขยฉันต้องทำตัวให้เป็นใบ้ เพราะกลัวว่าเขาจะถามถึงลูกเขยของฉัน!”

“หลี่โม่ นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ถ้านายเป็นลูกผู้ชายนายคงจะเลิกกับหยุนหลันไปนานแล้ว นายทำไมต้องเกาะหยุนหลันไว้ไม่ปล่อย นายคิดจะอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ!”

กู้หยุนหลันขยี้คิ้วแล้วพูดอย่างรำคาญ “แม่ พอได้แล้ว หลี่โม่ไม่ได้แย่อย่างที่คิดหรอกนะ เพียงแค่ทุกคนไม่เข้าใจเขาก็เท่านั้น”

“คนไร้ประโยชน์แบบนี้จะมีอะไรให้เข้าใจได้ เธอก็ปกป้องมันไปเถอะหยุนหลัน จะดูว่าเธอปกป้องมันได้ถึงไหนกัน มะรืนนี้เราต้องไปงานวันเกิดของคุณปู่เธอ ส่วนคนไร้ค่าคนนี้ห้ามพาไปเด็ดขาด ได้ยินไหม!”

หวังฟางกระทืบเท้าอย่างดุเดือดและกำลังจะหันเดินจากไป การที่ไม่ให้หลี่โม่ไปร่วมงานวันเกิดของคุญท่านหวังครั้งนี้เป็นบรรทัดฐานสุดท้ายของเธอ

และการที่ถูกพี่สาวเยาะเย้ยก็ทำให้เธอรู้สึกโกรธมากพอแล้ว ถ้ายังให้หลี่โม่ไปร่วมงานด้วยเธอคงต้องทนรับกับการถูกดูะถูกของคนทั้งครอบครัวอย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงการที่ถูกทุกคนในตระกูลหัวเราะเยาะ หวังฟางคิดว่าเธอต้องเส้นเลือดสมองแตกหรือหัวใจวายตายก่อนแน่เลย

กู้หยุนหลันขมวดคิ้วแน่นๆ และรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของหวังฟางมาก

“แม่คะ ถ้าแม่ไม่ให้หลี่โม่ไปงานวันเกิดของคุณปู่ด้วย หนูก็จะไม่ไปค่ะ ถ้าหนูไปก็คงทำให้แม่ต้องอับอายขายหน้าเหมือนกัน”

“นี่เธอ! เธออยากให้ฉันบ้าตายใช่ไหม!”

หวังฟางโกรธจนตบต้นขาของเธอและน้ำตาก็ค่อยๆ คลอเบ้า

“เธอยอมเลือกคนไร้ประโยชน์คนนี้แทนที่จะเลือกแม่ผู้ให้กำเนิดเธอเหรอ มันมีดีตรงไหน วันๆ ไม่ทำอะไร แค่หาเลี้ยงครอบครัวยังทำไม่ได้เลย เธอปกป้องมันแล้วได้อะไร!”

กู้หยุนหลันสีหน้าเย็นชาแล้วพูดอย่างจริงจัง “เราเป็นสามีภรรยากัน เป็นหนึ่งเดียวกันนะคะ ถ้าเราจะไปเราก็ไปด้วยกัน และถ้าเราไม่ไปเราก็จะไม่ไปทั้งคู่”

“ดี เอาสิ ปีกกล้าขาแข็งนัก ไม่ยอมเชื่อฟังคำพูดของแม่แล้วสินะ ถ้าเธออยากพามันไปนักก็พาไปเลย จะคอยดูความอัปยศอดสูในวันนั้นเอง”

เมื่อหวังฟางหันเดินจากไป กู้หยุนหลันจึงถอนหายใจอย่างเงียบๆ แล้วปิดประตูห้อง

หลี่โม่กอดกู้หยุนหลันไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดเบาๆ ว่า “ลำบากเธออีกแล้วนะ ผมไม่ไปก็ได้ ไม่จำเป็นต้องไปเถียงกับแม่หรอก”

“ไม่ได้ ฉันจะให้คุณถูกดูถูกอีกไม่ได้ ถ้าครั้งนี้คุณไม่ได้ไป วันหลังคุณคงเดินออกจากห้องนี้ไม่ได้อีกแล้ว”

กู้หยุนหลันรู้สึกกังวลมาก ครั้งนี้ถ้าเธอใจไม่แข็งพอ อนาคตหลี่โม่ต้องเจอกับแรงกดดันของหวังฟางมากกว่าเดิมอย่างแน่นอน