จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 242

บทที่ 242 เฉียวเจิ้งหลง ท่านหลง!

คุณปู่หวางรู้สึกแปลกใจ เพราะเขาเชิญอู๋เต้าเหวินให้ไปนั่งที่ที่นั่งหลัก แต่อู๋เต้าเหวินกลับไม่สนใจเขาเลย ซึ่งทำให้เขาเห็นได้ชัดว่าอู๋เต้าเหวินไม่ได้ตั้งใจมาอวยพรวันเกิดของเขา

อีกอย่างในตอนนี้อู๋เต้าเหวินมองไปรอบๆ เหมือนกับเขากำลังมองหาใครบางคนอยู่ จึงทำให้คุณปู่หวางยิ่งสงสัยมากขึ้น

เขามาที่นี่เพื่อหาศัตรู?

หรือว่ามาหาเพื่อน?

หรือว่ามาหา......

ในขณะที่คุณปู่หวางยังคงสับสนอยู่ อู๋เต้าเหวินก็ได้เห็นหลี่โม่ที่นั่งอยู่มุมห้องแล้ว

ทันทีที่เห็นหลี่โม่ อู๋เต้าเหวินก็ยิ้มอย่างอ่อนน้อม จากนั้นเขาผลักหวางจินซานออกแล้วเดินเข้าไปหาหลี่โม่

“ท่านเหวินครับ ท่านกำลังจะ......”

คุณปู่หวางยังไม่ทันพูดจบก็เห็นอู๋เต้าเหวินเดินไปอย่างไม่สนใจ จากนั้นเขาก็พาลูกหลายเดินตามอู๋เต้าเหวินไปด้วย

คนระดับแบบนี้คนของตระกูลหวังจะผิดใจไม่ได้อย่างแน่นอน ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงเดินตามไปอย่างระมัดระวัง

แต่เมื่อเห็นอู๋เต้าเหวินเดินไปหาหลี่โม่ คุณปู่หวางก็เบิกตากว้างและไม่รู้ว่าอู๋เต้าเหวินกำลังคิดจะทำอะไร

หลังจากที่อู๋เต้าเหวินเดินไปหาหลี่โม่ เขาก็ยืนนิ่งและโค้งคำนับแล้วพูดด้วยความเคารพ “คุณหลี่ครับ ผมได้เจอคุณสักทีนะครับ จะรังเกียจไหมครับถ้าผมขอนั่งกับคุณด้วยคน”

หลี่โม่ยกเปลือกตาขึ้นมองแล้วตอบอย่างเฉยเมย “ไม่รังเกียจ”

อู๋เต้าเหวินนั่งลงบนเก้าอี้ข้างหลี่โม่อย่างระมัดระวังและได้แต่นั่งเฉียงๆ เท่านั้น

ทุกคนในงานมักจะเป็นกลุ่มจำพวกสอดรู้สอดเห็นและเป็นคนช่างสังเกตในเรื่องของคนอื่นทั้งนั้น ดังนั้นเมื่อเห็นอู๋เต้าเหวินนั่งลงข้างๆ หลี่โม่ด้วยท่าทีที่ให้เกียรติทุกคนต่างก็พากันตกตะลึง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ท่านเหวินแทบจะไม่กล้านั่งบนเก้าอี้นั้นเลย ท่านั่งของเขาเหมือนผู้น้อยที่นั่งข้างๆ ผู้หลักผู้ใหญ่ และเหมือนรุ่นน้องที่นั่งกับผู้อาวุโสกว่า”

“ฉันตาฝาดไปใช่ไหม ใครที่ทำให้ท่านเหวินมีท่าทีแบบนี้ได้? แล้วไอ้หนุ่มคนนั้นคือใครกันแน่”

“ฉันคิดว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลย เมื่อกี้คนตระกูลหวังยังดูถูกคนแซ่หลี่คนนั้นอยู่เลยนะ แล้วตอนนี้ท่านเหวินกลับแทบจะเลียขาเขา”

แขกทุกคนเกิดความสงสัยมากมายขึ้น พวกเขาต่างก็สงสัยว่าอู๋เต้าเหวินนั้นกำลังคิดจะทำอะไร แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือสงสัยถึงความสัมพันธ์ของระหว่างหลี่โม่กับอู๋เต้าเหวิน

หวางจินซานและคนอื่นๆ ต่างก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ส่วนหวางจงเหิงกับหวางจงเฉิงนั้นถึงกับอ้าปากค้างไปเลย

นี่มันอะไรกัน ถ้าอู๋เต้าเหวินมีท่าทีแบบนี้กับพวกเรา นั่นจะกลายเป็นภาพที่ทรงเกียรติและเป็นเรื่องที่โดดเด่นที่สุดในงานเลี้ยงนี้อย่างแน่นอน

แต่ทำไม ทำไมอู๋เต้าเหวินถึงปฏิบัติกับหลี่โม่แบบนี้ด้วย!

สีหน้าของคุณปู่หวางเต็มไปด้วยความสงสัย หลังจากที่เขาลังเลไปสักพักก็เดินเข้าไปพูดกับอู๋เต้าเหวิน “ท่านเหวินครับ ท่านรู้จักไอ้หมอนี่ด้วยเหรอครับ? ท่านเป็นแขกผู้มีเกียรติของเราในงานนี้นะครับ เชิญท่านไปนั่งที่นั่งหลักเถอะครับ”

แม้ว่าคุณปู่หวางจะไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของหลี่โม่กับอู๋เต้าเหวิน แต่เนื่องจากเขาเป็นเจ้าภาพจึงควรที่จะเชิญอู๋เต้าเหวินไปนั่งในที่นั่งหลักของงานนี้ เพราะถ้าปล่อยให้เขานั่งที่มุมอับแบบนี้มันจะเป็นการละเลยแขกผู้มีเกียรติ

อู๋เต้าเหวินยิ้มจาง ๆ แล้วพูดว่า “ได้นั่งกับคุณหลี่ก็คือที่นั่งหลักสำหรับผมครับ คุณปู่หวางไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงหรอกครับ”

หวางจงเหิงที่ยืนอยู่ด้านข้างดวงตาแดงก่ำเพราะความอิจฉาและความเกลียดชัง จากนั้นเขาตะโกนใส่หลี่โม่ “ไอ้คนเหลือขอ วันๆ รู้จักกินอย่างเดียว ยังไม่รีบหลบที่นั่งให้คุณปู่ คุณปู่จะได้ต้อนรับท่านเหวิน”

อู๋เต้าเหวินสีหน้าเย็นชาแล้วมองไปที่หวางจงเหิงด้วยแววตาอันดุดัน “ช่างกล้า! กล้าพูดกับคุณหลี่แบบนี้ได้ไง นายเชื่อไหมว่าข้าจะอัดนายให้อาบเลือดเพื่อเป็นการเซอร์ไพรซ์ให้กับงานวันเกิดของคุณปู่หวาง!”

หวางจงเหิงสะดุ้งตกใจจนสีหน้าซีดเซียวแล้วเดินถอยหลังไปอยู่ในท่ามกลางผู้คนอย่างเงียบๆ

ทุกคนในตระกูลหวังและแขกที่มาร่วมงานต่างก็มองไปที่หลี่โม่ด้วยความสงสัย พวกเขาไม่สามารถเข้าใจถึงความสัมพันธ์ระหว่างหลี่โม่กับอู๋เต้าเหวินได้เลย ทำไมอู๋เต้าเหวินถึงเอาอกเอาใจหลี่โม่ได้เช่นนี้