จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 250

บทที่ 250 เท่ห์ระเบิด!

“คุณเป็นใคร! คุณทำอะไรกับหยุนหลัน! คุณห้ามทำร้ายเธอนะ มีเรื่องอะไรก็มาลงที่ผม!”

หลี่โม่ตะโกนอย่างเสียงดัง

กู้หยุนหลันถูกลักพาตัวอีกแล้ว ใครเป็นคนทำกันแน่?

หลี่โม่คิดในใจและเดินออกไปนอกบ้านอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะมีฝีมือใคร สิ่งที่เขาจะทำในตอนนี้ก็คือช่วยชีวิตกู้หยุนหลัน

“แหม ๆ รักกันดีจริงๆ เป็นห่วงเมียล่ะสิ แต่เดี๋ยวผมจะให้คุณฟังเสียงเพลงประกอบก่อนนะ”

เหล่าไป๋ยื่นโทรศัพท์ออกไปที่กู้เจี้ยนกั๋วกับคนอื่นๆ ด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข เมื่อเห็นท่าทีของเหล่าไป๋แล้ว ลูกน้องของเขาก็อัดกู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่นๆ หนักขึ้น

“อ๊า! โอ๊ย! แมร้งเอ๊ยไอ้หลี่โม่ นายทำให้พวกเราถูกทำร้าย ยังไม่รีบไสหัวมาที่นี่อีก!”

“ไอ้กระจอกหลี่ นายมันตัวเฮงซวยชัดๆ! ถ้านายยังไม่รีบมา เมียนายโดนเล่นแน่!”

“กู้หยุนหลันเธอรีบบอกให้ผัวเธอมาที่นี่ ไม่อย่างนั้นพวกเราต้องตายแน่!”

กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่นๆ ตะโกนดุด่าอย่างไม่หยุด และเสียงตะโกนอย่างวุ่นวายนี้ดังขึ้นในสายของหลี่โม่

เมื่อได้ยินเสียงของกู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่นๆ ที่ดังขึ้นหลี่โม่ก็นึกถึงสถานที่หนึ่ง นั้นก็คือบริษัท!

มีเพียงบริษัทเท่านั้นที่กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่นๆ จะอยู่กับกู้หยุนหลัน มีเพียงในบริษัทเท่านั้นถึงจะมีคนมากมายแบบนี้!

หลังจากที่หลี่โม่มั่นใจแล้วว่ากู้หยุนหลันถูกจับตัวไว้ที่ไหน เขาจึงรีบขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าออกจากบ้านและตรงไปที่บริษัทของตระกูลกู้ทันที

ซึ่งช่วงเวลานี้เป็นเวลาเข้างานจึงอาจจะทำให้รถติดบนถนนทั้งเส้นได้ และถ้าหากนั่งรถไปคงไปไม่ทันเวลา ดังนั้นมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าจึงเป็นวิธีที่สะดวกที่สุด

มือข้างหนึ่งของเขาจับคันเร่งมอเตอร์ไซค์ ส่วนอีกข้างจับโทรศัพท์มือถือเพื่อฟังสถานการณ์ไปด้วย

เหล่าไป๋ปล่อยให้หลี่โม่ฟังไปสักพักจากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์มาพูดต่อ “ได้ยินแล้วยังไอ้กระจอก พวกเขาด่านายได้สะใจมากเลยนะ”

“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่!”

หลี่โม่ตะโกนพูดด้วยความโกรธ

“อยากเล่นเกมกับนายสักหน่อย ให้เวลานายสิบนาทีมาที่ห้องประชุมบริษัท ไม่อย่างนั้นเมียนายโดนเล่นแน่ ฮ่า ๆ ๆ ชอบเมียนายจริงๆ ของดีแบบนี้”

เหล่าไป๋กดวางสายแล้วโยนโทรศัพท์ทิ้ง

“การนับถอยหลังสิบนาทีเริ่มขึ้น พวกนายรีบภาวนาให้ไอ้กระจอกคนนั้นมาถึงตรงเวลาเถอะนะ แต่วันนี้การจราจรไม่อำนวยสักเท่าไหร่สิ บางทีคงต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะมาถึงนะ”

เมื่อฟังคำพูดของเหล่าไป๋ กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่นๆ ต่างก็ตัวสั่นอย่างรุนแรงและกลุ่มที่ถูกทำร้ายก็นอนขดตัวเหมือนรังนกกระทาที่เพิ่งเกิดใหม่ในสายลมหนาวและสั่นอย่างไม่หยุด

กู้หยุนหลันได้แต่ก้มหน้าและไม่พูดอะไร ในใจเธอหวังอยากให้หลี่โม่มาให้ทัน แต่อีกใจก็ไม่อยากให้หลี่โม่มาที่นี่

อารมณ์ที่วุ่นวายนี้ทำให้กู้หยุนหลันรู้สึกอึดอัดมาก

......

หลี่โม่ขับผ่านตรอกซอกซอยหลายสายด้วยความเร็วจนสุดขีดและในที่สุดก็มาถึงหน้าประตูบริษัท

เขาเบรกและสะบัดท้ายรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าโดยที่ความเร็วยังไม่ทันลดลงและจากนั้นรถก็ถูกหลี่โม่สะบัดออกไปแต่เขาก็กระโดดลงมาแล้วยืนอยู่ตรงหน้าประตูบริษัทอย่างมั่นคง

ประตูบริษัทที่พังยับเยินและมีอันธพาลสองคนยืนถือไม้เบสบอลแล้วมองมาที่หลี่โม่ด้วยรอยยิ้ม

“ทักษะการขี่ใช้ได้เลยนะ นายก็คือไอ้กระจอกหลี่โม่ใช่มั้ย?”

“ใช่”

หลี่โม่ตอบอย่างเย็นชาแล้วเดินไปที่หน้าประตู

“เฮียไป๋จะพบนายด้วย ไปกับพวกเราซะโดยดี”

หลี่โม่มองไปที่อันธพาลด้วยสายตาเย็นชาจากนั้นชกไปที่อันธพาลทั้งซ้ายและขวาคนละหมัด

อันธพาลทั้งสองยังไม่ทันตั้งตัวและเส้นประสาทของพวกเขากำลังจะสั่งให้มือที่จับไม้เบสบอลแกว่งไม้ออกไปแต่หมัดของหลี่โม่ก็มาถึงก่อนแล้ว