จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 253

บทที่ 253 ผูกใจเจ็บ

เมื่อส่งกู้หยุนหลันเรียบร้อยแล้ว หลี่โม่กลับมาที่ห้องประชุมอีกครั้ง ตอนนี้เขายืนอยู่หน้าเหล่าไป๋ที่ขณะนี้นอนตัวงอเหมือนกุ้ง

หลี่โม่ดึงผมของเหล่าไป๋ แล้วยกศีรษะของเหล่าไป๋ขึ้นมา

เหล่าไป๋ลืมตาของเขาอย่างอ่อนแรง มองไปที่หลี่โม่ ซึ่งตอนนี้เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

“พูด”

คำที่ง่าย ๆ เพียงคำเดียว ออกมาจากปากของหลี่โม่ แต่ดูเหมือนเป็นการบีบบังคับ

เหล่าไป๋รู้ว่าถ้ายังแกล้งทำเป็นโง่ และปากแข็ง เกรงว่าตนเองจะตายได้ทุกเวลา

“คือ คือซูเหวินปิน ซูเหวินปินให้พวกเราลักพาตัวพวกคุณสองคนผัวเมีย แล้วส่งพวกคุณไปให้เขาที่เมืองเอก ด้วยค่าจ้างสิบล้าน”

“ซูเหวินปิน!”

แววนักฆ่าปรากฏตัวในดวงตาของหลี่โม่

เดิมหลี่โม่คิดว่าเรื่องของตระกูลซูน่าจะจบลงแล้ว ไม่ได้คิดจะฆ่าล้างตระกูลซู แต่สิ่งที่ตระกูลซูกำลังทำอยู่ ทำให้หลี่โม่มีความคิดที่จะฆ่าล้างตระกูลซู

เรื่องที่ทำเกินไปก็ช่างมันได้ แต่เรื่องที่คิดจะทำร้ายกู้หยุนหลันอีก นี่เป็นสิ่งที่หลี่โม่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

“ดีมาก ฉันจะไว้ชีวิตหมา ๆ ของแก ต่อไปให้กลับตัวเป็นคนดี ถ้าฉันเห็นแกยังทำความชั่วอีก ก็รอลงนรกเถอะ”

หลี่โม่ปล่อยมือจากศีรษะของเหล่าไป๋ หันหลังแล้วเดินออกไปจากห้องประชุม

กู้ซิงเว๋ยพาคนที่เกี่ยวข้อง เดินผ่านหน้าหลี่โม่ เพื่อไปยังห้องประชุม

ไม่ช้าเหล่าไป๋และคนอื่น ๆ ก็ถูกลากออกไปและส่งขึ้นรถ

กู้ซิงเว๋ยจ้องมองไปที่หลี่โม่ แล้วกล่าวด้วยความเกลียดชังว่า “แม่ง คนไร้ประโยชน์ที่ชอบก่อเรื่อง ตามฉันไปที่สำนักงาน พ่อของฉันอยากจะพบคุณ”

“ผมต้องไปดูแลภรรยา ไม่มีเวลา”

หลี่โม่ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

“ดูแลเหี้ยอะไร ภรรยาของคุณไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้เหลือแต่คุณคนเดียว รีบไปซะ”

กู้ซิงเว๋ยสะบัดมือแล้วก็เดินจากไป หลี่โม่จำใจเดินตามหลังกู้ซิงเว๋ย เพื่อเดินไปที่สำนักงานของกู้เจี้ยนกั๋วด้วยกัน

กู้เจี้ยนกั๋วกำลังสูบบุหรี่ในห้องทำงานด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด กู้เจี้ยนเจียงกำลังตำหนิกู้หยุนหลันอยู่

“คุณกับสามีไร้ประโยชน์ของคุณทำบ้าอะไรอยู่! พวกคุณอยากให้ทุกคนในตระกูลต้องหายนะใช่ไหม?”

“เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ถ้ามันเกิดขึ้นอีกครั้ง อาจจะไม่โชคดีเหมือนวันนี้ เริ่มตั้งแต่เรื่องของคุณโอหยาง จนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ คุณดูสิว่าพวกคุณได้ก่อปัญหามากขนาดไหน”

หลี่โม่เดินเข้ามาที่สำนักงาน แล้วมองไปที่กู้เจี้ยนเจียงด้วยสายตาที่เย็นชา

กู้เจี้ยนเจียงตัวสั่น รู้สึกเหน็บหนาวไปทั่วร่างกาย

ภาพที่หลี่โม่ทำร้ายอันธพาลหลายสิบคนยังปรากฏอยู่ในใจของกู้เจี้ยนเจียงสำหรับเศษสวะที่บ้าคลั่งเช่นนี้ กู้เจี้ยนเจียงรู้สึกว่าตนเองหุบปากไว้จะดีกว่า ถ้าหากล่วงเกินหลี่โม่ ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะระเบิดอารมณ์หรือไม่

กู้เจี้ยนกั๋วเอาก้นบุหรี่ ไปขยี้ในที่เขี่ยบุหรี่ แล้วเหล่ไปมองหลี่โม่

“เรื่องวันนี้ พวกเราต้องการคำอธิบายจากคุณ! มีคนบุกเข้ามาในบริษัท และจับพวกเราเป็นตัวประกัน สรุปพวกคุณสร้างปัญหาอะไรไว้!”

กู้หยุนหลันมองไปที่หลี่โม่ จากนั้นก้มหน้าไม่พูดอะไร

หลี่โม่เดินไปอยู่ที่ข้าง ๆกู้หยุนหลัน แล้วกล่าวอย่างราบเรียบว่า “คุณไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้ผมจะจัดการแก้ปัญหาเอง”

“บังอาจ!”