จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 264

ทุกคนแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนที่ห้องพักของตน แต่ฮั่วเจี้ยนเฟิงแค่กลับไปวางสัมภาระแล้วรีบตรงเข้าไปหากู้หยุนหลันที่ห้องพักของเธอ

กู้หยุนหลันที่กำลังนั่งพักผ่อนอยู่บนโซฟาเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูก็รีบเดินไปเปิด

“หยุนหลัน ผมเห็นสีหน้าคุณไม่ค่อยดีก็เลยแวะเข้ามาหาคุณหน่อย คุณอยากให้ผมเรียกหมอนวดมานวดผ่อนคลายให้คุณไหม”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงพูดไปด้วยแล้วเดินเข้าประตูห้องของกู้หยุนหลันไปด้วย กู้หยุนหลันมองไปที่ฮั่วเจี้ยนเฟิงอย่างเหลือทนและทำได้เพียงเปิดประตูไว้กว้างๆ

“ปิดประตูสิ จะเปิดประตูไว้ทำไม”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงจงใจถาม

กู้หยุนหลันตอบอย่างเย็นชา “ฉันจะแวะไปหาหลี่โม่ คุณนั่งคนเดียวไปก่อน”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงรู้สึกกังวลและรีบเดินเข้าไปคว้ามือของกู้หยุนหลันเอาไว้ “ไปหาคนไร้ค่าแบบนั้นทำไม ผมมาหาคุณเพราะมีเรื่องจะคุยกับคุณนะ อย่าทำให้ผมเป็นเหมือนโจรสิ”

“คุณมีธุระอะไรจะคุยกับฉันล่ะ ฉันรู้ความตั้งใจของคุณดี ผู้หญิงดีๆ มีให้คุณเลือกตั้งมากมาย คุณก็ไปเลือกสักคนสิ อีกอย่างฉันกับหลี่โม่ก็ไม่มีวันหย่ากันด้วย”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงสีหน้าบูดบึ้งทันที เขารู้สึกว่ากู้หยุนหลันไม่ให้เกียรติตัวเขาเลย

“ไอ้ขยะคนนั้นมีดีอะไรนักหนา คุณก็แค่เป็นห่วงลูกสาวคุณไม่ใช่เหรอ ผมจะดูแลลูกสาวคุณให้ดีและจะดีกว่าคนไร้ประโยชน์คนนั้นอย่างแน่นอน!”

“คุณไม่สามารถแทนที่หลี่โม่ได้หรอก อีกอย่างฉันกับหลี่โม่ก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันด้วย ดังนั้นฉันขอโทษด้วยนะ ส่วนคุณก็ควรตามหาความรักที่เหมาะสมสำหรับตัวคุณ”

การปฏิเสธอย่างเด็ดขาดของกู้หยุนหลันทำให้ฮั่วเจี้ยนเฟิงอดไม่ได้ที่จะกดเธอลงบนเตียงนอน

จากนั้นสองมือเขาถูใบหน้าเพื่อบังคับตัวเองให้สงบลง

แต่ในขณะนี้

หลี่โม่บังเอิญเดินเข้าไปในห้องของกู้หยุนหลันและมองไปที่ฮั่วเจี้ยนเฟิงด้วยความประหลาดใจ “หยุนหลัน ยังมีงานอื่นอยู่แถวงานประมูลนะ เราไปเดินเล่นกันไหม”

“ไปสิ”

กู้หยุนหลันเดินเข้าไปหาหลี่โม่แล้วจับแขนของเขา

ฮั่วเจี้ยนเฟิงมองไปที่หลี่โม่กับกู้หยุนหลันแล้วพูดด้วยความโกรธ “แล้วเธอจะเสียใจที่อยู่กับคนกระจอกอย่างมัน!”

“ฉันไม่มีวันเสียใจหรอก”

จากนั้นกู้หยุนหลันจุงมือหลี่โม่แล้วเดินจากไป

เมื่อทั้งสองจากไปอย่างไม่เหลือไว้แม้แต่เงา ดวงตาของฮั่วเจี้ยนเฟิงก็ฉายแสงแห่งความเคียดแค้นออกมา “กู้หยุนหลัน ผมขอร้องคุณขนาดนี้แล้วยังไม่พอใจอีกเหรอ! ไอ้กระจอกหลี่โม่ สงสังต้องสั่งสอนนายซะบ้างแล้ว!”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเลื่อนดูประวัติการโทรและสุดท้ายนิ้วของเขาก็หยุดตรงที่ชื่อของ เฝิงจื่อฉาย

เฝิงจื่อฉายเป็นหนุ่มรวยอันดับต้นๆ ของเมืองจินไห่ แม้ว่าภูมิหลังทางครอบครัวของเขาจะไม่ใช่ครอบครัวที่มีอำนาจที่สุดในเมืองจินไห่ แต่ด้วยเครือข่ายอันกว้างขวางของเขาจึงไม่มีเรื่องใดที่เฝิงจื่อฉายจะจัดการไม่ได้ในเมืองจินไห่

โดยเฉพาะจางจงหยางที่เป็นคนโด่งดังในอำนาจมืดของเมืองจินไห่ก็เป็นเพื่อนสนิทของเฝิงจื่อฉายอีกด้วย

ซึ่งเมื่อไม่นานมานี้เฝิงจื่อฉายได้ติดต่อฮั่วเจี้ยนเฟิงเพื่อขอให้เขาช่วยจัดการเรื่องการลงทุน และทั้งสองก็ได้ตกลงกันอย่างราบรื่น ส่วนการมาเข้าร่วมการประมูลหยกครั้งนี้ก็เป็นคำเชิญจากเฝิงจื่อฉายด้วยเหมือนกัน

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฮั่วเจี้ยนเฟิงก็กดปุ่มโทรออกแรงๆ ราวกับว่าเขาสามารถฆ่าหลี่โม่ให้ตายได้ด้วยการกดเพียงแค่ครั้งเดียว

ทันทีที่สายโทรติด เสียงของเฝิงจื่อฉายก็ดังขึ้น “เจี้ยนเฟิง คุณมาถึงเมืองจินไห่แล้วเหรอ?”

“ถึงแล้วครับ พอดีผมมีเรื่องอยากจะรบกวนคุณหน่อย”