จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 272

คุกเข่า หรือไม่คุกเข่า?

นี่เป็นปัญหาที่เลือกยากมาก

สายตาของจางจงหยางกวาดไปมองที่ฉู่จงเทียนกับลู่เจี้ยนปินที่เหมือนเทพเจ้า สุดท้ายไปหยุดลงที่หลี่โม่

หลี่โม่นั่งนิ่งสงบ ใบหน้าของเขาไม่มีความโศกเศร้าหรือความปีติใด ๆ ราวกับว่าเขาไม่สนใจทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนนั้น

จางจงหยางจ้องไปที่ดวงตาของหลี่โม่อย่างดุดัน แทนที่จะเห็นความตื่นตระหนกในดวงตาของหลี่โม่ แต่กลับเห็นความเยาะเย้ยในดวงตาของหลี่โม่แทน

สำหรับหลี่โม่แล้ว จางจงหยางเป็นแค่เพียงคนตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีนัยสำคัญ แต่ฉู่จงเทียนต้องการแสดงความสามารถต่อหน้าเขา ดังนั้นหลี่โม่จึงให้โอกาสเขาแสดงความสามารถออกมา

ถึงแม้ว่าการเยาะเย้ยในดวงตาของหลี่โม่จะทำให้จางจงหยางรู้สึกขายหน้า จางจงหยางยังมีความกังวล เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ถือเสียว่าการขอโทษครั้งนี้ เป็นโอกาสดีที่จะได้หลุดพ้นจากฉู่จงเทียน กลับทำให้ไอ้หมอแซ่หลี่เป็นคนได้เปรียบ

จางจงหยางก้าวเดินไปอย่างหนักหน่วง แล้วคุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าหลี่โม่ “ขอโทษครับคุณหลี่ ผมผิดไปแล้ว”

“ไม่มีความจริงใจ”

หลี่โม่กล่าวอย่างราบเรียบ

ฉู่จงเทียนใช้เท้าเหยียบเข่าอีกข้างที่ยังไม่ถึงพื้น เหยียบจนจางจงหยางได้ยินเสียงกระดูกตรงหัวเข่าดังก๊อกแก๊ก

“เมื่อก่อนฉันเคยสอนคุณยังไง ลืมไปหมดแล้วหรือ?”

ฉู่จงเทียนกล่าวด้วยเสียงเย็นชา

หน้าของจางจงหยางกระตุก เขามองไปที่หลี่โม่ด้วยความโกรธ กล่าวอย่างเคียดแค้นว่า “ผมจะจำเรื่องในวันนี้ไว้”

ในที่สุดเข่าข้างที่ไม่ลงพื้นก็ลงถึงพื้นเรียบร้อยแล้ว ขณะนี้จางจงหยางได้คุกเข่าลงบนพื้นทั้งสองข้างแล้ว

ภาพนี้ทำให้เปลือกตาขอเฝิงจื่อฉายกระตุก เขารู้สึกเหน็บหนาวไปทั้งตัว

เขาเป็นถึงเจ้าพ่อของเมืองจินไห่ แต่กลับถูกเหยียบหยามขนาดนี้!

คุกเข่าข้างเดียวยังไม่พอ!

ฮั่วเจี้ยนเฟิงรู้สึกสั่นสะท้าน ปกติสมองที่คิดคำนวณได้รวดเร็ว แต่ตอนนี้เหมือนสมองค้าง เหมือนโรคสมองเสื่อม มองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

เหอลี่ฉุนและคนอื่น ๆกัดฟันแน่น หากความโกรธในดวงตาสามารถแผ่เผาได้ ก็แผ่เผาจนกลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว

จางจงหยางมองหลี่โม่ไม่วางตา ราวกับว่าเขาต้องการที่จะจดจำใบหน้าของหลี่โม่ไว้ในสมอง จากนั้นจางจงหยางก้มกราบหลี่โม่สามครั้ง

“คุณหลี่ วันนี้ผมจางจงหยางได้ทำให้คุณขุ่นเคืองใจ ตามกฎธรรมเนียมของบ้านท่านเทียน ผมจะขอโทษด้วยการแทงตนเองสามครั้ง!”

กู้หยุนหลันรู้สึกเครียดเล็กน้อย หันหลังไปไม่มองจางจงหยาง การแทงตนเองสามครั้งจะต้องมีเลือดไหลมากมาย กู้หยุนหลันไม่อยากเห็นฉากนองเลือด

เมื่อหลี่โม่เห็นกู้หยุนหลันมองไปทางอื่น เขารู้ว่ากู้หยุนหลันไม่สามารถมองเลือดได้ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “อย่าทำให้ที่นี่สกปรก มันขวางหูขวางตา”

จางจงหยางโกรธจนหน้าเขียว เขาเป็นถึงเจ้าพ่อ ขอโทษคุกเข่าก้มกราบแล้วแทงตนเองสามครั้ง นี่เป็นวิธีการขอโทษสูงสุดแล้ว แต่หลี่โม่กลับบอกว่ามันขวางหูขวางตา!

เฝิงจื่อฉายและคนอื่นๆ ตกตะลึง การคุกเข่าก้มกราบสามครั้งอย่างมากสุดแค่ขายหน้า แต่แทงตนเองสามครั้ง..........มันเป็นเรื่องยากที่จะทำได้

แล้วอีกสักครู่เขาจะขอโทษหลี่โม่ด้วยวิธีใด?

ถ้าปฏิบัติตามวิธีจางจงหยาง เฝิงจื่อฉายและคนอื่นๆรู้สึกว่าตนเองจะต้องบ้าแน่

ฉู่จงเทียนโค้งคำนับและกล่าวว่า “คุณหลี่พูดถูก ผมจะพาพวกเขาออกไปปฏิบัติตามกฎธรรมเนียมข้างนอก รับรองว่าเสร็จสมบูรณ์แน่นอน”

“ไปเถอะ”

ฉู่จงเทียนจ้องมองไปที่จางจงหยาง กล่าวด้วยเสียงเย็นชาว่า “ตามผมออกไปข้างนอก”

“โอเค ท่านเทียน นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะเรียกคุณว่าท่านเทียน วันนี้คุณทำลายความสัมพันธ์อันดีเพราะไอ้ยาจกคนนี้ ดังนั้นในอนาคตอย่าโทษว่าผมจางจงหยางไร้ความปรานี”

“ฮ่า ๆ”