จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 285

กู้ซิงเว๋ยกับกู้ชิงหลินควบคุมตัวกู้หยุนหลันเหมือนนักโทษเดินไปที่ห้องประชุม

กู้เจี้ยนกั๋วกับกู้เจี้ยนเจียงยืนอยู่ข้างเฝิงจื่อฉายและคนอื่น ๆ ด้วยรอยยิ้ม

“ยังไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของพวกคุณเลย เมื่อกู้หยุนหลันและหลี่โม่กลับมา ฉันจะสั่งสอนพวกเขาแน่นอน”

เฝิงจื่อฉายเบ้ปากแล้วกล่าวว่า “ฟังให้ดี กูคือเฝิงจื่อฉายแห่งเมืองจินไห่ เฮียหยางเจ้าพ่อของเมืองจินไห่เป็นพี่น้องของฉัน ส่วนคนพวกนี้เป็นลูกชายเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ร่ำรวยของเมืองจินไห่ ไอ้สุนัขหลี่โม่ทำให้พวกเราต้องคุกเข่าให้มัน และยังทำให้พวกเราถูกแทง3ครั้ง 6รู(แทงทะลุต้นขา3ครั้ง) เดี๋ยวมันจะได้เห็นดีกัน!”

กู้เจี้ยนกั๋วกับกู้เจี้ยนเจียงรู้สึกสับสน เกลียดหลี่โม่จนอยากจะฆ่าเสียให้ตาย

นี่คือไปล่วงเกินคนใหญ่คนโต!

ได้ล่วงเกินเจ้าพ่อและลูกเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ร่ำรวย เท่ากับว่าได้ล่วงเกินคนเกือบครึ่งหนึ่งของเมืองจินไห่แล้ว!

มิน่าพวกเขาถึงได้มีพลังอำนาจมากขนาดนี้ สามารถทำให้ธนาคารระงับสินเชื่อเงินกู้ได้ เพราะว่าเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์กับธนาคารมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แค่พวกเขาพูดประโยคเดียว ก็สามารถทำให้ระงับสินเชื่อเงินกู้ได้!

ที่สำคัญกว่านั้นคือ ไอ้สุนัขหลี่โม่ให้คนเหล่านี้คุกเข่าให้เขา และยังถูกแทง3ครั้ง 6รู(แทงทะลุต้นขา3ครั้ง) แม่ง หลี่โม่เอาความกล้ามาจากไหน ทำไมยิ่งอยู่ยิ่งหยิ่งผยอง!

กู้เจี้ยนกั๋วกับกู้เจี้ยนเจียงรู้สึกสับสนวุ่นวาย คิดไม่ออกว่าหลี่โม่ทำได้อย่างไร แม่งมันเป็นแค่เศษสวะ มีความสามารถเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“พ่อ หยุนหลันมาแล้วครับ”

กู้ซิงเว๋ยผลักกู้หยุนหลัน ทำให้กู้หยุนหลันเซ

เฝิงจื่อฉายมองไปที่กู้หยุนหลันด้วยรอยยิ้มที่น่าขยะแขยง “เฮ้ สาวงามพบกันอีกแล้ว คุณปฏิเสธฉันที่เมืองจินไห่ คิดไม่ถึงใช่ไหมว่าฉันจะตามมาถึงเมืองฮ่าน”

“พวก พวกคุณ!”

กู้หยุนหลันรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย

“พวกเราทำไมล่ะ คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะมาแก้แค้นเร็วขนาดนี้ใช่ไหม รีบเรียกสามีไร้ประโยชน์ของคุณกลับมา กูจะจัดการมันก่อน!”

เฝิงจื่อฉายกล่าวอย่างดุดัน

กู้เจี้ยนกั๋วชี้ไปที่กู้หยุนหลันและคำรามว่า ยืนมึนงงอยู่ทำไม รีบโทรศัพท์หาไอ้สุนัขหลี่โม่ และให้หลี่โม่รีบกลับมารับโทษ!”

“เร็วเข้า แม่ง คุณยังจะให้คนอื่นรับใช้คุณอยู่อีกหรือ! ตระกูลเราถูกขยะอย่างพวกแกสองคนทำลายจนไม่เหลืออะไรแล้ว!”

กู้ซิงเว๋ยกล่าวอย่างโมโห

กู้ชิงหลินมองไปที่กู้หยุนหลันอย่างดูถูก “ดูก็รู้ทันทีว่าคุณชอบดึงดูดผู้คนให้สนใจอยู่ข้างนอก เสแสร้งทำเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์ เสแสร้งตลอดทั้งวัน เสแสร้งทำเหี้ยอะไร”

กู้หยุนหลันมองทุกคนอย่างร้อนใจ รู้สึกราวกับว่าเธออยู่ในถ้ำปีศาจ ล้อมรอบด้วยปีศาจและวิญญาณชั่วร้ายที่พร้อมจะกินเธอ

เมื่อเห็นกู้หยุนหลันกำลังตกตะลึง กู้ชิงหลินก็เดินไปแย่งโทรศัพท์จากมือของกู้หยุนหลัน และโทรหาหลี่โม่

“เอาโทรศัพท์มือถือมาให้ฉัน คุณอย่าโทรหาหลี่โม่”

“คืนทำไม! ถ้าแกไม่เรียกไอ้สุนัขกลับมา แกอยากให้ตระกูลกู้จบสิ้นใช่ไหม แกมันอีกดอกทอง!”

กู้ชิงหลินดุด่ากู้หยุนหลันด้วยความโมโหแล้วตะโกนใส่โทรศัพท์ว่า “หลี่โม่ หากแกยังไม่กลับอีก ภรรยาของแกก็จะสวมเขาให้แก ฮ่าฮ่าฮ่า”

“หยุนหลันเป็นอย่างไรบ้าง ผมขอเตือนพวกคุณ ถ้าใครกล้าแตะต้องหยุนหลันแม้ปลายเล็บ ผมจะทำให้พวกคุณไม่ตายดี!”

เสียงโกรธของหลี่โม่ดังมาจากโทรศัพท์ กู้ชิงหลินกล่าวอย่างดูถูกว่า “ขนาดนี้แล้วแกยังทำเป็นสง่าน่าเกรงขามอยู่ได้ คนที่แกได้ล่วงเกินที่เมืองจินไห่มาหาถึงที่แล้ว พวกแกกำลังจะทำให้ตระกูลกู้หายนะ ถ้าแกไม่กลับมา พวกเราจะขายกู้หยุนหลัน!”