จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 286

เมื่อเห็นว่าหลี่โม่กลับมาแล้ว กู้ซิงเว๋ยเป็นคนแรกที่ยืนออกมาและตะโกนให้หลี่โม่คุกเข่า

เฝิงจื่อฉายมองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาเยาะเย้ย และกำลังรอดูว่าตระกูลกู้จะกดหลี่โม่คุกเข่าให้ตนเองอย่างไร

ควรจะถุยเสมหะใส่หน้าของหลี่โม่ที่กำลังคุกเข่าขอความเมตตา หรือควรเตะหน้าหลี่โม่เพื่อระบายความโกรธดี?

เฝิงจื่อฉายเริ่มเพ้อฝัน

กู้เจี้ยนกั๋ว กู้เจี้ยนเจียง กู้ชิงหลินต่างใช้สายตาโจมตีหลี่โม่ สำหรับความอัปยศอดสูที่พวกเขาเพิ่งได้รับหลี่โม่จะต้องชดใช้เป็นทวีคูณ

“ไอ้สารเลว ในที่สุดแกก็กลับมา แกรู้ไหมว่าแกได้สร้างเรื่องใหญ่ขนาดไหน! คนในเมืองจินไห่ถูกแกล่วงเกินจนเกือบหมดแล้ว ทำไมแกถึงได้ใจกล้าขนาดนี้!”

“แม่ง ยังยืนซื่ออยู่ทำไม รีบคุกเข่ายอมรับผิดกับคุณเฝิง ถ้าคุณเฝิงไม่อภัยให้แก แกต้องคุกเข่าตลอดไป!”

“การคุกเข่าตลอดไปนั้นไอ้สารเลวมันก็ได้เปรียบสิ ควรหักขาทั้งคู่ของเขาเสีย เพื่อให้เขารู้ว่าพวกเราร้ายกาจแค่ไหน ดูสิว่าต่อไปเขาจะกล้าออกไปสร้างปัญหาหรือไม่!”

กู้เจี้ยนกั๋ว และคนอื่นๆ ถุยน้ำลายใส่หลี่โม่อย่างบ้าคลั่ง น้ำลายพุ่งขึ้นไปในอากาศ แล้วตกอยู่บนใบหน้าของหลี่โม่

หลี่โม่เช็ดหน้าเบา ๆ ใช้สายตาดูถูกกวาดมองกู้เจี้ยนกั๋ว และคนอื่น ๆ สุดท้ายสายตาไปหยุดอยู่ที่เฝิงจื่อฉาย

เฝิงจื่อฉายเงยหน้าขึ้นมองหลี่โม่ด้วยท่าทางหยิ่งผยอง

“ไอ้เศษสวะ แกรู้จักกลัวแล้วใช่ไหม รู้รสชาติของการที่ถูกญาติทรยศแล้วใช่ไหม ตอนที่ให้กูคุกเข่าแกรู้สึกมีความสุขใช่ไหม? ตอนที่ให้กูแทง3ครั้ง 6รู(แทงทะลุต้นขา3ครั้ง)แกรู้สึกมีความสุขใช่ไหม? วันนี้กูจะเอาคืนเป็นทวีคูณ แม่งคุกเข่าให้กูเดี๋ยวนี้!”

หลี่โม่ยิ้มเบา ๆ ส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “ดูแล้วเหมือนยังไม่หลาบจำ ยังกล้ามาหาเรื่อง”

“ฉิบหาย! ไอ้เศษสวะแกพูดกับคุณเฝิงเช่นนี้ได้ยังไง แกอยากรนหาที่ตายใช่ไหม! ตอนนี้ความเป็นความตายของตระกูลกู้อยู่ในกำมือของคุณเฝิง คุณเฝิงให้แกขอโทษยังไง แกก็ต้องขอโทษอย่างนั้น!”

“ที่คุณเฝิงให้แกขอโทษถือว่าให้หน้าแกแล้ว แม่งให้หน้าแต่แกไม่เอา ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็อย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจ ตระกูลกู้จะไล่ครอบครัวของพวกแกออกจากตระกูล!”

“บ้าจริง แกรีบคุกเข่าให้คุณเฝิง ถ้าคุณเฝิงไม่พอใจ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก ไม่เพียงแต่แกเท่านั้น! กู้หยุนหลันก็จะเดือดร้อนเช่นกัน!”

คนของตระกูลกู้ตกใจมากเมื่อเห็นหลี่โม่ขัดแย้งกับเฝิงจื่อฉาย พวกเขาดุด่าหลี่โม่ และขอให้หลี่โม่คุกเข่าขอโทษ

เฝิงจื่อฉาย มองไปที่หลี่โม่ด้วยท่าทางเคร่งขรึม และกล่าวอย่างเคียดแค้นว่า “แม่ง แกอย่าทำเป็นเสแสร้ง ที่นี่ไม่มีใครปกป้องคุ้มครองแก ไม่ว่าจะเป็นลู่เจี้ยนปินหรือชายชราแซ่ฉู่ พวกเขาล้วนปกป้องคุ้มครองแกไม่ได้!”

เหอลี่ฉุน ไป๋เชียนหลี่และคืนอื่น ๆ ต่างมองหลี่โม่ด้วยความโกรธ หากความโกรธในดวงตาของพวกเขาเป็นอุณหภูมิที่ร้อน คงจะเผาหลี่โม่จนสุกแน่นอน

“ทวดมึงสิ ยังหยิ่งผยองอะไรอยู่ที่นี่ ถ้าวันนั้นไม่มีคนปกป้องแก พวกเราคงแล่เนื้อของแกเป็นชิ้น ๆไปแล้ว แกคงตายไปนานแล้ว! ตอนนี้คนที่ปกป้องแกกำลังจะจบเห่!”

“พวกเราเตรียมตัวมาอย่างดีที่สุด ผู้ที่อยู่เบื้องหลังพวกเราคือสี่ตระกูลที่ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองจินไห่ แม่งตอบมาสิว่าแกกลัวหรือยัง พวกเราได้เตรียมเงินจำนวนมากมายไว้เพื่อฆ่าแก แกรอความตายเถอะ!”

“ไม่ต้องฆ่าไอ้สุนัขตัวนี้หรอก ฝึกฝนให้มันเป็นยอดสุนัข ให้มันเป็นสุนัขรับใช้เฮียฉายกับเฮียหยาง และคอยดูเฮียฉายกับเฮียหยางย่ำยีเมียของมัน แบบนี้มันถึงจะสนุก”

เหอลี่ฉุนและคนอื่น ๆหัวเราะเสียงดัง ราวกับว่าพวกเขาได้เห็นชีวิตที่น่าสังเวชของหลี่โม่แล้ว

เฝิงจื่อฉาย ยิ้มอย่างมีชัย “หลี่โม่นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของแก ถ้าแกไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ ผลที่ตามมาจะอยู่เหนือจินตนาการของแก”