จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 287

“แม่ง แกนั่นแหละที่รนหาที่ตาย คุณเฝิงพาคนมาถึงที่แล้วยังไม่รู้ว่าแกจะอยู่หรือตาย!”

กู้ซิงเว๋ยคว้าข้อมือของหลี่โม่ ใช้มือทั้งสองข้างบิดข้อมือของหลี่โม่อย่างแรง แต่ข้อมือของหลี่โม่ไม่ได้ขยับภายใต้แรงกด

ชั่วพริบตา กู้ซิงเว๋ยรู้สึกเย็นยะเยือก ตอนนี้เพิ่งจะจำเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่หลี่โม่ต่อสู้กับผู้ลักพาตัวกู้หยุนหลัน กู้ซิงเว๋ยรู้ดีว่าร่างเล็กๆ ของเขา แม้ว่าจะมีเป็นสิบคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่โม่

มองกู้เจี้ยนเจียงที่ขยิบตาให้ตนเองเมื่อสักครู่ ความเย็นยะเยือกเมื่อสักครู่ของกู้ซิงเว๋ยกลายเป็นก้อนน้ำแข็งทันที แม่งฉิบหายตนเองถูกหลอกแล้ว กู้เจี้ยนเจียงไม่ได้ลงมือด้วยซ้ำ!

“หลี่โม่ ฉันทำเพื่อตระกูล ดังนั้นแกควรคุกเข่าลงซะ อย่าทำให้ทุกคนต้องลำบากใจ!”

กู้ซิงเว๋ยกล่าวด้วยริมฝีปากที่สั่น

หลี่โม่ยิ้มอย่างเย็นชา ตวัดข้อมือ แล้วสะบัดมือของกู้ซิงเว๋ยออก จากนั้นตบไปที่หน้าของกู้ซิงเว๋ย

กู้ซิงเว๋ยเหมือนกระดาษแผ่นหนึ่ง ถูกหลี่โม่ตบจนกระเด็นไปกระแทกกับผนัง จากนั้นร่างกายของเขาแล้วค่อย ๆ เลื่อนลงจากผนัง

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทำให้กู้ซิงเว๋ยหมดสติทันที

มองไปที่หลี่โม่เหมือนชูราเทพเจ้าแห่งสงคราม กู้เจี้ยนเจียงกลืนน้ำลายอย่างหนัก ยังดีที่ตนเองไม่ได้หุนหันพลันแล่นกับหลี่โม่ มิฉะนั้น เกรงว่าผลที่ตามมาก็จะเหมือนกับกู้ซิงเว๋ย

สีหน้าของกู้เจี้ยนกั๋วไม่สู้ดีนัก เพราะคนที่ถูกตบคือลูกชายของตนเอง “หลี่โม่! ไอ้เศษสวะตอนนี้แกยิ่งอยู่ยิ่งใจกล้า แกคิดว่าหยุนหลันจะเข้าข้างแกใช่ไหม! วันนี้ขยะอย่างพวกแกทั้งสองคนจะต้องถูกขับออกจากตระกูล!”

หลี่โม่ไม่สนใจกู้เจี้ยนกั๋ว และมองไปที่กู้ชิงหลินด้วยสายตาที่เย็นชา

กู้ชิงหลินกลัวจนตัวสั่น ถอยไปทีละก้าว ถอยไปทิศทางที่เฝิงจื่อฉายอยู่

“คุณเฝิง ช่วยฉันด้วย คุณรีบให้คนจัดการไอ้เศษสวะหลี่โม่” ใบหน้าของกู้ชิงหลินขาวซีดเผือดด้วยความตื่นตระหนก

สีหน้าของเฝิงจื่อฉายเคร่งขรึมลง รู้สึกว่าพฤติกรรมของหลี่โม่ เป็นการยั่วยุอำนาจของตนเอง

ครั้งนี้มาจัดการหลี่โม่ แต่ว่าไอ้เจ้าหมอนี่น่าชิงชัง กล้าต่อต้านและลงมือต่อหน้าตนเอง เรื่องนี้ยากเกินกว่าจะอดทน!

“ไอ้เศษสวะยังทำเป็นสง่าน่าเกรงขาม แกคิดว่ายังมีคนแซ่ลู่กับคนแซ่ฉู่หนุนหลังแกอยู่อีกหรือ? พวกเขาทั้งสองคนแค่หลอกใช้แกเท่านั้น แกคิดว่าตนเองเก่งนักหรือไง แกมันเป็นได้แค่ขี้หมาที่เหม็นเน่า รีบกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงเถอะ!”

เฝิงจื่อฉายคำรามและทำสัญญาลักษณ์มือให้กับบอดี้การ์ดที่อยู่รอบตัว บอดี้การ์ดก้าวเดินไปข้างหน้า จ้องมองไปที่หลี่โม่อย่างประสงค์ร้าย

“ระวังด้วย”

กู้หยุนหลันตะโกนออกมาด้วยความตื่นตระหนก และจับแขนของหลี่โม่ เพื่อไม่ให้หลี่โม่ก้าวไปข้างหน้า

บอดี้การ์ดเหล่านั้นดูแข็งแกร่งห้าวหาญ ถือเครื่องช็อตไฟฟ้าอยู่ในมือ พวกเขาไม่ใช่จะแหย่ได้ง่าย ๆ

แม้รู้ว่าทักษะการต่อสู้ของหลี่โม่นั้นดีมาก แต่กู้หยุนหลันก็ยังกังวลว่าหลี่โม่จะเสียเปรียบ

หลี่โม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ตบหลังมือของกู้หยุนหลันเบา ๆ

“ไม่จำเป็นต้องกังวลไป พวกมันเป็นแค่ขยะ จัดการง่ายมาก”

หลี่โม่กล่าวด้วยความมั่นใจ

เหอลี่ฉุนและคนอื่น ๆ รู้สึกว่ากำลังถูกหลี่โม่เหยียดหยาม ทุกคนจ้องไปที่หลี่โม่ด้วยความโกรธ

“แกไอ้คนไร้ประโยชน์ยังคุยโวโอ้อวดอย่างไร้ยางอายอยู่ที่นี่ บอดี้การ์ดที่พวกเราพามาล้วนเคยผ่านสนามรบ แกรอถูกพวกเราจัดการเถอะ”

“ก่อนอื่นจัดการตัดองคชาตของไอ้เศษสวะก่อน ถ้ามันไม่มีองคชาตแล้ว ดูสิว่าต่อไปมันจะหยิ่งผยองได้ยังไง ต่อไปไอ้เศษสวะมันจะกลายเป็นคนที่ถูกสวมเขาอย่างเดียวเท่านั้น”

“เมื่อมองไอ้โง่ขี้หมาคนนี้ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง ฉันทนมันมามากแล้ว หลานของตระกูลกู้เป็นคนไร้ประโยชน์เหมือนกัน ผ่านมาครึ่งค่อนวันแล้ว ยังไม่สามารถทำให้คนไร้ประโยชน์คุกเข่าให้ฉันได้ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมตระกูลกู้ยังไม่ล้มละลายอีก”