จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 290

ซูเม่าเหวินคำรามราวกับสิงโตที่กำลังโกรธ เฝิงจื่อฉายและคนอื่นๆ ไม่กล้าต่อต้านแม้แต่น้อย

หากเปลี่ยนเป็นฉู่จงเทียน บางทีเฝิงจื่อฉายและคนอื่น ๆ อาจจะกล้าต่อต้าน แต่น่าเสียดายคนที่พวกเขาต้องเผชิญคือผู้นำตระกูลซูที่ยิ่งใหญ่

“ก้มกราบ ก้มกราบแรง ๆ!”

เฝิงจื่อฉายกัดฟันและตะโกนเสียงดังใส่เหอลี่ฉุนและคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างตนเอง

เฝิงจื่อฉาย เหอลี่ฉุนและคนอื่นๆ ก้มกราบไปทางหลี่โม่ หน้าผากของพวกเขากระแทกพื้นเสียงดังตุ๊บ ๆ

ก้มกราบกระแทกพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า จนหน้าผากของเฝิงจื่อฉายและคนอื่นๆ มีเลือดไหลออกมา และพื้นที่ถูกกระแทกก็เต็มไปด้วยรอยเลือด

กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่นๆ ตกใจกลัว สายตามองไปที่หลี่โม่ตลอดเวลา สงสัยอยู่ในใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างหลี่โม่กับและซูเม่าเหวิน

ซูเม่าเหวินยืนอยู่ข้างหลี่โม่ ก้มโค้งสามสิบองศาด้วยความนอบน้อม เหมือนท่าทางของพวกขันทีที่ใช้จักรพรรดิในวังสมัยก่อน

ในสมองของกู้หยุนหลันมีความคิดหลายอย่างผุดขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย คาดเดาว่าซูเม่าเหวินจะต้องเกี่ยวข้องกับเฉียนฝู แต่ระหว่างหลี่โม่กับเฉียนฝูมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่?

แม้ว่ากู้หยุนหลันจะเป็นคนที่ชาญฉลาด แต่ก็ไม่สามารถรู้ความสัมพันธ์ระหว่างหลี่โม่กับเฉียนฝูได้

เฝิงจื่อฉายและคนอื่นๆ ก้มกราบจนมึน จนเหมือนในสมองมีเสียงดังอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้นอกจากก้มกราบไปเรื่อย ๆ ก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้สักอย่างแล้ว

กู้หยุนหลันกังวลว่า เฝิงจื่อฉายและคนอื่น ๆ จะเกิดเรื่อง หากพวกเขาก้มกราบจนตายในที่เกิดเหตุ มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นเธอจึงค่อยๆดึงแขนเสื้อของหลี่โม่

หลี่โม่ยิ้มเล็กน้อย และกล่าวเบา ๆ ว่า “ไม่ต้องกราบแล้ว”

สมองของเฝิงจื่อฉายและคนอื่น ๆ เบลอไปแล้ว พวกเขายังคงกราบต่อไป โดยไม่ได้ยินคำพูดของหลี่โม่เลย

หน้าของซูเม่าเหวินกระตุก และตะโกนใส่เฝิงจื่อฉายและคนอื่น ๆ “พวกแกหูหนวกหรือไง! คุณหลี่บอกว่าพวกแกไม่ต้องกราบแล้ว!”

เสียงคำรามทำให้เฝิงจื่อฉายและคนอื่นๆได้สติขึ้นมา เฝิงจื่อฉายที่มึนและวิงเวียนศีรษะมองไปที่หลี่โม่ น้ำตานองหน้า รู้สึกว่าเสียงคำรามของซูเม่าเหวินราวกับว่าเป็นเสียงจากสวรรค์

“ขอบคุณ ขอบคุณที่ให้อภัย พวกเราจะไสหัวไปตอนนี้ ไสหัวไปทันทีเลย”

เฝิงจื่อฉายและคนอื่น ๆ รีบลุกขึ้น

“คุณหลี่ให้พวกแกไสหัวไปหรือ? หรือว่าสมองพวกแกถูกกระแทกจนสมองฝ่อไปแล้ว!”

ซูเม่าเหวินคำรามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เฝิงจื่อฉายชะงักครู่หนึ่ง จากนั้นก้มศีรษะลง ทำท่าเหมือนเด็กดีที่ถูกรังแก

“คุณหลี่ จะจัดการพวกเขาต่อยังไงดี?”

ซูเม่าเหวินถามอย่างนอบน้อม

“เป็นแค่แมลงกลุ่มหนึ่งเท่านั้น ภรรยาของฉันมีจิตใจเมตตา ไม่อยากฆ่าสัตว์ พวกแกไสหัวออกไป”

หลี่โม่กล่าวอย่างราบเรียบ

กู้หยุนหลันเหลือบมองไปทางหลี่โม่ แทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่

เฝิงจื่อฉายและคนอื่นๆ โล่งใจ ลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นตระหนกและกล่าวว่า “ขอบคุณ ขอบคุณ คุณหลี่ที่ไว้ชีวิต พวกเราจะไสหัวไปทันที”

หลี่โม่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่ใช่ให้พวกแกเดินไสหัวออกไป? แต่ให้พวกแกกลิ้งออกไป กลิ้งลงบันได และกลิ้งออกจากอาคารสำนักงาน”

สีหน้าของเฝิงจื่อฉายแดงก่ำ คิดถึงภาพที่กลิ้งออกจากห้องประชุมไปจนถึงข้างนอกของอาคาร ในใจเต็มอับอายเป็นอย่างมาก