จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 298

ซีเหมินจื้อเผิงใช้สายตาดูถูกเหล่มองไปหาหลี่โม่ หัวเราะและพูดอย่างเย้ยหยันว่า: “จะให้เขาเป็นตัวอะไรเหรอ แน่นอนก็เหมือนเลี้ยงพวกสวะ ถ้าเขายินดีเป็นสุนัขตัวหนึ่ง ฉันก็ไม่รังเกียจที่ให้เขาเป็นสุนัขเลี้ยง”

“อาหารที่นำมาเลี้ยงสุนัขที่บ้านของฉัน แต่ละวันต้องใช้เงินถึงหนึ่งพันเหรียญ ถ้าหากเขายินดีให้ฉันเลี้ยงเป็นเหมือนสุนัข ถ้าจะให้เขาใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย วันไหนฉันเกิดอารมณ์ดีขึ้นมา ไม่แน่ว่าอาจจะเตรียมผู้หญิงให้เขาสักคน”

ขณะที่กู้หยุนหลันกำลังจะขึ้นโต้เถียง หวังฟางกระแอมเสียงดังขึ้นสองครั้ง เพื่อจะพูดต่อจากซีเหมินจื้อเผิง

“สุนัขที่บ้านของจื้อเผิง มีชีวิตสุขสบายจังนะ หยุนหลันเธอก็อย่าโง่งมอีกต่อไปเลย งานของหลี่โม่ตอนนี้ ได้เงินเดือนมาแต่ละเดือน ยังต่ำกว่าค่าอาหารเลี้ยงสุนัขของบ้านจื้อเผิงสามวันอีก ชีวิตของเขายังเทียบไม่ได้กับสุนัขตัวหนึ่ง ลูกยังจะไปปกป้องเขาเพื่ออะไร”

“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณป้าพูดได้ถูกต้อง คนไร้ประโยชน์คนนี้ยังเทียบไม่ได้กับสุนัข อีกทั้งยังเทียบกับสุนัขไม่ได้เอามาก ๆเลยจริง ๆ”

ซีเหมินจื้อเผิง หัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจ

ในขณะนั้นเอง

ประตูในห้องรับรองเปิดออก หัวหน้าพนักงานรับรองพาหญิงสาวสวมชุดโบราณเข้ามาจำนวนหนึ่ง เดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารรสเลิศหลายจาน

“ทุกท่าน ทางเราขออนุญาตเสิร์ฟอาหารให้กับทุกท่าน

หัวหน้าพนักงานรับรองพูดด้วยท่าทีนอบน้อม หญิงสาวสวมชุดโบราณกลุ่มหนึ่งเริ่มต้นเสิร์ฟอาหาร

“หอยเป๋าฮื้อยอดนิยม”

“ เนื้อโกเบ”

“ฟัวกราส์เห็ดทรัฟเฟิลดำ......”

สำรับอาหารหรูหราที่เสิร์ฟขึ้นมาบนโต๊ะแต่ละจาน แตกต่างจากอาหารที่ซีเหมินจื้อเผิงสั่ง มิหนำซ้ำอาหารเหล่านี้ไม่มีอยู่ในเมนู

เหอซูฟางสอบถามด้วยความสงสัย: “พวกคุณเสิร์ฟอาหารมาผิดหรือเปล่า พวกเราไม่ได้สั่งอาหารเหล่านี้”

“คุณหลี่เป็นลูกค้าคนสำคัญของประธานอู๋ของพวกเรา หลังประธานอู๋รู้ว่าคุณหลี่มาที่ฝ้านหยวน กำชับพวกเราให้ปรุงอาหารเมนูพิเศษเหล่านี้ให้กับคุณหลี่”

“อาหารเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในเมนู มีเพียงลูกค้าคนสำคัญที่สุดมาทานอาหารที่ฝ้านหยวนเท่านั้นถึงจะสามารถได้รับประทาน วัตถุดิบอาหารทั้งหมดล้วนส่งมาทางเครื่องบินจากทั่วทุกมุมโลกภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง รับประกันได้ว่าคุณภาพของวัตถุดิบอยู่ในสภาพที่สดใหม่”

หัวหน้าพนักงานรับรองอธิบายสำรับอาหารอย่างละเอียดไปรอบหนึ่ง ทำให้สีหน้าเหอซูฟางกับซีเหมินจื้อเผิงบูดเบี้ยวน่าเกลียดอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อครู่ซีเหมินจื้อเผิงใช้รายการอาหารลบหลู่หลี่โม่ สร้างความอัปยศไม่สำเร็จกลับถูกตอกกลับจนทำให้เสียหน้า ทำจนเรื่องบานปลายถึงตอนนี้ซีเหมินจื้อเผิง กลับรู้สึกว่าตัวเองถูกตบหน้าเข้าอย่างจัง

หวังฟางกับกู้เจี้ยนหมิน ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่เมื่อหวนนึกถึงงานเลี้ยงวันเกิดชองคุณปู่หวาง อู๋เต้าเหวินมีท่าทีนอบน้อม ต่อหลี่โม่อยู่พอสมควร จากนั้นก็มองดูสำรับอาหารหลายอย่างบนโต๊ะที่วางอยู่ตรงหน้า ทั้งสองคนรู้สึกได้โดยทันที

แต่ว่าหลี่โม่ คนไร้ประโยชน์คนนี้ มีความสัมพันธ์กับอู๋เต้าเหวินดีถึงขนาดนี้เลยเหรอ? ทำให้อู๋เต้าเหวินต้องเสิร์ฟอาหารอย่างนี้มาให้

หลี่โม่พยักหน้าเล็กน้อยให้กับหัวหน้าทีม พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ: “ฝากบอกประธานอู๋ด้วย น้ำใจของเขาผมรับไว้แล้ว”

“ค่ะ ลูกค้าทุกท่าน เชิญรับประทานให้อร่อย หากต้องการอะไรเพิ่มเติม บอกพวกเราได้ทันที”

จากนั้นหัวหน้าพนักงานรับรองพาสาวสวยสวมชุดโบราณออกจากห้องวีไอพี

ภายในห้องวีไอพีเงียบสนิท เหอซูฟางกับซีเหมินจื้อเผิงต่างก็มีสีหน้าบูดบึ้งจนน่าเกลียด รู้สึกเดือดดาลมากจนอยากจะชวนทะเลาะวิวาท

“อาหารเหล่านี้ นับว่าไม่เลวใช่ไหม แต่อาจจะเทียบไม่ได้กับสำหรับอาหารที่คุณชายซีเหมินเคยรับประทานที่ต่างประเทศ ทว่ากินแก้ขัดไปก่อนคงจะพอได้นะ” หลี่โม่พูดด้วยท่าทีขบขัน

ซีเหมินจื้อเผิงแก้มกระตุกเล็กน้อย หัวเราะและพูดเสียงเย็นชาว่า: “คุณอย่าคิดว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ จะทำให้ตัวเองมีหน้ามีตาขึ้นมาได้? คุณไม่มีตรงไหนเทียบกับผมได้เลย อาหารพวกนี้สำหรับผม ก็เป็นเพียงแค่เศษขยะคุณภาพต่ำเท่านั้น!”

“เศษขยะคุณภาพต่ำเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณเชิญหยุนหลันมารับประทานอาหารที่นี่ คิดจะใช้เศษขยะ พวกนี้หลอกหยุนหลันล่ะสิ? คุณไม่มีความจริงใจเลยสักนิด” หลี่โม่จับจุดได้จึงพูดกระแทกไปเบา ๆ

ซีเหมินจื้อเผิงฟังแล้วใบหน้าแดงขึ้นในทันที รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก หลี่โม่ใช้คำพูดของตนเมื่อครู่ตอกกลับมาที่เขาอย่างจัง แทบจะทำให้หัวใจของซีเหมินจื้อเผิงระเบิดออกมา

“คุณมันสารเลว! ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมพูดว่าสิ่งไหนที่เกี่ยวข้องกับคุณ เป็นเศษขยะทั้งหมด คุณมันเป็นพวกต่ำตม! พวกเศษสวะโง่เง่าไร้ประโยชน์ที่สุด”