จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 302

“จางจงหยาง ทำไมนายถึงพูดกับคุณหลี่แบบนี้ละ คุณหลี่จำเป็นต้องใช้วิธีบ้าๆพวกนี้มาจัดการกับนายด้วยเหรอ”

ฉู่จงเทียนมองจางจงหยางด้วยสายตาที่เหยียดหยาม

ดูจากสภาพจิตใจที่สติส​ตางค์​ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวของจางจงหยางแล้วนั้นก็พอเดาได้ว่า ต้องเกิดเรื่องกับเมืองจินไห่แน่นอน และเป็นเรื่องใหญ่ซะด้วย

จางจงหยางยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วจ่อปืนเล็งไปที่ฉู่จงเทียน:“นายจงคุกเข่าลง! ฉันศูนย์เสียเมืองจินไห่ไป งั้นก็เอาเมืองฮ่านของนายมาชดใช้แทนละกัน ชีวิตของพวกนายอยู่ในกำมือฉัน! ถ้าไม่อยากตายก็จงเชื่อฟังอย่างว่าดีซะ!”

เหล่าลูกน้องที่อยู่หลังจางจงหยางก็รู้สึกถึงความอันตราย จึงกำมีดในมือแน่น และจ้องมองพวกหลี่โม่อย่างระมัดระวัง

ซีเหมินจื้อเผิงรับรู้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป สองมือกุมหัวศีรษะไว้แน่นหลบอยู่มุมขอบกำแพง “คุณท่าน คุณจะฆ่าพวกเขาก็แล้วแต่ชอบ พวกเรากับหลี่โม่ไอ้ขยะนั้นไม่มีความเกี่ยวข้องกัน ขอแค่คุณปล่อยพวกเราไป คุณอยากได้เงินเท่าไหร่ก็ปรึกษาหารือกันได้”

จางจงหยางมองซีเหมินจื้อเผิงอย่างเหยียดหยาม คนใจประซิวอย่างจางจงหยางก็เหมือนมูลสัตว์ก้อนหนึ่ง​

“ถ้าแกยังพูดเรื่องไร้สาระอีกสักคำ ฉันเนี่ยแหละจะฆ่าแกเป็นคนแรก”

ซีเหมินจื้อเผิงสั่นสะท้าน และหุบปากไม่กล้าพูดอะไรต่อ

จางจงหยางละสายตาจากฉู่จงเทียน และหันมาทางหลี่โม่ สุดท้ายมาหยุดที่ตัวของกู้หยุนหลัน

“ฉู่จงเทียน นายว่าไอ้ไร้ประโยชน์นี่เป็นคนไม่ธรรมดา? งั้นฉันก็จะลงมือกับไอ้ไร้ประโยชน์นี่ก่อน ไม่สิ น่าจะลงมือกับเมียของไอ้ไร้ประโยชน์นี่ก่อนดีกว่า!”

จางจงหยางเอียงคอแล้วพูดกับหลี่โม่ ด้วยสายตาที่หยาบคายว่า:“แกจะปกป้องเมียของแกไม่ใช่เหรอ วันนี้ฉันจะทำให้แกได้เห็นว่าฉันจะมีความสุขกับเมียแกยังไง ใครก็ได้มาทีสิ ไปจับสาวสวยนั้นมา!”

แววตาอาเมิ่งลุกวาว เขาหัวเราะคิกคิก​แล้วเดินไปทางกู้หยุนหลัน“พี่หยางนี่ช่างเข้าใจเล่นจริง สาวสวยผู้นี้หากพี่สนุกพอเเล้วก็อย่าลืมเผื่อแผ่​ให้พวกเราบ้างนะ”

“ได้สิ ถ้าฉันเบื่อเมื่อไหร่ ก็ถึงเวลาที่พวกแกจะได้สนุกต่อ”

พูดจบจางจงหยางก็ยิ้มอย่างคนโรคจิต

ขณะนี้ จิตวิญญาณของจางจงหยางนั้นได้ถูกกระตุ้นอย่างมาก ราวกับว่าพร้อมที่จะสู้ตายตลอดเวลา

ซีเหมินจื้อเผิงเหลือบมองอาเมิ่งที่กำลังเดินไปทางกู้หยุนหลัน แล้วหันหน้าหนีไม่กล้ามองอีก เพราะกลัวว่าสายตาของตัวเองนั้นจะทำให้​คนร่างใหญ่พวกนี้ยิ่งโกรธ​เคือง

กู้เจี้ยนหมินและหวังฟางตัวสั่นราวร่อนแกลบ ทั้งสองมีใจที่อยากตะโกนหยุดอาเมิ่ง แต่เพราะความหวาดกลัวและตึงเครียดทำให้ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้

กู้หยุนหลันหลับตาแน่น สองมือกอดหลี่โม่ไว้แน่น ในตอนนี้ในใจกู้หยุนหลันหลี่โม่คือฟางช่วยชีวิต และโลกทั้งใบในตอนนี้ก็มีเพียงหลี่โม่เท่านั้นที่จะช่วยชีวิตเธอได้

“คนสวย มากับฉันอย่างว่าดีเถอะ พี่หยางของพวกเรามักจะอ่อนโยนกับสาวงามเสมอ และรับประกันว่าจะทำให้เธอนั้นมีความสุขที่สุด​”

อาเมิ่งพูดพร้อมสายตาที่ลามก

หลี่โม่มองอาเมิ่งด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า:“ไสหัวไป”

“บัดซบ! แกกล้าดียังไงถึงให้ฉันไสหัวไป หรือคิดว่าดาบในมือของฉันเป็นแค่เครื่องประดับตกเเต่งเฉยๆ วันนี้ฉันจะทำให้แกได้รู้ว่าดาบในมือของฉันรวดเร็วแค่ไหน!”

อาเมิ่งกวัดเกว่งดาบในมือ ร่ายดาบออกมาอย่างหล่อเหลา

ขณะที่อาเมิ่งรู้สึกว่าท่าร่ายดาบของเขานั้นดีใช้ได้เลย หลี่โม่ก็เตะใส่กระดูกสะโพกของอาเมิ่ง

“อ๊ากกก!”

อาเมิ่งร้องเสียงโหยหวน และกระเด็นออกไปกระแทกเข้าใส่จางจงหยางที่อยู่ด้านหลังหลังของเขา

จางจงหยางถูกกระแทกจนกลิ้งตกจากรถเข็น เขาใช้ฝ่ามือพยายามคว้าสิ่งของบางอย่าง เเต่ด้วยความตึงเครียดและตกใจนิ้วที่งอของเขาก็เหนี่ยวไกออก

ปัง!