จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 303

จางจงหยางเดิมทีที่ร้องขอความเหลือจากหลี่โม่ เมื่อได้ยินคำของผู้ตรวจการทีม ก็แข็งทื่อไปทั้งตัว

จากเดิมทีที่คิดว่าเรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นจากการจัดฉากของหลี่โม่ แต่ทำไมถึงมีคุณซีเหมินโผล่มาได้ โดยคำพูดของผู้ตรวจการทีมทำให้จางจงหยางนั้นสับสนไปหมด

หลี่โม่สบตากับผู้ตรวจการทีมด้วยความพึงพอใจ ทั้งหมดนี้หลี่โม่ใช้สัญลักษณ์มือโดยให้องครักษ์ของสำนักหลงเหมินเป็นคนจัดการ

ตั้งแต่ปราบปรามกองกำลังของจางจงหยางที่เมืองจินไห่ จนถึงตำรวจหน่วยงานลาดตระเวนมาปรากฏตัวที่เมืองฮ่าน ทั้งหมดถูกวางแผนมาอย่างดีจากองครักษ์ของสำนักหลงเหมิน

เมื่อเห็นหลี่โม่แสดงสีหน้าพึงพอใจ เลือดในตัวของผู้ตรวจการทีมก็ลุกซู่ซ่า เขารู้สึกว่าอีกไม่นานก็จะได้เลื่อนขั้นและขึ้นเงินเดือนแล้ว

จางจงหยางและพวกถูกตำรวจหน่วยงานลาดตระเวนจับกุมตัวไป หลี่โม่พยุงกู้หยุนหลันไปดูอาการของกู้เจี้ยนหมินและหวังฟาง

ซีเหมินจื้อเผิงที่งุนงงอยู่ในความเจ็บปวดได้สติกลับมา เช็ดนํ้าตาและพูดกับผู้ตรวจการทีมว่า:“ขอบคุณที่พวกคุณมาช่วยผม ช่วยส่งผมและแม่ไปโรงพยาบาลก่อนได้ไหม”

ผู้ตรวจการทีมยิ้มแล้วบอกว่า:“ไม่ได้ คุณต้องกลับไปสอบปากคำกับพวกเราก่อน ในขณะเดียวกันเราจะได้ดูแลรักษาความปลอดภัยของคุณไปในตัวด้วย”

สีหน้าซีเหมินจื้อเผิงซีดเผือดทันที แล้วชี้ไปที่บาดแผลของตัวเองพูดว่า“ผมได้รับบาดเจ็บจากกระสุนปืน!”

“คุณตำรวจหน่วยงานลาดตระเวน คุณควรจะจัดการกับอาการเจ็บของลูกฉันก่อน จะต้องส่งฉันและลูกชายไปโรงพยาบาลไม่อย่างนั้นฉันจะคอมเพลนพวกคุณ!”เหอซูฟางตะโกนพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

หลี่โม่กับกู้หยุนหลันประคองกู้เจี้ยนหมินและหวังฟางให้ลุกขึ้น ทั้งสองตกใจจนแขนขาอ่อนแรง แม้เเต่เสียงพูดก็ไม่มี

ฉู่จงเทียนเข้ามาช่วยพยุงกู้เจี้ยนหมินแล้วพูดว่า:“ขึ้นรถผม เดียวผมพาพวกคุณไปโรงพยาบาลเช็คสักหน่อย”

หลี่โม่พยักหน้า และพาครอบครัวเดินออกจากห้องไป

ซีเหมินจื้อเผิงงุนงง คิดไปคิดมารู้สึกแปลกๆ​ ชี้ตามหลังของหลี่โม่แล้วพูดว่า:“พวกเขา พวกเขาทำไมถึงไปได้!”

“เหอะ เหอะ คุณคิดว่าเป็นเพราะคุณจริงเหรอ? คุณคิดว่ามีเงินไม่กี่บาทก็สามารถทำได้อะไรก็ได้เหรอ ที่ผมพูดไปเมื่อกี้ก็เพราะว่าคุณหลี่ได้เตรียมการไว้แล้ว ส่วนผมก็พูดไปตามบทที่ได้เขียนไว้”

ผู้ตรวจการทีมพูดทิ้งท้ายไว้ โบกมือและพาลูกทีมทั้งหมดเดินจากไป

ซีเหมินจื้อเผิงโกรธจนใบหน้าและลำคอแดงกํ่า รู้สึกปวดแสบปวดร้อนไปทั่วใบหน้า คำพูดของผู้ตรวจการทีมก็เหมือนช่วยหลี่โม่ตบหน้าเขาดีดี​นี่เอง

ว่าแต่ตำรวจหน่วยงานลาดตระเวนทำไมถึงยอมช่วยหลี่โม่!

หมอนั้นก็แค่คนไร้ประโยชน์เองไม่ใช่เหรอ

“พวกคุณกลับมาก่อน! พวกคุณต้องส่งลูกชายฉันไปโรงพยาบาล! ไอ้บ้าเอ้ย!”

เหอซูฟางตะโกนด่าอย่างโกรธเคือง

“แม่ หยุดตะโกนได้แล้ว แค้นนี้ต้องชำระ!”

ซีเหมินจื้อเผิงคำรามเสียงตํ่า

“แก้แค้น ใช่ต้องชำระแค้นนี้กับพวกมัน แม่โทรเรียกรถฉุกเฉิน แกอดทนหน่อยนะ เราต้องไปโรงพยาบาลเอากระสุนปืนออกก่อน”

เนื่องจากอาการบาดเจ็บของลูกชาย ทำให้เหอซูฟางร้อนรน ไม่เหลือความเฉลียวฉลาดเช่นเคย

หลังจากโทรเรียกรถฉุกเฉินเสร็จ เหอซูฟางค่อย​ๆ​สงบลงพร้อมพูดว่า:“ประโยคสุดท้ายที่นายตำรวจหน่วยงานลาดตระเวนพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร? คนพวกนั้นเป็นแผนของหลี่โม่เหรอ?”

“ต้องใช่แน่นอน หลี่โม่นี่ร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ไม่ใช่ย่อย ครั้งนี้ประเมินเขาตํ่าไป!”

ซีเหมินจื้อเผิงรู้สึกว่าตัวเองประมาทเกินไป ก็เพราะความร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ของหลี่โม่ ทำให้เขาวันนี้ต้องอับอายขายขี้หน้าแบบนี้

เสียงโหวกเหวกของรถฉุกเฉินได้ดังขึ้น ไม่นานหมอและพยาบาลก็วิ่งเข้ามา ยกซีเหมินจื้อเผิงไว้ในแปลแล้วหามขึ้นรถฉุกเฉินไป ทุกคนต่างเร่งรีบขึ้นรถฉุกเฉินมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาล