จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 310

ในใจของหญิงชรามีแต่หลานชายของตัวเองเท่านั้น พูดกับหลี่โม่อย่างไม่ให้เกียรติ นํ้าเสียงเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน

หลี่โม่ส่ายหัว การที่หญิง​ชราตามใจหลายชายจนเกินไปแบบนี้ เขาไม่รู้สึกถูกชะตาด้วยเลย

“ซีซี เรายื่นห่างๆหน่อย”

หลี่โม่ดึงซีซีถอยหลังไปสองก้าว

เด็กชายตุ้ยนุ้ยถูกหญิงชราดึงไว้สีหน้าเริ่มไม่พอใจ และยิ่งไม่พอใจที่เห็นหลี่โม่ดึงซีซีถอยหลังออกไป เพราะฉะนั้นเด็กชายตุ้ยนุ้ยจึงเริ่มดิ้นรน

“คุณย่าปล่อยมือ ผมจะไปเล่นกับน้องสาว”

หญิงชราขมวดคิ้ว แล้วเกลี้ยกล่อมเด็กชายตุ้ยนุ้ยว่า:“กับลูกสาวคนจนไม่มีอะไรน่าเล่นด้วย เดียวย่าพาเข้าไปเล่นของสนุก​ในสวนสนุกน่ะ​”

“ไม่เอาไม่เอา ผมจะไปเล่นกับน้องสาว ถ้าย่าไม่ให้ผมไป ผมจะตีย่า”

เด็กชายที่ถูกตามใจจนนิสัยเสียโวยวาย และตบต้นขาของหญิงชรา

เนื่องด้วยความเจ็บหญิงชราจึงคลายมือ แล้วพูดว่า:“ระวังด้วยนะ อย่าให้ลูกคนจนทำให้ได้รับเจ็บ”

“ไม่หรอก”

ดวงตาของเด็กชายตุ้ยนุ้ยส่องประกาย วิ่งไปหาซีซีด้วยความตื่นเต้น

ซีซีตกใจจนกรีดร้อง แล้วจับมือของหลี่โม่ไว้แน่น:“พ่อค่ะ หนูไม่อยากเล่นกับเขา”

หลี่โม่อุ้มซีซีขึ้นมา แล้วจ้องไปที่เด็กชายตุ้ยนุ้ยที่วิ่งเข้ามา

เด็กชายตุ้ยนุ้ยไม่ได้สนใจสายตาของหลี่โม่ เงยหน้าขึ้นมองซีซีที่ถูกหลี่โม่อุ้มไว้

“ปล่อยเธอลงมาเล่นกับผมเดียวนี้ ไม่งั้นผมจะให้พ่อผมจัดการคุณ”

เด็กชายอ้วนตุ้ยนุ้ยชี้หลี่โม่พูด

หลี่โม่สีหน้าเย็นชามองไปที่หญิงชรา:“ป้า ถ้าป้ายังไม่สนใจหลานชายป้า ผมก็จะช่วยอบรมสั่งสอนเขาให้แทนป้านะ”

หญิงชรายิ้มเยาะแล้วพูดว่า:“เหอะเหอะ สั่งสอนหลานชายฉัน นายช่างกล้าหาญนัก! หลายชายของฉันฉันยังไม่เคยตีแม้แต่ปลายเล็บ หากนายกล้าลงมือกับหลานชายฉัน ครอบครัวของนายจะต้องเจอหายนะ!”

“ใช่ ครอบครัวของนายจะต้องเจอหายนะ พ่อของผมคือหลี่กัง!”

เด็กชายเงยหน้า และพูดอย่างโกรธเคือง

ซีซีหดตัวอยู่ในอ้อมกอดของหลี่โม่ และกอดคอหลี่โม่ไว้:“คุณพ่อค่ะ หนูไม่อยากเล่นกับเขา”

“เราไม่เล่นกับเขา เราไปหาคุณแม่กัน”

หลี่โม่อุ้มซีซีไปหากู้หยุนหลัน เด็กชายตุ้ยนุ้ยรีบวิ่งไปกอดขาของหลี่โม่ไว้ พูดอย่างดุดันว่า:“คุณให้เธอเล่นกับผม ไม่งั้นผมจะตีคุณ”

เมื่อเห็นท่าทางดุดันของเด็กชายตุ้ยนุ้ย แววตาของหลี่โม่เย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เท้าของเขาออกแรงเล็กน้อย สะบัดข้อเท้าและเขย่าให้เด็กชายตุ้ยนุ้ยกระเด็นออกไป

เด็กชายตุ้ยนุ้ยกลิ้งที่พื้นสองสามทีแล้วมาหยุดที่ตรงหน้าของหญิงชรา

“หลานชายใหญ่ หลาน หลานไม่เป็นอะไรใช่ไหม เจ็บไหม”

หญิงชราลุกลี้ลุกลนนั่งยอง​ๆกับพื้นและช่วยประคองหลายชายลุกขึ้น

เด็กชายตุ้ยนุ้ยเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่น แลดูน่าสมเพช เมื่อเห็นคุณย่ามองเขาด้วยสีหน้าที่ตกใจ เด็กชายตุ้ยนุ้ยแป้บปากแล้วร้องไห้ออกมาอย่างเสียงดัง “ฮือฮือฮือ เขาตีผม ผมเจ็บไปทั้งตัว เจ็บจวนจะตายแล้ว ผมจะหาพ่อผม ผมไม่เอาคุณย่า คุณย่าแก่แล้วไม่มีประโยชน์ ต้องการอะไรก็ทำให้ไม่ได้”