จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 309

“ที่ดินอุตสาหกรรม เหมาะสมดีนะ พวกนายโอนที่ดินในนามภรรยาฉันเลย แล้วพาลูกชายของพวกนายกลับเมืองจินไห่ไป อย่าให้ฉันได้เห็นหน้าพวกเขาอีก”

เมื่อเห็นหลี่โม่ยอมรับคำขอโทษ เหอลี่หัวและคนอื่นๆก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วให้พนักงานรีบหยิบเอกสารการโอนที่ดินให้กับกู้หยุนหลัน

กู้ชิงหลินเมื่อเห็นก็อิจฉาตาร้อน พูดขึ้นเสียงแหลมว่า:“ไม่ควรให้กู้หยุนหลัน นี่ก็ถือว่าเป็นธุรกิจครอบครัว! ทำไมต้องใช้​ชื่อหยุนหลันด้วย!”

กู้ซิงเว๋ยพูดต่อว่า:“ใช่แล้ว นี่ควรถือเป็นธุรกิจครอบครัว กู้หยุนหลันเธอควรคิดเผื่อส่วนรวม ที่ดินผืนใหญ่ขนาดนี้เธอถือไว้ในมือก็เปล่าประโยชน์”

หลี่โม่ยิ้มเยาะแล้วพูดว่า:“พวกคุณแน่จะนะว่าตระกูลกู้จะรับไว้​”

เหอลี่หัวมองคนในตระกูลกู้ด้วยสีหน้าเย็นชา:“พวกคุณทำไมถึงพูดแบบนี้ เห็นพวกเราไม่มีตัวตนหรือไง นี่เป็นคำขอโทษของพวกเราที่ให้กับคุณหลี่ หากตระกูลกู้ของพวกคุณจะหน้าด้านแบบนี้ พวกเราจะไม่เกรงใจละนะ”

“ขอเพียงคุณหลี่พูดมาคำเดียว พวกเรานักลงทุนอสังหาริมทรัพย์เมืองจินไห่ทุกคนต่างฟังคำสั่งของคุณหลี่ทั้งนั้น คุณหลี่พูดว่าหนึ่งพวกเราก็จะไม่มีสอง”

“พวกนายตระกูลกู้อย่าได้ทำเกินไป กล้าดูหมิ่นกับคุณหลี่และคุณหนูหยุนหลัน แบบนี้เท่ากับพวกนายเป็นศัตรูกับนักลงทุนอสังหาริมทรัพย์แห่งเมืองจินไห่”

นังลงทุนอสังหาริมทรัพย์ของเมืองจินไห่ต่างพากันพูด กู้ชิงหลินและกู้ซิงเว๋ยไม่กล้าพูดอะไรอีก

กู้เจี้ยนกั๋วระงับความโกรธในใจ ยิ้มแห้งแล้วพูดว่า:“เด็กๆ​ไม่รู้กาลเทศะ พวกคุณอย่าถือสาเลย พวกคุณอยากมอบที่ให้ใคร ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราเลย”

กู้หยุนหลันเซ็นรับเอกสารการโอนที่ดินกับเหอลี่หัวเสร็จแล้ว ในมือถือเต็มไปด้วยเอกสารของที่ดิน แล้วก็เดินกลับไปหาหลี่โม่ด้วยความกระวนกระวาย

หลี่โม่ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า:“หยุนหลัน กลับ”

หลี่โม่พากู้หยุนหลันออกไป ลู่เจี้ยนปินและคนอื่นๆก็เดินตามออกไป ในห้องประชุมเหลือแค่คนในตระกูลกู้

กู้เจี้ยนกั๋วเอาบุหรี่ออกมาด้วยสีหน้ามืดมน จุดบุหรี่สูบอย่างหดหู่ใจ

“พ่อ เราก็ดูกู้หยุนหลันเซ็นสัญญากับเหิงฮุย แล้วก็เซ็นรับที่ดินผืนใหญ่นั้นอีก นี่มันยิ่งกว่าถูกล๊อตเตอรี่อีก!”

กู้ซิงเว๋ยโวยวาย

“โวยวายอะไรกัน เรื่องพวกนี้จะรีบไม่ได้ ควรที่จะต้องลงลายเส้นก่อน สุดท้ายทุกอย่างก็จะตกเป็นของตระกูลเรา”

กู้เจี้ยนกั๋วพูดอย่างแผ่วเบา

“ต้องคิดหาวิธี กับเหิงฮุยก็แค่ให้หยุนหลันเซ็นสัญญาเท่านั้น ต่อไปให้ซิงเว๋ยกับชิงหลินเป็นผู้รับผิดชอบ ทางเหิงฮุยก็พูดอะไรไม่ได้ แต่ที่ดินผืนนั้น ต้องหาวิธีเอามาให้ได้”

กู้เจี้ยนเจียงเองก็อิจฉาตาร้อน

กู้เจี้ยนกั๋วพยักหน้าเล็กน้อย ในใจเริ่มคิดหาแผนการ หลังจากสูบบุหรี่ติดกันไปหลายม้วนแล้วจึงพูดว่า:“อย่าเพิ่งรีบ ช่วงนี้ก็วางแผนกันไปก่อน จะต้องให้พวกเขามอบให้อย่างว่าดี”…...

หลี่โม่กับกู้หยุนหลันหลังออกจากบริษัท ขับรถบนถนนอย่างไร้จุดมุ่งหมาย

“หลี่โม่ ฉันรู้สึกว่าเหมือนกำลังฝันอยู่? นักลงทุนอสังหาริมทรัพย์เมืองจินไห่พวกนั้น ให้ที่ดินผืนใหญ่ขนาดนี้”

กู้หยุนหลันพูดอย่างงุนงง

“ไม่ได้ใหญ่มากมาย ก็แค่500หมู่ หากคนทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ยังไม่พอสร้างตึกเลย”

หลี่โม่พูดลอยๆ “พูดอย่างกับคุณเป็นเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์งั้นแหละ ยังแค่500หมู่ ที่ดินก้อนโตขนาดนี้เราถือไว้ในมือก็ไม่มีประโยชน์ พวกคุณลุงใหญ่ต้องคอยจะงาบแน่ ในภายภาคหน้าจะเกิดอะไรขึ้นอีกก็ไม่รู้”

ใจของกู้หยุนหลันยังคงกังวล กังวลว่าคนในครอบครัวจะทำเรื่องอะไรอีก ที่ดินผืนใหญ่ขนาดนี้ กู้หยุนหลันก็ไม่มีเงินมากมายที่จะมาลงทุนการก่อสร้างได้

“ไม่ต้องรีบร้อน วันนี้มีคนให้ที่ดินไม่แน่วันหน้าอาจจะมีคนส่งอุปกรณ์การสร้างมาก็ได้ เดียวทุกอย่างก็มาเอง”