จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 32

บทที่ 32 ไม่มีใครสามารถแย่งไปได้

กู้ชิงหลินจ้องหลี่โม่เหมือนคนโง่ กระตุกมุมปากหัวเราะเยาะ “หึ หลี่โม่ คุณหมายถึงอะไร ยังไง คุณคือคุณชายร่ำรวยตระกูลหลี่ผู้ลึกลับงั้นเหรอ”

หลี่โม่ส่ายหน้าและยิ้มบาง “ก็อาจจะ”

ฮ่าฮ่า!

ฉับพลัน ภายในห้องโถงของบ้านใหญ่ตระกูลกู้ก็ระเบิดเสียงหัวเราะขบขันกับเสียงหัวเราะเย้ยหยัน

“ไอ้ห่า หลี่โม่บ้าไปแล้ว ถึงขนาดพูดแบบนี้”

“น่าไม่อายจริงๆ เขากลัวจนอยากมีชื่อเสียงอยากเป็นบ้า”

“นี่ กู้หยุนหลันมีสามีแบบนี้ก็โชคร้ายไปแปดชั่วอายุคน”

การเผชิญหน้ากับการหัวเราะเฮฮาของฝูงชนนั้นหลี่โม่แสดงออกว่ามันไม่สำคัญ

มดฝูงนี้ จะรู้ไหมว่าที่นั่งอยู่ต่อหน้าพวกเขา ก็คือคุณชายร่ำรวยตระกูลหลี่ที่พวกเขาสรรเสริญบูชาและอิจฉา

ทันใดนั้น

แม่ยายหวังฟางลุกขึ้นยืน ชี้ไปที่หลี่โม่และด่าว่า “หลี่โม่ แกหุบปากซะ! ที่นี่ให้แกพูดได้เหรอ แกไม่ละอายแต่ฉันละอาย!”

หวังฟางระเบิดอารมณ์อย่างรวดเร็ว!

หลี่โม่คนนี้ ทำเรื่องให้ตัวเองน่าละอายไปทุกที่จริงๆ

เขาไม่มีความละอายเลยหรือไง

หรือว่าต้องให้ทุกคนดูถูกเขา ใจเขาถึงจะมีความสุข

ขยะก็คือขยะ!

กลับไปคืนนี้ต้องหาเรื่อง ต้องให้หยุนหลันเลิกกับเขาให้ได้!

เฉาซูเฟินที่อยู่ข้างๆ ก็เหล่มองยิ้มเยาะด้วยเช่นกัน “ฮ่าฮ่า เป็นสุนัขที่เกาะผู้หญิงกินยังจะกล้าคุยโว ไม่รู้ตำแหน่งที่ถูกที่ควรของตัวเองเลยจริงๆ”

หลี่โม่ต้องการอธิบาย แต่กู้หยุนหลันที่อยู่ข้างๆ หันหน้าไปพูดกับเขาด้วยเสียงต่ำว่า “พอได้แล้วหลี่โม่ คุณหุบปาก!”

ดวงตาของกู้หยุนหลันเต็มไปด้วยน้ำตาของความคับข้องใจ ตอนแรกเธอก็รู้สึกแย่มากแล้ว ตอนนี้หลี่โม่ยังจะพูดแบบนี้อีก ไม่ใช่ว่าเป็นการผลักเธอไปต่อหน้าทุกคนเพื่อรอการถูกดูถูกเหยียดหยามหรอกหรือ

หลี่โม่ชะงักไป ถ้อยคำติดอยู่ในลำคอ ก้มหน้าอย่างหมดหนทางและพูดว่า “ขอโทษ”

คุณท่านใหญ่กู้จึงตบโต๊ะและพูดว่า “เอาล่ะเอาล่ะ ทุกคนหยุด”

ทุกคนหุบปาก แต่สายตาทุกคู่มองหลี่โม่กับกู้หยุนหลันอย่างดูถูก

ในตอนนี้ คุณท่านใหญ่กู้กระแอมไอสองครั้งและเอ่ยปากว่า “ถ้าอย่างนั้น ในงานเลี้ยงตระกูลคืนนี้ ฉันขอประกาศเรื่องหนึ่ง”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนก็ต่างตื่นเต้นกันมาก

แน่นอนว่ากู้ซิงเว๋ยยิ้มเต็มหน้าไปโดยธรรมชาติ ตื่นเต้นมาก และส่งสายตายั่วยุไปทางกู้หยุนหลัน

“เกี่ยวกับการร่วมมือของบริษัทรุงคาง ฉันลองคิดดูแล้ว และให้กู้ซิงเว๋ยรับผิดชอบ” คุณท่านใหญ่กู้พูด “หยุนหลัน พรุ่งนี้แกไปเปลี่ยนกับซิงเว๋ย ยังไงสัญญาก็ยังไม่ได้ลงนาม ก็ให้ซิงเว๋ยเซ็นไป แกน่ะ ปกติก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วก็เป็นผู้ช่วยซิงเว๋ยไป อ่านและเรียนรู้เพิ่มเติม เข้าใจไหม”

หลังจากคำพูดนี้ ทั้งห้องก็เงียบลงฉับพลัน

ทุกคนต่างมองไปยังนายท่านใหญ่ จากนั้นสายตาก็ไปตกที่ตัวกู้หยุนหลันอีกที

อะไรกัน

คุณท่านใหญ่กู้เอาตำแหน่งรับผิดชอบบริษัทรุงคางของกู้หยุนหลันออกแล้วมอบให้กู้ซิงเว๋ยงั้นเหรอ

นี่มันเรื่องใหญ่เกินไป!

เวลานี้กู้หยุนหลันเองก็งุนงง มองคุณท่านใหญ่ด้วยสายตาทึ่มทื่อ

“คุณปู่ สัญญาที่ประธานหรุงให้ฉัน คุณจะเอามาให้กู้ซิงเว๋ยแบบนี้ได้ยังไง อีกอย่าง เขาก็ไม่มีความเข้าใจอะไรเลย...” กู้ซิงเว๋ยกังวล พยายามพูดอะไรบางอย่างอย่างหมดหวัง

“พอได้แล้ว! ฉันตัดสินใจแล้ว เรื่องนี้เอาตามนี้!”

คุณท่านใหญ่กู้ขัดจังหวะคำพูดของกู้หยุนหลัน สีหน้าไม่พอใจ ลุกขึ้นแล้วออกจากห้องโถงไป

มองคุณท่านใหญ่กู้ออกไป กู้หยุนหลันในใจรู้สึกคับข้องใจ กำหมัดและกัดฟันแน่นอย่างเกลียดชัง!