จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 320

หวางจงเสวียนกดวางสายแล้วถอนหายใจดังๆ และเริ่มรู้สึกผิดที่พูดจาไม่ดีกับหลี่โม่ตั้งแต่แรกเลย ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเขาคงเข้าไปในออฟฟิศพร้อมกับหลี่โม่แล้ว

“พี่ใหญ่ ไอ้กระจอกคนนั้นว่ายังไง”

หวางจงเหิงถามอย่างหงุดหงิด

ผั๊วะ!

หวางจงเสวียนตบหน้าหวางจงเหิงด้วยความแรง

“พี่ ตบผมทำไม!”

หวางจงเหิงกุมใบหน้าแล้วมองหวางจงเสวียนอย่างประหลาดใจ

“ทำไมนายถึงโง่ขนาดนี้ หลี่โม่เข้าไปข้างในแล้วนะ! นายยังเรียกมันไอ้กระจอกอยู่ได้ นายต่างหาที่เป็นไอ้กระจอก! ไร้สมองสิ้นดี ความหวังของพวกเราอยู่ที่หลี่โม่คนเดียวแล้วยังไม่รู้ตัวอีก!”

หวางจงเสวียนต่อว่าหวางจงเหิงด้วยความโกรธ

หวางจงเหิงก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งเขาก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ก็ข้างในไม่มีคนอยู่ไม่ใช่เหรอครับ หลี่โม่มันซื้อรปภ. คนนี้เพื่อมาหลอกพวกเราหรือเปล่า”

หวางจงเสวียนผงะไปครู่หนึ่งและนึกถึงคำพูดของซุนฮุ่ยกางก่อนหน้านี้ ซึ่งซุนฮุ่ยกางเคยบอกไว้ว่าประธานบริษัทไม่อยู่ที่นี่

อีกอย่างหวางจงเสวียนก็ได้เคาะประตูไปแล้ว และไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เลย เขายืนยันแล้วว่าไม่มีใครอยู่ข้างในออฟฟิศนี้

หรือว่าหลี่โม่จะซื้อรปภ. คนนี้มาหลอกพวกเราจริงๆ?

หวางจงเสวียนมองไปที่หวังต้าหย่งที่ยืนอยู่หน้าประตูออฟฟิศและเขาก็รู้สึกว่ายิ่งดูก็ยิ่งสงสัย ซึ่งปกติแล้วรปภ. คงไม่มายืนอยู่หน้าออฟฟิศของประธานบริษัทหรอก

“พาพี่ไปหารปภ. ที”

หวางจงเสวียนกระซิบพูด

หวางจงเหิงกับหวางจงเฉิงก็ช่วยกันพยุงหวางจงเสวียนเดินเข้าไป ซึ่งทำให้หวังต้าหย่งแสดงสีหน้าเคร่งขรึมอีกครั้ง “พวกคุณคิดจะทำอะไร ผมบอกแล้วไงว่าห้ามเข้าไปก่อนจะได้รับอนุญาต”

“เปล่าครับ เราแค่อยากสอบถามหน่อยครับว่าท่านประธานบริษัทของคุณจะเข้ามาเมื่อไหร่ครับ?”

หวางจงเสวียนพยายามฝืนยิ้มถาม

หวังต้าหย่งมองทั้งสามด้วยสายตาเย้ยหยัน เขาคิดในใจว่าท่านประธานเพิ่งเดินเข้าไปข้างใน แต่เขาจะไม่บอกพวกเขาหรอก

“ผมต้องรายงานพวกคุณเหรอว่าท่านประธานของเราจะเข้ามาเมื่อไหร่ พวกคุณคิดว่าพวกคุณเป็นใครใหญ่มาจากไหน”

หวางจงเสวียนหรี่ตาและรู้สึกว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่นอน

“แล้วหลี่โม่ที่เดินเข้าไปข้างในเกี่ยวอะไรกับท่านประธานบริษัทของพวกคุณครับ? เพราะเรามาด้วยกัน หลี่โม่ก็เป็นน้องเขยของผมด้วย ผมจึงอยากสอบถามหน่อยครับ”

หวางจงเสวียนยังคงถามต่อ

หวังต้าหย่งมองไปที่หวางจงเสวียนแล้วพูดอย่างเย้ยหยันอีกครั้ง “สอบถามอะไรของคุณ ผมไม่รู้อะไรเลย คุณอยากทราบก็ไปถามคนอื่น”

หวางจงเสวียนพยักหน้าและยิ้มจางๆ แล้วกระซิบพูด “พาพี่ไปหาประธานซุน”

หวางจงเหิงกับหวางจงเฉิงก็รีบพาหวางจงเสวียนออกไปอย่างรวดเร็ว

“พี่ ผมว่าแล้วไงว่ามันผิดปกติ ไอ้กระจอกคนนั้นมันเล่ห์เหลี่ยมเยอะจริงๆ ถึงกล้าหลอกพวกเราแบบนี้ เดี๋ยวจะจัดการมันให้เข็ดไปเลย”

หวางจงเหิงพูดอย่างโกรธแค้น

“ไปถามประธานซุนก่อน อย่าเพิ่งตัดสินใคร”

หวางจงเสวียนถูกพากลับไปที่ออฟฟิศของซุนฮุ่ยกางอีกครั้ง ซุนฮุ่ยกางที่เห็นพวกเขาทั้งสามก็เกิดความสงสัยขึ้นมาทันที “พวกคุณคิดจะทำอะไร เป็นมิจฉาชีพเหรอ?”

“ประธานซุนพูดติดตลกไปครับ เราจะมาหลอกใครได้ เมื่อกี้เรารออยู่ที่หน้าประตูออฟฟิศของท่านประธานบริษัทครับ จากนั้นก็มีรปภ. พาคนคนหนึ่งเดินเข้าไปข้างใน ผมพยายามจะเดินตามเข้าไปด้วยแต่ถูกรปภ. ของพวกคุณถีบใส่ผมเต็มๆ เลยครับ”

หวางจงเสวียนเล่าถึงสถานการณ์ก่อนหน้านี้และคิ้วของซุนฮุ่ยกางก็ขมวดขึ้นทันที

“จากนั้นผมนึกขึ้นได้ว่าท่านประธานซุนบอกผมเองว่าประธานบริษัทไม่อยู่ แล้วมีคนเดินเข้าไปได้ไงครับ? อีกอย่างผมรู้จักคนที่เดินเข้าไปด้วยครับ เขาไม่ใช่ประธานบริษัทอย่างแน่นอน ผมก็เลยรู้สึกสงสัยจึงได้มาแจ้งให้ท่านทราบครับ”