จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 319

หวางจงเสวียนเลือกที่จะไปรอที่หน้าประตูออฟฟิศของประธานบริษัทโดยที่ไม่ฟังคำเตือนของหวางจงเหิง ซึ่งไม่ได้เป็นเพราะหวางจงเสวียนเชื่อในคำพูดของหลี่โม่ แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

ถ้าหากไม่ได้พบเจ้าของบริษัทหยุนจงหลันกรุ๊ปและคอนเฟิร์มวันเริ่มงาน หวางจงเสวียนคงทนรับต่อไปไม่ได้ไหวอย่างแน่นอน เพราะอุปกรณ์และบุคลากรที่เตรียมไว้ต่างก็ต้องใช้เงินทุนทั้งนั้น ถ้าหากไม่ได้เริ่มงานสักทีหวางจงเสวียนคงต้องชดใช้ค่าเสียหายนี้อย่างแน่นอน

และถ้าหากถึงขั้นต้องชดใช้ค่าเสียหาย หวางจงเสวียนไม่เพียงแต่ต้องเสียเครดิตและยังต้องหมดตัวอีกด้วย ที่ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็จะกลายเป็นที่น่ารังเกียจของทั้งวงการนี้ทันที

“ไปเถอะ เราไปรอที่หน้าประตูออฟฟิศของท่านประธานกัน”

หวางจงเสวียนพาหวางจงเหิงกับหวางจงเฉิงกลับเข้าไปในสำนักงานของหยุนจงหลันกรุ๊ปอีกครั้ง พวกเขาทั้งสามขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบนสุดแล้วตรงไปที่ออฟฟิศของเจ้าของบริษัททันที

หน้าประตูออฟฟิศของประธานบริษัทถูกปิดอย่างแน่นหนา ซึ่งไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลย และมันก็ดูเหมือนว่าออฟฟิศนี้ไม่ได้ใช้งานมานานแล้วด้วย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

หวางจงเสวียนรวบรวมความกล้าแล้วเคาะประตูห้องและตั้งใจฟังเสียงตอบรับจากด้านใน แต่หวางจงเสวียนก็ต้องผิดหวังเพราะไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เลย

“ไม่มีใครอยู่จริงๆ เรารอที่นี่แล้วได้อะไร? ถ้าเศรษฐีผู้ลึกลับคนนั้นไม่ปรากฏ เราจะรอแบบนี้ไปตลอดงั้นเหรอ?”

หวางจงเฉิงบ่นพึมพำ

“เหอะ ๆ จะไปหวังอะไรมากมาย เจ้าของหยุนจงหลันกรุ๊ปไม่อยู่หรอก ไอ้กระจอกหลี่โม่มันช่างกล้าดีจริงๆ เดี๋ยวมันเจอดีแน่ คอยดูว่ามันจะแสร้งทำอะไรได้อีก”

หวางจงเหิงถึงกับหักข้อนิ้วมือรอ

หวางจงเสวียนได้แต่เอนหลังพิงอยู่ที่กำแพงข้างประตู ตอนนี้เขารู้สึกหมดหวังแล้วจริงๆ ถ้าวันนี้เขาไม่ได้พบเจ้าของหยุนจงหลันกรุ๊ป ชื่อเสียงทั้งหมดของเขาก็คงต้องพังทลายอย่างแน่นอน

“หุบปากกันให้หมด รออยู่เงียบๆ ไปซะ”

หวางจงเหิงกับหวางจงเฉิงที่เห็นหวางจงเสวียนเริ่มอารมณ์เสีย ทั้งสองจึงไม่กล้าส่งเสียงอะไรอีก

......

หลี่โม่เล่นโทรศัพท์ต่ออีกสักพัก เมื่อเห็นว่าเวลาพอประมาณแล้วเขาก็เดินลงจากรถแล้วเข้าไปในสำนักงานหยุนจงหลันกรุ๊ป

เมื่อเข้าไปด้านในแล้วหลี่โม่ก็เดินตรงไปที่ลิฟต์ส่วนตัวโดยไม่ใช้ลิฟต์ที่ทุกคนใช้กัน

หลังจากเขาเดินไปถึงหน้าลิฟต์แล้ว ทันใดนั้นด้านหลังเขาก็มีมือยื่นออกมาเพื่อช่วยเขากดลิฟต์

หัวหน้ารปภ. ของบริษัทยิ้มมองหลี่โม่อย่างหอบเหนื่อย “ท่านประธานครับ ท่าน ท่านมาแล้วเหรอครับ หัวหน้ารปภ. หวังต้าหย่งขอรายงานตัวครับ”

หน้าที่หลักของหวังต้าหย่งก็คือคอยตรวจเช็คกล้องวงจรปิดเพื่อดูว่าหลี่โม่จะเข้ามาบริษัทเมื่อไหร่ และทุกครั้งที่หลี่โม่เข้าบริษัท หวังต้าหย่งก็จะปรากฏตัวที่หน้าลิฟต์โดยเร็วที่สุดเพื่อจะให้บริการกับหลี่โม่

เนื่องจากหลี่โม่ไม่ได้เข้ามาที่บริษัทหยุนจงหลันกรุ๊ปบ่อยๆ ดังนั้นจึงไม่มีผู้ช่วยหรือเลขานุการประจำอยู่ ซึ่งงานเหล่านี้หลี่โม่ก็ได้มอบหมายให้เป็นหน้าที่ของหวังต้าหย่ง

หวังต้าหย่งที่ไม่ได้พบกับหลี่โม่มาเป็นเวลานานก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก “ท่านประธานครับ ท่านไม่ได้เข้าบริษัทมานานแล้วนะครับ กระผมรู้สึกคิดถึงท่านจริงๆ เลยครับ”

“พอได้แล้ว เรื่องไร้สาระเยอะจริงๆ เดี๋ยวขึ้นไปชั้นบนแล้วคุณอย่าเรียกผมท่านประธานนะ เรียกคุณหลี่ก็พอ”

หลี่โม่ออกคำสั่งให้เขา

“รับทราบครับ ท่าน......คุณหลี่”

หวังต้าหย่งกดปุ่มลิฟต์ไปที่ชั้นบนสุดแล้วยืนอยู่หน้าประตูลิฟต์ด้วยสีหน้าจริงจัง

ติ๊ง!

ประตูลิฟต์เปิดออก หวังต้าหย่งก้าวเท้าออกจากลิฟต์ก่อนแล้วมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง

เมื่อเห็นชายทั้งสามคนยืนอยู่ตรงหน้าประตูออฟฟิศของประธานบริษัท หวังต้าหย่งมือซ้ายแตะไปที่กระบองยางในตัวส่วนมือขวาก็จับที่เครื่องวิทยุสื่อสาร

“พวกคุณสามคนมาทำอะไรที่นี่! ใครอนุญาตให้พวกคุณมายืนที่นี่!”

หวังต้าหย่งตะโกนถาม