จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 347

อู๋ผิงผิงขับรถด้วยความเร็ว ขณะขับรถก็พูดว่ารถเมอร์เซเดส-เบนซ์ของตนเองดียังไง และคุยโม้โอ้อวดมาตลอดทาง

ในที่สุดรถก็ขับเข้าไปในรีสอร์ตรีที่มีน้ำพุร้อนที่เชิงเขาในเขตชานเมือง อู๋ผิงผิงจอดรถ ชี้ไปที่รีสอร์ตแล้วพูดว่า “รีสอร์ตที่นี่ถูกจางเจียต้องเหมาแล้ว วันนี้สถานที่แห่งนี้เป็นของพวกเรา พวกเราสามารถสนุกได้อย่างเต็มที่”

“ก็ไม่เห็นมีอะไร”

หลี่โม่กล่าวอย่างราบเรียบ

อู๋ผิงผิงหัวเราะ แล้วเหลือบมองหลี่โม่ด้วยสายตาที่เหยียดหยาม “คุณเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ไม่มีแม้แต่งาน ยังมาคุยโม้โอ้อวดอีก คุณรู้หรือเปล่าว่าการเหมารีสอร์ตสำหรับวันหยุดหนึ่งคืนมีค่าใช้จ่ายเท่าไร? มันเท่ากับเงินเดือนสามหรือห้าปีของคุณเลยน่ะ”

“ฮ่า ๆ”

หลี่โม่ยักไหล่ด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้โต้เถียงกับอู๋ผิงผิง การโต้เถียงกับเธอดันแต่จะทำให้คุณค่าในตนเองลดลงเท่านั้น

เมื่อทั้งสามลงจากรถ อู๋ผิงผิงเดินนำอยู่ข้างหน้า ทุกครั้งที่เดินผ่านพนักงานบริการต่างโค้งคำนับให้พวกเขา สิ่งนี้ทำให้อู๋ผิงผิงรู้สึกพึงพอใจ

เมื่อถึงบ้านพักตากอากาศที่อยู่ตรงการของพื้นที่ในรีสอร์ต มีผู้ชายสี่คนนั่งอยู่ด้วยกัน ชายที่นั่งอยู่ตรงกลางดูหยิ่งผยอง ขณะที่อีกสามคนแสดงท่าทางที่ประจบ

เมื่อเห็นอู๋ผิงผิง หลี่โม่และกู้หยุนหลันทั้งสามคนมาถึง จางเจียต้องซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางก็ลุกขึ้นยืน แล้วมองมาที่กู้หยุนหลัน

“หยุนหลัน”

จางเจียต้องตื่นเต้นจนพูดไม่ออก คนที่ตนเองถวิลหาทุกเช้าค่ำปรากฏตัวต่อหน้า ทำให้จางเจียต้องรู้สึกราวกับเหมือนอยู่ในความฝัน

อู๋ผิงผิง เดินไปที่ด้านข้างของจางเจียต้องอย่างรวดเร็ว แล้วผลักจางเจียต้องเบา ๆ “ยืนซื่ออยู่ทำไม? มารยาทของต่างประเทศทักทายด้วยการกอดและหอมแก้มไม่ใช่หรือ รีบไปทักทายหยุนหลันสิ”

จางเจียต้องจึงได้สติขึ้นมา จากนั้นก็เดินไปหากู้หยุนหลันด้วยรอยยิ้ม ขณะอ้าแขนเพื่อจะโอบกอดกู้หยุนหลัน หลี่โม่ก็มายืนอยู่ข้างหน้ากู้หยุนหลัน

“ไม่ต้องมาทักทายอะไร คุณกับภรรยาของผมเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลาย เธอลืมไปแล้วแม้กระทั่งชื่อของคุณ พวกคุณไม่จำเป็นต้องจับมือทักทายกันด้วยซ้ำ”

หลี่โม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

จางเจียต้องขมวดคิ้วเป็นปม มองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ “แก! หลบไปซะ เป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่เกาะผู้หญิงกิน แกไม่คู่ควรที่จะอยู่กับหยุนหลันเลย! ผมมาคราวนี้เพื่อช่วยให้หยุนหลันหลุดพ้นจากความทุกข์ให้เธอมีชีวิตสดใสในอนาคต!”

หลี่โม่ส่ายศีรษะ กล่าวด้วยเสียงเย็นชาว่า “แกไม่คู่ควร”

“ไอ้เศษสวะแกบ้าไปแล้วหรือ กล้าพูดว่าเจียต้องไม่คู่ควร! ถ้าเจียต้องไม่คู่ควรกับหยุนหลัน แกยิ่งไม่คู่ควรกว่า”

“ไอ้ยาจกอย่างแกทำให้หยุนหลันมีชีวิตที่ทุกข์มาหลายปี ตอนนี้เจียต้องจะทำให้หยุนหลันมีชีวิตที่ดี แกไม่มีสิทธิ์มาขัดขวาง”

เพื่อนร่วมรุ่นหลายคนช่วยจางเจียต้อง พวกเขารู้สึกว่ากู้หยุนหลันจะต้องทิ้งหลี่โม่ แล้วไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในต่างประเทศกับจางเจียต้อง

จางเจียต้องหรี่ตา มีแสงแปลก ๆ ส่องผ่านรูม่านตา หากมองใกล้ ๆ จะพบเป็นจุดสีแดงเล็ก ๆ ตรงกลางรูม่านตาของจางเจียต้อง

“หลบไป นี่คือโอกาสสุดท้ายของแก มิเช่นนั้นวันนี้จะเป็นวันตายของแก!”

จางเจียต้องพูดอย่างโหดเหี้ยม

“จางเจียต้อง คุณอย่าสร้างปัญหาเลย ฉันกับหลี่โม่มีความสุขมาก ฉันจะไม่แยกจากหลี่โม่เป็นอันขาด”

คำพูดของกู้หยุนหลันเหมือนมีดที่ทิ่มแทงหัวใจของจางเจียต้อง ทำให้หัวใจของจางเจียต้องแตกสลายในพริบตาเดียว