จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 362

กู้ซิงเว๋ยคอยฟังเสียงอยู่ที่สำนักงานข้าง ๆ รู้สึกว่าเสียงที่ดังมาจากข้างนอกมันผิดปกติ เขาจึงยื่นหน้ามองออกไปข้างนอก เห็นกลุ่มนักมวยยืนอยู่นอกประตูห้องทำงานของกู้หยุนหลัน เขารู้สึกมึนงงทันที

แม่งฉิบหาย!

นักมวยมืออาชีพเหล่านี้ล้วนมีประสบการณ์ไม่ใช่หรือ?

พวกเขาทุกคนพ่ายแพ้ให้กับหลี่โม่แล้วหรือ?

ยังดีที่พี่ซานยังไม่พ่ายแพ้ บางทีพี่ซานอาจจะจัดการหลี่โม่ได้ เพราะเขาคือยอดฝีมือที่จ้างมาในราคาหนึ่งล้าน หวังว่ามันคงจะมีประโยชน์

กู้ซิงเว๋ยอธิษฐานอยู่ในใจ เมื่อเขาได้ยินเสียงตะโกนของพี่ซาน เขาอยากไปดูสักแวบหนึ่ง

หลังจากลังเลสักครู่ ในที่สุดกู้ซิงเว๋ยก็ทนความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ เดินออกจากห้องทำงาน ไปยืนอยู่ข้างหลังนักมวยคนหนึ่ง แล้วมองเข้าไปที่ห้องทำงานของกู้หยุนหลัน

พี่ซานใช้มือซ้ายชกไปที่ใบหน้าของหลี่โม่ หลี่โม่ถอยหลังหลบไปด้านข้าง

กู้ซิงเว๋ยจับมือของตนเองไว้แน่น อดไม่ได้ที่จะเสียดายแทนพี่ซาน ถ้าหมัดเมื่อสักครู่ชกโดนหลี่โม่ได้ คิดว่าสมองของหลี่โม่คงจะไหลออกมาแล้ว

แต่ว่าการโจมตีอย่างรวดเร็วและต่อเนื่องของพี่ซาน ทำให้กู้ซิงเว๋ยรู้สึกมั่นใจเป็นอย่างมาก กู้ซิงเว๋ยรู้สึกว่าคราวนี้ตนเองคิดไม่ผิดที่จ้างพี่ซานมาจัดการหลี่โม่ คิดว่าพี่ซานสามารถจัดการหลี่โม่ได้อย่างแน่นอน เพราะตอนนี้หลี่โม่ถูกพี่ซานจู่โจมอยู่

แต่พี่ซานไม่คิดเช่นนั้น เวลานี้ยิ่งพี่ซานจู่โจมเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกหดหู่ใจ เพราะหลี่โม่สามารถหลบเลี่ยงได้อย่างง่ายดาย ดวงตาของเขาปรากฏแววตาขี้เล่น สิ่งพวกนี้ทำให้พี่ซานรู้สึกหวาดกลัว

พี่ซานคิดว่าเมื่อตนเองเผชิญหน้ากับคนที่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ พี่ซานก็จะหยอกล้อเหมือนแมวกับหนู แต่ตอนนี้ตนเองกลายเป็นหนูที่ถูกหลี่โม่หยอกล้อ

“แม่งฉิบหายแกจะเป็นเต่าหดหัวหรือ! แกกล้าสู้กับฉันไหม!”

พี่ซานคำรามอย่างโกรธจัด

หลี่โม่ยิ้มและกล่าวด้วยเสียงราบเรียบว่า “ตกลง งั้นฉันจะส่งแกไปนรก”

“บัดซบ! พลังของฉันแข็งแกร่งกว่าแก!”

พี่ซานคำราม เขารวบรวมพลังทั้งหมดไปไว้ที่แขนขวา และเหวี่ยงหมัดไปที่หลี่โม่

หลี่โม่ตวัดแขนขวาอย่างเบา ๆ ราวกับว่าเขาไม่ได้ใช้แรงเลย ซึ่งต่างจากพี่ซานที่ใช้แรงทั้งหมด

ขณะนี้ทุกคนต่างเฝ้ามองดูอย่างใจจดใจจ่อ มองดูการปะทะกันครั้งแรกระหว่างหลี่โม่กับพี่ซาน

กู้ซิงเว๋ยรู้สึกตึงเครียด เขายกกำปั้นขึ้น ราวกับว่าเขาพร้อมที่จะกระโจนใส่หลี่โม่ได้ตลอดเวลา

ปัง!

ขณะที่หมัดปะทะกัน เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่ง

พลังมหาศาลจากหมัดของหลี่โม่พุ่งเข้าใส่หมัดของพี่ซาน พริบตาเดียวดวงตาของพี่ซานเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว เขาเบิกตากว้างจนลูกตาแทบถลนออกมาจากเบ้า

พี่ซานได้ยินเสียงกระดูกหักอย่างชัดเจน เขาเห็นตะปุ่มตะป่ำบนกำปั้นของตนเอง จากนั้นก็เห็นเศษกระดูกที่หักทะลุผ่านผิวหนังออกมา

พลังมหาศาลนั้นเป็นเหมือนกระแสน้ำ กวาดกระดูกนิ้ว กระดูกฝ่ามือไปที่ข้อมือและไปถึงปลายแขน

เป็นการเปลี่ยนแปลงในพริบตาเดียว แต่ในความรู้สึกของพี่ซานมันเหมือนเป็นเวลานานเป็นปี กระดูกปลายแขนแตกทั้งหมด บนผิวหนังเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด ในที่สุดพี่ซานก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างอนาถ

“โอ๊ย!”

พี่ซานโกรธมาก ส่งเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งจนทำให้ผนังห้องสั่นสะเทือน

พวกนักมวยจ้องแขนของพี่ซานที่ห้อยลงมาอย่างแปลก ๆ เลือดสด ๆที่แขนหยดลงมาจนทำให้ไม่กล้ามองตรง ๆ ตอนนี้พวกเขารู้สึกว่าเลือดทั่วร่างเย็นราวกับน้ำแข็ง

แม่งฉิบหายมันไม่ใช่มนุษย์อย่างแน่นอน มนุษย์ไม่สามารถโจมตีได้รุนแรงเช่นนี้ หมัดเดียวสามารถระเบิดกระดูกที่หมัดและปลายแขนได้ ดูยังไงก็ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์สามารถทำได้

กู้ซิงเว๋ยเอามือปิดปาก ตกใจแล้วมองไปที่หลี่โม่อย่างไม่อยากจะเชื่อ

หลี่โม่เหลือบมองกู้ซิงเว๋ยที่อยู่ในฝูงชน ด้วยรอยยิ้มที่เสียดสี