จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 368

“คุณคิดว่ายังไง?”

หลี่โม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

เย่จงเทียนเดินไปหาหลี่โม่ ส่ายศีรษะแล้วกล่าวว่า “บอกตามตรง ผมไม่สามารถมองทะลุความคิดของคุณได้ ผมรู้สึกว่าคุณเป็นคนที่ดื้อ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจมอบของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับคุณด้วย ผมหวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือด้วยดี”

“คุณลองดูได้ ว่าผมจะให้ความร่วมมือด้วยดีหรือไม่ ”

หลี่โม่นั่งอย่างเกียจคร้าน ไม่แสดงเจตนาที่จะทำอะไรแม้แต่น้อย แต่สิ่งที่เขาพูดออกมา ทำให้ทุกคนคิดว่าหลี่โม่จะไม่ยอม​ง่าย ๆ

ทหารรับจ้างหันปืนไปที่หลี่โม่ ตอนนี้จุดไฟสีแดงได้รวมตัวกันอยู่บนร่างกายส่วนบนของหลี่โม่ประมาณยี่สิบกว่าจุด

ถ้าเป็นคนอื่นพบเจอกับการสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาคงจะตกใจกลัวแทบแย่ แต่หลี่โม่มองเย่จงเทียนอย่างสุขุมเยือกเย็น ไม่สะทกสะท้านจากจุดไฟแดง

ฉิงจี้เย่ที่อยู่ด้านข้างเห็นแล้วตกใจสุดขีด กังวลว่าจะได้รับอันตรายจากลูกหลง รีบหันกลับไปมองบอดี้การ์ด

เมื่อเห็นบอดี้การ์ดถอยไปข้างหลัง ฉิงจี้เย่กล่าวด้วยความโมโหว่า “ถอยเชี่ยแม่ง! ตอนที่พวกแกถอยไปเคยคิดถึงความปลอดภัยของผมไหม! รีบยกกูไปในที่ที่ปลอดภัย ตอนนี้ขากูเป็นตะคริว! ”

ขาของฉิงจี้เย่เป็นตะคริว ทำให้เขาไม่สามารถเดินได้ ดังนั้นเขาจึงเรียกบอดี้การ์ดให้ยกตัวเองไปหลบในที่ปลอดภัย

ฉากที่ตลกแบบนี้ แต่ไม่ได้ทำให้ใครรู้สึกอยากหัวเราะใด ๆ มีแต่ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวเหน็บ

บอดี้การ์ดยกฉิงจี้เย่ด้วยความตื่นตระหนก วิ่งหายวับไปกับตา ไปหลบอยู่ที่ข้างหลังของเครื่องโม่ พวกเขารู้สึกว่าแผ่นเหล็กหนาของเครื่องจักรน่าจะสามารถกันกระสุนได้

ฉิงจี้เย่เอามือทั้งสองข้างลูบหน้าอก เมื่อสักครู่ตกใจแทบแย่ แค่เห็นภาพปืนจำนวนมากเล็งมา ก็ทำให้ความดันโลหิตในสมองของฉิงจี้เย่เกือบจะระเบิด

“คนแซ่หลี่นี่ช่างใจกล้าจริง ๆ กล้าที่จะเผชิญหน้ากับคิงทหารเย่ ไม่เห็นหรือว่าเหอปิงถูกจัดการอย่างง่ายดาย ช่างเป็นสุนัขที่ไม่มีตาจริง ๆ”

ฉิงจี้เย่ด่าด้วยความหงุดหงิด เพื่อบรรเทาความกังวลใจของตนเอง

เมื่อเย่จงเทียนเห็นท่าทางสุขุมเยือกเย็นของหลี่โม่ ความชื่นชมได้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา

“คุณมีความกล้าหาญมาก ผมอยากให้คุณเป็นผู้ช่วย แค่คุณได้รับการฝึกฝนที่ดีอีกสักนิด คุณก็สามารถเป็นมือขวาของผมได้อย่างแน่นอน คุณสนใจไหม?”

“ผมไม่สนใจที่จะร่วมงานกับคนบ้า”

หลี่โม่กล่าวด้วยเสียงราบเรียบ

“แม่ง แกอยากตายใช่ไหม! คิงทหารเย่ของพวกเราเป็นถึงวีรบุรุษเลือดเหล็ก! ”

“กล้าพูดว่าคิงทหารเย่ของพวกเราเป็นคนบ้า เชื่อหรือไม่ว่าพวกเราสามารถฆ่าคุณได้ทันที”

ทหารรับจ้างตะโกน รู้สึกไม่พอใจกับคำพูดของหลี่โม่เป็นอย่างมาก

เย่จงเทียนโบกมือ และกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณพูดถูก ผมป่วยนิดหน่อย คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงกลายเป็นทหารรับจ้างแทนที่จะเป็นคิงทหาร เพราะผมชอบความตื่นเต้น และชอบท้าทายกับการต่อสู้ที่ยากลำบากทุกประเภท”

“แต่ว่าผมไม่ชอบที่คุณเรียกผมว่าคนบ้า เรียกผมว่าคนบ้าดีเดือดจะดีกว่า คุณมันเป็นเด็กดื้อที่ไม่เชื่อฟัง มากินลูกอมอย่างเชื่อฟังดีกว่า ฮ่า ๆ ๆ”

เย่จงเทียนใช้มือขวาหยิบระเบิด และจับกรามของหลี่โม่ด้วยมือซ้าย

ดวงตาของหลี่โม่หรี่ลง มือขวาของเขาคว้ามือซ้ายของเย่จงเทียนไว้ จากนั้นเขาก็หันเข่าขวาไปด้านข้างเข่าของเย่จงเทียน ทำให้เย่จงเทียนคุกเข่าต่อหน้าเขาทันที

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และเมื่อทหารรับจ้างได้สติ เย่จงเทียนก็กลายเป็นโล่มนุษย์ของหลี่โม่

“บัดซบ! แม่ง แกปล่อยคิงทหารเย่เดี๋ยวนี้!”