จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 367

เหอปิงพาเว่ยหย่งและคนอื่น ๆ กำลังจะจากไป ไม่สามารถล่วงเกินได้ก็หลบซ่อนตัวได้ ธุรกิจใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าอาจทำให้ตายได้จริง ๆ อีกอย่างเหอปิงรู้สึกว่าไม่มีเปอร์เซ็นต์ที่สามารถสำเร็จได้เลย

นักฆ่าฝ่ายเหอปิงมีเพียงแค่สิบกว่าคน ส่วนทหารรับจ้างที่เย่จงเทียนพามาก็แค่สองทีม รวมแล้วแค่สามสิบคน

ยอดรวมทั้งหมดแค่สี่สิบกว่าคน จะสามารถต่อสู้กับคนนับร้อยได้อย่างไร อีกอย่างฝ่ายโน้นได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ มีอาวุธครบมือและยังมีอาวุธหนักอีกด้วย คิดยังไงก็รู้สึกเหมือนเป็นความฝันของคนโง่ ๆ แค่คิดที่จะเข้าร่วมภารกิจ เกรงว่าสุดท้ายจะเหลือแค่ผงธุลี

แม่งฉิบหายนี่ไม่ใช่การแสดงหนัง ไม่มีฮีโร่อะไร แม้ว่าจะเป็นการแสดงหนังสุดท้ายตัวประกอบก็ต้องตาย เหอปิงไม่คิดว่าตนเองจะเป็นพระเอกที่ฆ่าไม่ตาย ดังนั้นเขาควรจะจากไปดีกว่า

ขณะที่เหอปิงและคนอื่น ๆ ก้าวเดินไปได้เพียงก้าวเดียว ทหารรับจ้างที่ถือปืนแก็ตลิง อยู่ในท่าปิดล้อมสี่สิบห้าองศา รังสีอินฟราเรดบนปืนในมือของทหารรับจ้างเล็งไปที่เหอปิงและคนอื่น ๆ จุดไฟสีแดงเคลื่อนไหวไปมาบนร่างกายของเหอปิงและคนอื่น ๆ

พริบตาเดียวภายในโรงงานร้างเต็มไปรังสีสังหาร สีหน้าของเหอปิงและคนอื่น ๆไม่สู้ดีนัก

เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะพุ่งออกไปจากที่นี่ได้ เมื่อต้องเผชิญกับการปิดล้อมของกำลังพล ถึงนักฆ่าเหล่านี้จะมีความสามารถแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์

“คุณ คุณกำลังจะทำอะไร ทำไมไม่ปล่อยพวกเราไป? ”

เหอปิงถามด้วยเสียงเย็นชา

“ปล่อยไป เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยพวกคุณไป ในเมื่อมาที่นี่แล้ว ก็ตามผมไปสนุกเถอะ พวกคุณไม่รู้สึกตื่นเต้นสำหรับวิธีต่อสู้รูปแบบนี้เหรอ? มีคิงทหารคอยปกป้องพวกคุณอยู่ และไม่ให้พวกคุณเป็นตัวรับกระสุนแน่นอน”

เย่จงเทียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“พวกเราจะปิดปากสนิท และจะไม่ทำให้ข่าวของพวกคุณรั่วไหลอย่างแน่นอน”

เหอปิงไม่เชื่อคำพูดของเย่จงเทียน เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ให้พวกเขาเป็นตัวรับกระสุน

“รู้ว่าพวกคุณไม่เชื่อฟังง่าย ๆ ผมก็เลยนำของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆมาให้พวกคุณ ดูเหมือนว่าต้องมอบให้พวกคุณตอนนี้แล้วล่ะ”

เย่จงเทียนยื่นมือออกมา ทหารรับจ้างที่อยู่ด้านข้างหยิบกล่องโลหะสีเงินออกมา แล้ววางไว้ในมือของเย่จงเทียนอย่างนุ่มนวล

เย่จงเทียนกดสวิตช์ เสียงดังคลิก กล่องโลหะค่อย ๆ เปิดออก

“มาเถอะ นี่คือของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆที่จะให้พวกคุณ พวกคุณกินแล้วก็จะเชื่อฟังเอง”

สีหน้าของเหอปิงและคนอื่น ๆ เปลี่ยนสีทันที จ้องมองอย่างประหม่าไปที่กล่องโลหะในมือของเย่จงเทียน

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าของที่อยู่ข้างในเป็นอะไร แค่ฟังคำพูดของเย่จงเทียน ก็ทำให้เหอปิงและคนอื่น ๆ รู้สึกได้ตามสัญชาตญาณว่าของข้างในนั้นเต็มไปด้วยอันตราย

“คุณจะให้พวกเรากินอะไร?”

ขณะที่เหอปิงกำลังพูด มือขวาของเขาก็ค่อย ๆหมุนไปข้างหลังเขา มีหนามแหลมปรากฏขึ้นบนเล็บทั้งห้าอย่างช้า ๆ

นี่เป็นวิธีการเฉพาะของเหอปิง โดยจะใส่หนามแหลมที่เป็นโลหะพิเศษที่มีสารพิษต่อระบบประสาทเข้าไปในเล็บ และใช้กล้ามเนื้อเพื่อควบคุมการขยายตัวและการหดตัวของหนามแหลมคม โดยปกติหนามแหลมคมจะหดกลับเข้าไปในฝาครอบเล็บ เมื่อต้องการใช้มันก็จะยื่นออกมาทันที

ดวงตาของเหอปิงเปล่งรังสีสังหาร จ้องเย่จงเทียนที่กำลังเดินเข้ามาทีละก้าว

ใบหน้าของเย่จงเทียนเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ราวกับเด็กที่ได้ของเล่นใหม่

มือขวาที่ยื่นออกมาเร็วปานสายฟ้า พริบตาเดียวมือของเย่จงเทียนก็จับกรามของเหอปิงไว้ เว่ยหย่งและคนอื่น ๆ ที่อยู่ด้านข้างยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง

ขณะเว่ยหย่งและคนอื่น ๆได้สติขึ้น ปากของเหอปิงก็ถูกเย่จงเทียนง่ามออกแล้ว

ขณะที่เย่จงเทียนลงมือ แขนของเหอปิงสั่นเล็กน้อย แต่เหอปิงรู้สึกว่ายังไม่ใช่จังหวะ ดังนั้นเขาจึงระงับการเคลื่อนไหวของแขนไว้ตามสัญชาตญาณ

ย้อนนึกถึงการกระทำของเย่จงเทียนเมื่อสักครู่อย่างเงียบ ๆ ตอนนี้เหอปิงรู้สึกเหน็บหนาว คิดว่าเย่จงเทียนแข็งแกร่งกว่าตนเองอย่างแน่นอน

“ฮ่า ๆ ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผมนำมาให้พวกคุณในครั้งนี้ เป็นระเบิดที่พัฒนาขึ้นใหม่ ให้พวกคุณกินคนละหนึ่งเม็ด ถ้าพวกคุณกินเข้าไปแล้วจะเชื่อฟัง และถ้าคุณไม่เชื่อฟัง บูม! พวกคุณจะกลายเป็นลูกไฟลูกใหญ่”