จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 428

หินปักเข้าไปในขาทั้งสองข้างของลุงเป้า เลือดสดทะลักออกมาจากบาดแผลทันที กางเกงของลุงเป้าเปื้อนไปด้วยเลือด

ลุงเป้าสะกดกลั้นความเจ็บปวดและวิ่งไปข้างหน้าด้วยท่าทางประหลาด

หลี่โม่ไม่ได้ทำอะไรลุงเป้าต่อ เขาเอามือไพล่หลังและหันหลังมามองกู้ชิงหลิน

กู้ชิงหลินยืนขึ้นมา เธอก้มหน้าไม่กล้ามองหลี่โม่

“ฉันสำนึกผิดแล้ว นาย นายไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว ถ้านายยังไม่หายโกรธ คืนนี้ฉัน ฉัน......”

เธอเม้มปากไม่กล้าพูดประโยคสุดท้ายออกมา ตอนนี้กู้ชิงหลินไม่มีไพ่ใบสุดท้ายอีกแล้ว เธอใช้ร่างกายของตัวเองมาเป็นข้อต่อรอง ตามสัญชาตญาณและความเคยชิน

“เหอะๆ”

หลี่โม่หัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นจึงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เก็บมันเอาไว้เถอะ”

กู้ชิงหลินหน้าซีดเผือด ถึงแววตาของเธอจะฉายแววเขินอายและหงุดหงิด แต่เมื่อโดนหลี่โม่พูดดูถูกอย่างนั้น เธอก็รู้สึกเจ็บปวด

หลี่โม่ปล่อยกู้ชิงหลินไป จากนั้นจึงเดินไปหากู้หยุนหลัน

สวีอวิ๋นอวิ๋นที่อยู่ในมุมเพิ่งจะตั้งสติได้ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เธอรู้สึกว่าหลี่โม่ไม่ใช่คนธรรมดา

หลี่โม่ใช้แรงของคนคนเดียวสู้กับคุณชายสามหลิน!

แถมฉิงจี้เย่ยังเต็มใจเป็นสุนัขรับใช้ของหลี่โม่อีก!

ทั้งหมดนี่มันหมายความว่าอะไร

หมายความว่าหลี่โม่เป็นคนจริงยังไงล่ะ!

ในใจของสวีอวิ๋นอวิ๋นเต็มไปด้วยความเศร้าสลด เศร้าที่ตัวเองดูไม่ออกว่าหลี่โม่เป็นคนแข็งแกร่ง ถ้าตัวเองมีผู้ชายที่แข็งแกร่งแบบนี้ก็ดีสิ!

ทำไมกู้หยุนหลันถึงโชคดีขนาดนั้น เมื่อก่อนหลี่โม่ซ่อนความแข็งแกร่งของตัวเองเอาไว้ กู้หยุนหลันจะต้องรู้ตัวตนที่แท้จริงของหลี่โม่แน่ๆ เธอถึงไม่สนใจทุกอย่างเพื่อหลี่โม่!

สวีอวิ๋นอวิ๋นรู้สึกเหมือนโดนหลอก เธอพึมพำว่า “ถุย! กู้หยุนหลันก็แค่คนต่ำตม สงสัยกลัวว่าฉันจะหวั่นไหวกับหลี่โม่ ถึงไม่ยอมบอกเรื่องทั้งหมดกับฉัน และให้ฉันเข้าใจว่าหลี่โม่เป็นสวะ!”

“ถ้ารู้ว่าหลี่โม่เก่งขนาดนี้ ฉันคงไม่ทำเรื่องไม่ดีมากมาย! ไม่แน่อาจจะยั่วจนพาหลี่โม่ขึ้นเตียงแล้วก็ได้! ถ้าเป็นอย่างนั้นจะมีกู้หยุนหลันไปทำไมอีก!”

สวีอวิ๋นอวิ๋นที่กำลังโมโหมองหลี่โม่ แววตาของเธอฉายแววแปลกประหลาด สวีอวิ๋นอวิ๋นคิดว่าหลี่โม่ต้องเป็นของเธอถึงจะถูก!

หลี่โม่เดินกลับมายืนข้างกู้หยุนหลัน เขายิ้มแล้วพูดว่า “อยู่ที่นี่น่าเบื่อมาก เรากลับกันดีกว่า”

“อืมๆ ฉันก็อยากกลับเหมือนกัน แต่ว่าจะทำยังไงกับฉิงจี้เย่และลุงฝู”

กู้หยุนหลันมองฉิงจี้เย่กับลุงฝูที่สลบอยู่ เธอรู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

“บอดี้การ์ดของฉิงจี้เย่ยังอยู่ไม่ใช่เหรอ ให้พวกเขาพาไปโรงพยาบาลสิ ไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต ไม่ต้องกังวลหรอก”

“พี่หลี่โม่ พี่หยุนหลัน แล้วฉันจะทำยังไง”

เฉินเสี่ยวถงยืนขึ้นและจับแขนของกู้หยุนหลันเอาไว้ เธอมองทั้งสองคนด้วยท่าทางน่าสงสาร

“เธอหาโรงแรมพักก็จบแล้ว”

หลี่โม่พูดออกมาโดยไม่คิดอะไร

“ไม่ได้ ฉันกลัวโดนคนที่บ้านหาเจอแล้วพากลับไป ฉันหนีงานแต่งออกมา จะให้คนที่บ้านพากลับไปไม่ได้”