จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 43

บทที่ 43 ทุกอย่างเสร็จสิ้น

ที่บ้าน.

กู้หยุนหลันและพวกเขาทั้งสามคน เอนกายบนโซฟาด้วยใบหน้าบึ้งตึง

"ไม่ก็ ผมจะขอร้องคุณปู่ดู อาจจะเพิ่มเวลาให้สองสามวัน" กู้เจี้ยนหมินกล่าว

ยังไงก็เป็นลูกสาวของเขา พรุ่งนี้ให้เธอเอาสัญญากับบริษัทรุงคางมานั้น โอกาสเป็นไปได้นั้นน้อยมาก

เมื่อหวังฟางได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ เธอก็รีบพูดว่า "ใช่ๆๆ คุณไปขอร้องพ่อของคุณดู ไม่แน่อาจจะได้ เพราะยังไง คุณก็เป็นลูกชายของเขาเช่นกัน"

กู้หยุนหลันส่ายหัวและถอนหายใจ "คุณลืมกู้ซิงเว๋ยไปแล้วเหรอ เขาจะเข้ามาขวางทุกวิถีทางแน่นอน คุณปู่ตอนนี้เชื่อในสิ่งที่เขาพูดเท่านั้น เราพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์หรอก”

น้ำเย็นๆ สาดตรงเข้าสู่หัวใจของพวกเขา

หวังฟางกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดว่า "นี่ไม่ดี นั่นก็ไม่ได้ หรือว่าจะรอให้คุณปู่ไล่คุณออกจากบริษัท "

ขณะที่เธอพูด เธอจ้องไปที่หลี่โม่ที่กำลังถูพื้น ลุกขึ้นและดุ "ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ คุณบอกมาซิ คุณจะมายุ่งทำไม! ถ้าหยุนหลันถูกไล่ออกจากบริษัท คุณก็ไสหัวออกไปจากบ้านของเราเลย! "

หวังฟางกำลังจะถูกหลี่โม่ทำให้โกรธจนจะบ้าตาย!

"พอแล้วแม่ คุณอย่าดุเขาเลย เขาทำทุกอย่างก็เพื่อประโยชน์ของฉันเช่นกัน" กู้หยุนหลันขมวดคิ้วเรียวดั่งใบหลิวของเธอและพูด

ตอนนี้เธอไม่อยากเห็นหลี่โม่ ดังนั้น เธอจึงไม่ได้มองไปที่เขาเช่นกัน

หลี่โม่พยายามจะบอกเรื่องทั้งหมดให้เขาหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้พูดมันไป

ในสถานการณ์เช่นนี้ แม้ว่าเขาจะพูด ใครจะเชื่อ?

ทันใดนั้น ออดก็ดังขึ้น

สีหน้าของหวังฟางไม่พอใจ เขาตะโกนว่าใครเหรอ จากนั้นจ้องไปที่หลี่โม่และตะโกนว่า"ยังยืนซื่อบื้ออยู่ที่นี่ทำไม ยังไม่รีบไปเปิดประตูอีก แค่เห็นก็น่าโมโห!"

หลี่โม่รีบวิ่งไป เปิดประตูด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

ทันทีที่ประตูเปิดออก รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่โม่ก็แข็งตัวขึ้น

เพราะยืนอยู่ที่ประตู คือผู้ชายที่สง่าในชุดสูทราคาแพงที่ตัดเย็บอย่างเหมาะสม

ซู๋ไห่เทียน!

“ คุณมาทำไม?”

สีหน้าของหลี่โม่จมลง การแสดงออกของเขาไม่มีความสุขเล็กน้อย

ผู้ชายคนนี้ กำลังตามจีบกู้หยุนหลัน อีกอย่าง เมื่อใดก็ตามที่เขามีโอกาส เขาก็จะเยาะเย้ยตัวเขา

หลี่โม่ยังจำครั้งก่อนที่เขามอบสร้อยคอให้หยุนหลันได้

"แหม ไห่เทียนมาแล้วเหรอ รีบเข้ามาเร็ว มานั่งข้างๆหยุนหลัน"

หวังฟางรีบลุกขึ้นทักทายเขาอย่างกระตือรือร้น ผลักหลี่โม่ออกไปที่ขวางทางเธอ มองเขาอย่างดุร้ายและตะโกน “ยืนอยู่ที่หน้าประตูทำไม ยังไม่รีบออกไปรินชามาอีก! "

เมื่อหวังฟางเห็นซู๋ไห่เทียน ถือกล่องของขวัญขนาดใหญ่และเล็กไว้ในมือ เธอก็ยิ่งกระตือรือร้นมากขึ้นและหยิบมันขึ้นมา พูดว่า "มาก็พอแล้ว ทำไมยังเอาของมาเยอะขนาดนี้ เกรงใจเกินไปแล้ว"

"สมควรอยู่ ของพวกนี้ถือเป็นความเคารพที่ผมมีต่อป้าและลุง"

ซู๋ไห่เทียนยิ้มและมองไปที่หลี่โม่ที่กำลังเดินจากไป สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างประชดประชัน

เป็นขยะที่ทนคนอื่นจริงๆด้วย

แม่สามีปฏิบัติต่อคนนอกอย่างผม ดีกว่าลูกเขยอีก

หวังฟานทักทายซู๋ไห่เทียน ให้เขานั่งข้างๆกู้หยุนหลัน หวังฟางมองพวกเขาด้วยรอยยิ้มและยิ่งมองพวกเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าพวกเขาเหมาะสมกัน

แววตาของเธอดูกระตือรือร้น ราวกับว่ากำลังมองไปที่ลูกเขยในอนาคตของเธอและพูดว่า "ไม่ใช่ว่าฉันพูดนะ สองคนนี้เหมาะสมกันจริงๆ ผู้หญิงสวยผู้ชายเก่ง"

ประโยคนี้ ทำให้บรรยากาศในห้องแตกต่างกันเล็กน้อย

กู้หยุนหลันมองบนใส่หวังฟาง พูดอย่างงอแง "แม่ แม่พูดอะไรของแม่?"

ตอนนี้ในใจเธอสับสนมาก

หวังฟางไม่สนใจ จ้องไปที่ลูกสาวของเธอและพูดว่า "อะไรฉันกำลังพูดอะไร ดูไห่เทียนสิ ทั้งหล่อและมีความสามารถ หน้าตาก็ดี มีภูมิหลังของครอบครัวที่ดีอีก ผู้ชายแบบนี้ ถือตะเกียงไปหาก็หาไม่เจอ ไม่เหมือนไอ้คนไร้ประโยชน์นั่น! "

ในใจหวังฟางชอบซู๋ไห่เทียนมาก แต่เมื่อสายตาของเธอมองไปที่หลี่โม่ ก็กลายเป็นสายตาที่เย็นชาและไม่พอใจทันที

ลองดูสิ

ซู๋ไห่เทียนคนนี้ ลูกชายของบริษัทซู๋ซื่อ อายุยังน้อยก็มีทรัพย์สินหลายสิบล้านในเมืองฮ่าน

ถ้าลูกสาวแต่งงานกับเขา เธอจะต้องกลายเป็นคุณนายและตัวเธอก็สามารถถือโอกาสนี้อยู่อย่างสุขสบาย

กู้หยุนหลันรู้สึกอาย ใบหน้าของเธอแดง

หลี่โม่มาพร้อมกับน้ำชาและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

มันไม่สำคัญหรอก

คุณอยากพูดอะไรก็พูด

ซู๋ไห่เทียนหยิบชาที่หลี่โม่ชงขึ้นมา ชำเลืองมองเขาอย่างภาคภูมิใจ สีหน้านั้นดูหยิ่งทะนงและเย่อหยิ่ง

ในเวลาเดียวกัน สายตาของเขาก็มองไปที่กู้หยุนหลัน ซึ่งเต็มไปด้วยความเสน่หา

เขาชอบผู้หญิงคนนี้มานานแล้ว

แต่เธอกลับแต่งงานกับหลี่ไม่ไอ้ขยะนี้!

กู้หยุนหลัน ผมจะทำให้คุณเข้าใจว่า หลี่โม่ไม่คู่ควรกับคุณเลย!

ผมซู๋ไห่เทียน เป็นเจ้าชายของคุณ! ซู๋ไห่เทียนกล่าวในใจ

“ จะยืนทำไม ยังไม่รีบไปถูพื้น!”