จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 439

เขาวิ่งโซเซกลับมาที่ห้อง หลงเทาเห็นเลือดที่ปากและหน้าตาฟกช้ำของเจ้าหัวสีหน้าของเขาไม่สู้ดีขึ้นมาทันที

“แกไปทำอะไรมาเนี่ยเจ้าหัว ฉันบอกให้แกไปพาผู้หญิงสองคนนั้นมา ทำไมแกถึงอยู่ในสภาพแบบนี้ คนอื่นล่ะ”

หลงเทาถามอย่างหงุดหงิด

“พี่เท่าพวกเราโดนคนทำร้ายครับ คนอื่นถูกทำร้ายจนสลบ เหลือผมที่พอสู้กับมันได้”

น้ำตาแห่งความน้อยใจไหลออกมา ตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้

หลงเทาขมวดคิ้วและพูดอย่างตกใจ “พวกแกมีตั้งหลายคน ทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ หรือเจอเจ้าถิ่นของเมืองหลงเฉิง พวกแกทำอะไรรอบคอบหน่อยได้ไหม เรื่องเล็กแค่นี้ยังทำไม่ได้!”

“ไม่ใช่พวกเราไม่รอบคอบนะครับ อีกฝ่ายมีแค่คนเดียว แต่สามารถปราบพวกเราได้เพียงชั่วพริบตา ผมยังไม่ทันได้แตะนิ้วมือของมัน ก็โดนมันซัดกลับมาจนน่าเวทนาเช่นนี้! พี่เท่าแก้แค้นให้พวกเราด้วยนะครับ!”

เจ้าหัวพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น เขาน้อยใจมาก

หลงเทาอึ้งไป เขาคิดถึงภาพที่เจ้าหัวพูด เขายิ่งรู้สึกว่าเหมือนฉากในหนังกำลังภายในที่เกิดขึ้นในชีวิตจริง

“แกอ่านนิยายมากจนบ้าไปแล้วเหรอ ทำไม่ตอนนี้แกไม่ได้เรื่องเลย แกคิดว่าฉันสมองมีปัญหาหรือคิดว่าฉันเป็นพวกบ้านนอกที่ไม่เคยเจอโลกภายนอก คนคนเดียวจัดการพวกแกเนี่ยนะ แถมยังจัดการได้ในชั่วพริบตาด้วย แกคิดว่ามันคือปรมาจารย์ตั๊กม้อบนโลกนี้เหรอ!”

เจ้าหัวมองหลงเทาอย่างน้อยใจ เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร เห็นได้ชัดว่าหลงเทาไม่เชื่อคำพูดของเขา ถึงจะพูดยังไงก็ไร้ประโยชน์

“พี่เท่าถ้าพี่ไม่เชื่อที่ผมพูด เราไปดูด้วยกัน แต่ผมแนะนำให้เตรียมปืนไปด้วย ไอ้หมอนั่นไม่ธรรมดา ผมสงสัยว่ามันเป็นพวกเทพเซียนที่ทะลุมิติเหมือนในนิยายหรือเปล่า”

เจ้าหัวพูดพลางทำท่าทำทาง ในหัวของเขาเต็มไปด้วยนิยายประเภทที่ฝึกตนเป็นเซียน ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าหลี่โม่เหมือนคนพวกนั้น

หลงเทาทั้งโกรธและขำกับคำพูดของเจ้าหัว เขาควักปืนตรงหลังเอวมาวางบนโต๊ะ

“ได้สิ ในเมื่อแกพูดอย่างนี้ งั้นฉันจะพกปืนไปด้วย ถ้าอีกฝ่ายไม่เก่งเหมือนที่แกพูด ฉันตัดลิ้นแกแน่ ดูสิว่าต่อไปแกจะพูดไร้สาระแบบนี้ยังไงอีก”

“ถ้าผมพูดโกหกแม้แต่คำเดียว ขอให้ฟ้าผ่าผมเลย ไม่ต้องให้พี่ตัดลิ้นผมหรอก ผมจะเอาหัวชนกำแพงตายเอง”

เจ้าหัวพูดสาบานออกมา หลงเทาลุกขึ้นและหันไปมองมือปืนสองคนที่อยู่อีกด้าน เขาส่งสัญญาณให้ทั้งสองคน

ถึงจะไม่เชื่อคำพูดของเจ้าหัว แต่ยังไงก็ควรระวังไว้ก่อน เผื่อเรื่องที่เจ้าหัวพูดจะเป็นเรื่องจริง

มือปืนสีหน้าเยือกเย็นเอาปืนออกมาบรรจุกระสุน เขาซุกปืนที่อยู่ในมือขวาเข้าไปข้างในและใช้เสื้อคลุมเอาไว้

แบบนี้จะทำให้จู่โจมได้อย่างรวดเร็ว เหมาะกับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

เมื่อหลงเทาเห็นมือปืนเตรียมตัวเรียบร้อย เขาหยิบปืนบนโต๊ะและเดินออกมา

เจ้าหัวพาหลงเทากับมือปืนอีกสามคนวิ่งมาที่ห้องของหลี่โม่ เมื่อผลักประตูเข้ามาก็เห็นหลี่โม่กับคนอื่น รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจ้าหัว

“แกนี่กล้าจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะไม่หนี พี่เท่าของเรามาแล้ว คิดให้ดีแล้วกันว่าจะขอโทษพี่เท่ายังไง”

หลงเทาพามือปืนเข้ามาสองคน เขาเห็นลูกน้องสลบอยู่ตรงมุมห้องแล้วขมวดคิ้ว

อย่าบอกนะว่าเจ้าหัวไม่ได้โกหก ไม่ว่าจะพูดยังไง คนที่สามารถทำให้ลูกน้องของเขาสลบและจัดการเจ้าหัวจนอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ อีกฝ่ายต้องเป็นคนมีความสามารถแน่นอน

หลงเทาเริ่มรู้ว่าเหตุการณ์เป็นเช่นไร เขาโชว์ปืนในมือและเลิกคิ้วมองหลี่โม่

“ไม่เลวนี่ คนเดียวสามารถทำให้ลูกน้องของฉันอยู่ในสภาพนั้น ทำให้ฉันสนใจในพรสวรรค์ของแก”

หลงเทายิ้มแล้วเอ่ยขึ้น