จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 440

“โอ๊ย! มือฉัน! มือหักแล้ว!”

หลงเทาส่งเสียงร้องโอดครวญ ปืนในมือตกลงบนพื้น ตอนนี้เขาเชื่อคำพูดของเจ้าหัวอย่างสุดใจ

แต่มาเชื่อตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว

มือปืนทั้งสองคนสะกดกลั้นความเจ็บปวดและเอาปืนมาถือไว้ในมือซ้าย แต่ทั้งสองคนฉลาดที่ยังไม่ยกปืนขึ้นมาอีกครั้ง

หลี่โม่ใช้เมล็ดทานตะวันปักข้อมือพวกเขา บ่งบอกได้แล้วว่าความสามารถระหว่างพวกเขาแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ถึงจะมีปืนในมือก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่โม่ ปืนกลายเป็นของเล่นชิ้นหนึ่งเท่านั้น

“พี่เท่า พี่เชื่อแล้วใช่ไหม ไม่ใช่ว่าผมไม่พยายาม แต่เพราะอีกฝ่ายแข็งแกร่งมาก”

เจ้าหัวนอนเอามือกุมท้องอยู่บนพื้นแล้วเอ่ยขึ้น

สีหน้าของหลงเทาเคร่งขรึม เขาอยากจะกระทืบเจ้าหัวให้ตายจริงๆ จะมาพูดอะไรตอนนี้!

“สหาย ฉันผิดไปแล้ว ฉันยอมรับโทษ คุณพูดมาเลยว่าจะเอายังไง ฉันจะทำตามทุกอย่าง”

หลงเทายอมรับผิดอย่างโดดเดี่ยว ขอแค่รักษาชีวิตของตัวเองได้ก็พอแล้ว

“พวกแกไม่ใช่คนเมืองฮ่าน พวกแกมาที่นี่ทำไม”

หลี่โม่แทะเมล็ดทานตะวันแล้วถามขึ้น

“พวกเรา พวกเรา คุณชายสามหลินมาแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันอยากคุยกับคุณชายสามหลิน ดูว่าจะทำธุรกิจกันได้หรือเปล่า จะได้พัฒนาให้ยิ่งใหญ่ไปด้วยกัน”

เดิมทีหลงเทากะจะกุเรื่องขึ้นมา แต่หลังจากเห็นสายตาอันดุดันของหลี่โม่ เขารู้สึกเหมือนโดนหลี่โม่อ่านใจได้ ดังนั้นหลงเทาจึงไม่กล้าปิดบังอะไรและพูดความจริงออกมา

“คุณชายสามหลินอีกแล้วเหรอ ดูเหมือนว่าไอ้เวรนั่นจะสร้างปัญหาให้ฉันไม่น้อยเลยนะ แกนัดเจอกับคุณชายสามหลินหรือยัง ฉันตามแกไปคุยกับเขาด้วยสิ”

หลี่โม่กำลังหงุดหงิดที่หาคุณชายสามหลินไม่เจอ ยังไงก็ต้องกำจัดขวากหนาม

หลงเทามองหลี่โม่ด้วยสายตาประหลาด คิดในใจว่าทำไมตัวเองถึงซวยขนาดนี้ มาเจอของแข็งยังไม่เท่าไร ยังจะให้พาไปหาเรื่องคุณชายสามหลินอีก ถ้าพาหลี่โม่ไป เขากลัวว่าต่อไปคุณชายสามหลินจะไล่ฆ่าเขาน่ะสิ

“ลูกพี่ เอาเบอร์โทรของคุณชายหลินไหม คุณติดต่อเขาเอง เดี๋ยวผมจะพาคนกลับ ต่อไปจะไม่มาเหยียบเมืองฮ่านอีก”

หลงเทาไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับหลี่โม่และคุณชายสามหลิน ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง สุดท้ายตัวเขาเองก็จบไม่สวยแน่ แอบชิ่งหนีไปตอนนี้จะดีกว่า

“ฉันพกเงินมาสามล้าน ให้พี่เป็นค่าชดใช้ดีไหม แค่พี่ปล่อยฉันไป ต่อไปถ้ามีอะไรเรียกฉันได้เลย ฉันจะจัดการให้คุณอย่างเรียบร้อย”

หลี่โม่ส่ายหน้า “ไม่ต้องรอวันหน้า ไม่ต้องการเงินแกด้วย แค่แกพาฉันไปเจอคุณชายสามหลิน ฉันจะลืมเรื่องทุกอย่างในวันนี้ ไม่งั้นล่ะก็ หึหึ”

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะท้ายประโยคของหลี่โม่ วิญญาณของหลงเทาแทบจะหลุดออกจากร่าง เขารู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที

นี่เขาจะเอาชีวิตกันชัดๆ ถ้าเป็นคนพาเขาไปอาจมีโอกาสรอด แต่ถ้าไม่พาเขาไปคงต้องตายสถานเดียว

หลงเทาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาตัดสินใจพาหลี่โม่ไป อย่างน้อยเขายังพอมีโอกาสรอด

“ฉัน ฉันนัดกับคุณชายสามหลินเรียบร้อยแล้ว คืนนี้สี่ทุ่ม ถ้าคุณสนใจ เราจะไปที่นั่นด้วยกัน”

หลี่โม่ยิ้มและยื่นเมล็ดทานตะวันให้หลงเทา “ว่าง่ายแบบนี้สิดี มากินเมล็ดทานตะวันให้หายตกใจ”

หลงเทามองเมล็ดทานตะวันที่หลี่โม่ยัดเข้ามาในมือ เขาตกใจจนหัวใจจะกระเด็นออกมา เมื่อกี้เขาโดนเปลือกเมล็ดทานตะวันทำให้ข้อมือหัก ตอนนี้เขารู้สึกไม่ดีกับเมล็ดทานตะวันมาก

แต่เมื่อเห็นหลี่โม่เอาแต่จ้องเขา เขาจึงสะกดกลั้นความกลัวและฝืนยิ้มออกมา จากนั้นจึงกินเมล็ดทานตะวันเข้าไป

กู้หยุนหลันดึงแขนหลี่โม่ เขาหันมามองเธอ “คุณภรรยาเป็นอะไร”

“นายจะไปหาคุณชายสามหลินจริงเหรอ”