จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 445

ชายร่างกำยำโบกไม้โบกมือเพื่อแสดงให้หลงเทากับหลี่โม่รีบเข้าไปในบ้าน เป็นเพราะว่าหลงเทาทำท่าอาเจียนเมื่อครู่ ชายร่างกำยำไม่ทันได้สังเกตหลี่โม่โดยละเอียด

เพราะว่าเฉียนเปิดตาพาลูกสมุนมาด้วยจำนวนหนึ่ง จึงทำให้ชายร่างกำยำพอมีความกล้าอยู่บ้าง คิดว่าหลงเทาคงไม่กล้าเล่นตุกติกอะไร ดังนั้นจึงละเลยขั้นตอนการค้นตัว

หลงเทามองดูลีโม่ด้วยท่าทีร้อนใจ กัดฟันกรอดเดินเข้าไปในบ้าน

ในตอนนี้หากทำตัวลับ ๆล่อ ๆเกรงว่าจะถูกทำร้ายได้ ซึ่งมีทางเลือกอยู่อย่างเดียวคือทำท่าทีสงบนิ่ง แต่ลูกเล่นของหลงเทาล้วนอยู่ในสายตาของหลี่โม่ทั้งหมด

คุณชายสามหลิน นั่งอยู่ตรงเก้าอี้โยก เอียงศีรษะเทน้ำชาให้กับเฉียนเปิดตาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

เฉียนเปิดตาสวมชุดโบราณกังฟูจีน ใบหน้าขาวนวลดูดีมีราศีสง่างาม ดูแล้วไม่เหมือนกับนักมวยกังฟูที่โหดเหี้ยมดุร้าย หากบอกว่า เขาเป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัย ยังจะมีคนเชื่อเสียมากกว่า

ด้านหลังของเฉียนเปิดตา มีชายรูปร่างกำยำสวมชุดฝึกกังฟูสีดำยืนอยู่สิบกว่าคน ชายร่างกำยำแต่ละคนใบหน้าดุดัน ดูแล้วโหดเหี้ยมพอควร

ลุงเป้านั่งทอดตัวอยู่บนรถเข็นด้วยท่าทีซังกะตาย ทนต่อความเจ็บปวดจากบาดแผลที่บริเวณขา สนทนากับคนทั้งสองในฐานะแขก

“คุณชายสาม ศิษย์น้องเฉียนเปิดตาของผมมีชื่อเสียงโด่งดัง ตราบใดที่เงินถึงมือไม่ว่าเรื่องใดก็สามารถทำได้อย่างเรียบร้อย สำหรับเรื่องในครั้งนี้คุณวางใจได้ ผมมีศิษย์น้องเฉียนเปิดตา และยังมีพี่น้องพวกนี้อีก บุกตะลุยในเมืองฮ่านอย่างไร้คู่ต่อสู้”

เฉียนเปิดตาแย้มยิ้มด้วยท่าทีอ่อนโยน โบกไม้โบกมือพูดว่า “ศิษย์พี่กล่าวยกย่องเกินไปแล้ว ทำเรื่องอะไรชื่อเสียงจำเป็นต้องมี พวกเราเป็นคนฝึกกังฟูไม่สามารถทำในสิ่งที่ผิดคุณธรรมเพื่อเงิน เงินของคน ๆนั้นจะต้องทำลายคนอื่นอย่างแน่นอน”

“ส่วนเรื่องบุกตะลุยเมืองฮ่านจนไร้คู่ต่อสู้นั้นไม่กล้ายืนยัน มีคนกล่าวว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าเหนือคนยังมีคนเหนือกว่า คนที่มีความสามารถต้องมีคนอยู่เบื้องหลัง ผมทำงานในช่วงหลายปีมานี้ยึดถืออยู่สองคำคือ ถ่อมตัว ต่อให้เอาชนะทุกคนจนไร้คู่ต่อสู้ ผมคิดว่าวิชากังฟูของผมยังจำกัด ยังไม่ได้สูงส่งอะไรนักหนา”

เฉียนเปิดตาเปิดตัวก็เริ่มแสร้งปั้นหน้าเก๊กท่าแล้ว ทำให้คุณชายสามหลิน ได้เรียนรู้อะไรไปมากมาย

หลายปีมานี้ ตนเองมักจะแสดงท่าทีข่มเหงคนอื่นมาตลอด ไม่เคยสัมผัสถึงแก่นแท้ของการแสร้งปั้นหน้าเก๊กท่าเลย เฉียนเปิดตา คนที่อยู่ต่อหน้าคนนี้ เป็นแบบอย่างของยอดฝีมือชั้นสูงจริง ๆ เสแสร้งเสียจนเป็นธรรมชาติมืออาชีพมาก

“ความจริงที่คุณพูดนั้น ดีจริงๆ การถ่อมตัวสองคำนี้ ถึงจะเป็นแก่นแท้ วันนี้ผมได้เรียนรู้จากคุณมากมาย จากนี้ต่อไปผมจะฝึกฝนการถ่อมตัวให้มาก”

คุณชายสามหลิน หัวเราะด้วยความดีใจ

ชายร่างกำยำที่พาตัวหลงเทากับหลี่โม่ เดินตรงเข้ามาข้างกายของคุณชายสามหลินพูดกระซิบว่า “คุณชายสาม หลงเทามาถึงแล้ว”

คุณชายสามหลิน ใช้หางตามองหลงเทากับหลี่โม่ที่ยืนก้มหน้าอยู่ แสดงแววตาเหยียดหยาม ภายในสมองครุ่นคิดการถ่อมตัวควรทำอย่างไร

ลุงเป้าขมวดคิ้วเปลี่ยนอากัปกิริยา รู้สึกว่าจะนั่งท่าไหนล้วนเจ็บปวดเหลือทน นอนนิ่ง ๆจะรู้สึกสบายตัวกว่า แต่น่าเสียดายในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่เหมาะที่จะนอนอยู่นิ่ง ๆ

ลุงเป้าที่นอนเจ็บปวดอยู่นั้นก็ไม่ได้ให้ความสนใจหลงเทากับหลี่โม่ เพราะว่ามีเฉียนเปิดตาอยู่ด้านข้าง ลุงเป้ารู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องคิดมากเรื่องความปลอดภัย ถึงเวลานี้หากใครที่จะมาก่อกวน ก็เหมือนกับแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ

เฉียนเปิดตา กวาดสายตามองดูหลงเทากับหลี่โม่ สังเกตจังหวะก้าวเดินของทั้งสองดูไม่มั่นคงโยกเยกไปมา จึงตัดสินให้ทั้งสองคนอยู่ระดับปลายแถว ไม่ได้ให้ความสำคัญทั้งสองคนมากนัก

“คุณชายสาม ผู้น้อยหลงเทาเดินทางมาพบท่าน หวังว่าจะสามารถเจรจาเรื่องความร่วมมือกันได้”

หลงเทายกมือทั้งสองกุมไว้แสดงความเคารพและโค้งคำนับพูด

“เจรจาความร่วมมือ ได้ คุณพูดมาสิว่าจะคุยกันอย่างไร คิดจะร่วมมือกันด้วยวิธีไหน คุณลองว่ามาสิ”

คุณชายสามหลินพูดออกไปด้วยท่าทีเหม่อลอย ในใจครุ่นคิดว่าทำยังไงถึงจะเก๊กท่าให้ดูถ่อมตัว

ในงานเลี้ยงที่ภัตตาคารเสียหน้าไปมาก ครั้งนี้ต้องแสร้งทำท่าทวงเกียรติของตนกลับมาให้ได้ มิฉะนั้นต่อไปคงไม่มีหน้าที่จะไปพบกับคนอื่นอีกแล้ว