จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 506

ด้านหลังครัวของร้านอาหารเสฉวน มีกระจกกั้น สามารถมองทะลุกระจกได้ว่าพ่อครัวทำอะไร

และเพราะไม่กี่ปีมานี้ความปลอดภัยเรื่องอาหารทำให้คนไม่ไว้วางใจ เพียงเพื่อจะเรียกลูกค้า เถ้าแก่เลยต้องกัดฟันใช้มาตรการนี้ เพราะประหยัดเงิน เถ้าแก่จึงไม่ได้ใช้กระจกอะลูมิเนียม หากแต่ใช้กระจกอย่างหนาแทน

แต่ตอนนี้โอวหยางจื้อโดนเตะกระเด็น จนเข้ากับกระจกอย่างจัง

ปกติกระจกสามารถกั้นคนที่มากระแทกได้ แต่ตอนที่โอวหยางจื้อขนกระจก กระจกกลับแตก

เพล้ง！

แครก

เศษกระจกสาดกระจาย ส่วนโอวหยางจื้อก็ยังคงพุ่งไปข้างหน้า หัวไปจนเข้ากับเตาและหม้อร้อนๆ

ในหม้อนั้นเป็นซุปกระดูกหมูเดือดๆ เชฟต้มไว้เป็นน้ำสตอก

ตอนนี้โอวหยางจื้อหัวปักลงไปเท้าชี้ฟ้า น้ำเดือดรดตัวจนต้องโอดครวญออกมา หากแต่ปากนั้น โดนน้ำร้อนลวก

ความรู้สึกที่โดนลวกทั้งนอกและใน ทำให้โอวหยางจื้อเกือบตาย สองขาที่โผล่ออกมา กวัดแกว่งไปทั่ว

โครม！

ขาของโอวหยางจื้อถีบเข้ากับกำแพง ด้วยแรงมหาศาล น้ำซุปจึงหกออกจากหม้อ

ซวบ！

หม้อที่สูงเกือบท่วมหัวคนแตกละเอียด น้ำซุปสาดเต็มพื้น เห็นผิวแดงเป็นจ้ำๆ โอวหยางจื้อได้รับบาดเจ็บ

โอวหยางจื้อรู้สึกเสียใจ เสียใจว่าทำไมตัวเองต้องดื้อดึง ทำไมไม่ฟังคำทัดทานหานซื่อเจี๋ย จะต้องมาเอาเรื่องหลี่โม่ให้ได้

“ช่วย ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย”

โอวหยางจื้อพูดอย่างอ่อนแรง

เชฟด้านหลังครัวตกใจไปตามๆกัน ต่างขดตัวกันอยู่มุมครัว

เถ้าแก่ยิ่งร้อนรนไม่แพ้กัน มองไปทางโอวหยางจื้ออย่างลำบากใจ อยากจะถามเหลือเกิน ไหนว่ามาเหมาร้านคุยธุรกิจ มันไม่น่าใช่แบบนี้นะ！

คางหย่งเฉียนกับพวกลูกศิษย์ของโอวหยางจื้อเงียบกริบ ต่างมองไปที่โอวหยางจื้อที่กำลังชักกระตุกเพราะโดนลวก

พอคางเหวินซิงตะลึงเสร็จจึงพูด“อาจารย์ครับ คงไม่เกิดเรื่องใช่ไหมครับ ถ้าเกิดเรื่องถึงชีวิตคนจะทำไง”

“ยังไงก็ได้”

หลี่โม่ยักไหล่ มองไปที่พวกลูกศิษย์โอวหยางจื้อ “เหม่ออะไรกัน อยากเห็นอาจารย์ตายหรือไง ไม่รีบส่งโรงพยาบาลอีก”

ลูกศิษย์โอวหยางจื้อจึงคืนสติ ต่างก็ลุกลี้ลุกลนไปที่ครัว

“อาจารย์ครับ อาจารย์ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ พวกเราเรียกรถพยาบาลให้！”

“นี่ เอาน้ำเย็นมารดดับร้อนก่อนดีมั้ย ได้ยินมาว่าน้ำใต้หม้อรักษาแผลโดนลวกได้”

“ทำไมฉันเคยได้ยินว่าเป็นน้ำผึ้งล่ะ เอาน้ำผึ้งผสมดีกว่ามั้ย”

ลูกศิษย์ทั้งหลายของโอวหยางจื้อร้อนใจจนเหงื่อกาฬแตกพลั่ก ต่างก็ช่วยกันคิดหาวิธี ที่จะมาช่วยโอวหยางจื้อบรรเทาปวด

ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง บุรุษพยาบาลหามโอวหยางจื้อขึ้นรถ จากนั้นรถพยาบาลจึงแล่นออกไป

คางหย่งเฉียนกับลูกศิษย์ของโอวหยางจื้อจึงไม่กล้าหาเรื่องหลี่โม่อีกต่อไป แม้แต่พูดด้วยก็ยังไม่กล้า คนเหล่านี้นวิ่งเหยาะๆไปหาหลี่โม่ ไม่กล้าแม้แต่สบตา

ในตอนที่คางหย่งเฉียนจะวิ่งผ่านหลี่โม่ หลี่โม่ยื่นมือไปคว้าแขนไว้

ทันใดใจของคางหย่งเฉียนเย็นวาบ พูดเสียงสั่น“แก แกจะทำอะไร”