จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 505

“ดูท่าความไม่มีสมองของพวกแกนี่เป็นกรรมพันธุ์นะ ฉันจะจัดการกับคนสกุลเกิ่ง จะคอยสั่งสอนพวกแกทีละคน คิดไม่ถึงว่าพวกแกจะไม่ซึมซับบทเรียน”

หลี่โม่วางท่าราวกับผู้ใหญ่อบรมเด็ก

“บ้าเอ๊ย！ไว้หน้าขนาดนั้น！ดูว่ากูจะจัดการกับมึงยังไง！”

ลูกศิษย์ร่างกำยำคนหนึ่งอดระเบิดโทสะออกมาไม่ได้ ราวกับลูกศรที่พุ่งออกมา กำปั้นฟาดเปรี้ยงไปที่ใบหน้าหลี่โม่

หลี่โม่อดหัวเราะไม่ได้“สู้กับแกไม่ต้องใช้แม้แต่หมัด แค่หัวแม่โป้งก็พอ”

“บ้าเอ๊ย！กูเคยฝึกวิชามานะว้อย！”

ลูกศิษย์ที่พุ่งเข้าไปหาหลี่โม่ ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่เพียงกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ เนื้อหนังก็ดูแน่นหนา ไม่เหมือนกับคนธรรมดา

วิชาระฆังทองคุ้มกาย เป็นหนึ่งในวิชาขึ้นชื่อแห่งตำนาน

ใช้สมุนไพรแช่กาย บวกกับอบตัว ทำให้ผิวกายมีชั้นผิวที่หนาแน่นขึ้น และสามารถยกระดับความสามารถในการโจมตี

ว่ากันว่าเมื่อฝึกวิชาจนถึงขั้นสุด มีดกับปืนก็จะฟันแทงไม่เข้า

ลูกศิษย์คนนี้ของโอวหยางจื้อ แม้ว่าจะไม่เคยฝึกปืนดาบ แต่ร่างกายก็แกร่งผิดมนุษย์มนา ร่างกายไม่สามารถเจ็บปวดได้ง่ายๆ

“พอฝึกวิชาถึงขั้นสุด ที่เจ็บก็คือตัวเอง เป็นการเข้าสำนักที่ผิดเปล่าๆ”

หลี่โม่พูดเสียงเรียบ ชูหัวแม่โป้งนิ้วมือขวาออกไป

เมื่อหัวแม่โป้งสัมผัสกับหม้อดิน

ตามที่ทุกคนคาดหัวแม่โป้งไม่ได้หัก หากแต่หัวแม่โป้งของหลี่โม่คมกริบราวกับคมมีดก็ไม่ปาน ทำให้กำปั้นแตกกระจาย แล้วทิ่มเข้าไปในกำปั้น

“โอ๊ย！กำปั้นของกู！”

ลูกศิษย์ที่ลงมือกับหลี่โม่หน้าเปลี่ยนสี หน้าผากเม็ดเหงื่อเม็ดโตผุดพราย

พวกคางหย่งเฉียนที่ดูใจเต้นเนื้อเต้นไปตามๆกัน ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าในการฝึกวิชากลายมาบอบบางราวกับกระดาษ นิ้วหัวแม่โป้งของหลี่โม่ทำจากอะไร หรือว่าทำจากเหล็กไหลทองคำ

คางเหวินซิงโห่ร้องอย่างตื่นเต้น“อาจารย์สุดยอดไปเลยครับ！เห็นยังว่าเวลาอาจารย์โมโหขึ้นมาเป็นยังไง ตกใจมั้ยล่ะ พวกแกถามใจตัวเองดู ว่าตกใจหรือเปล่า！”

ตกใจ ตกใจจริงๆ

แต่ไม่มีใครยอมรับหรอก อย่างไรเสียก็เป็นเรื่องที่ขายหน้า ไม่มีทางยอมรับแน่นอน

“อาจารย์！อย่าลังเลอีกเลย นี่นับว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาต ความเคียดแค้นชิงชัง ถ้าไม่ฆ่าไอ้ชาติหมานี่ เราจะกู้หน้ากลับมาไม่ไ！”

“ขอให้อาจารย์ลงมือเถิด！เพื่อหน้าตาของเรา ไม่อย่างนั้นเรื่องราวเผยแพร่ออกไป พวกเรายังจะมีหน้าตาไปยืนอยู่ในวงการศิลปะการต่อสู้ต่างประเทศได้อย่างไร！”

“ความสัมพันธ์นี้ไม่ใช่เรื่องของคนๆเดียว แต่เป็นเรื่องของคนในวงการศิลปะการต่อสู้นับร้อย แล้วเกี่ยวพันถึงเรื่องปากท้องพี่น้องทุกคน！เชิญอาจารย์ลงมือเถอะครับ！”

พวกลูกศิษย์เอะอะมะเทิ่งกัน ต่างก็รอคอยให้โอวหยางจื้อลงมือ

โอวหยางจื้อที่ในใจเดือดดาลเป็นทุน พอโดนพวกลูกศิษย์กระตุ้น สติก็ขาดผึงลงทันที

เขาตบโต๊ะเสียงดังเปรี้ยง เสียงโต๊ะดังผาง

จากนั้นโอวหยางจื้อลุกขึ้นพลัน ค่อยๆเดินไปทางหลี่โม่

“พ่อหนุ่ม แกออกจะบ้าบิ่นไปหน่อยนะ ตอนแรกข้าก็อยากจะคุยกับเอ็งดีๆ แต่เอ็งทำให้ข้าผิดหวัง ต่อให้เอ็งเก่งกาจแค่ไหนก็เหอะ แต่จะมารังแกคนแบบนี้ไม่ได้！”

“ช่างน่าขัน รังแกใครหน้าไหนมิทราบ ผมว่าผมไม่ต้องพูดมากทุกคนก็น่าจะรู้แก่ใจดี”

หลี่โม่ดูแคลนโอวหยางจื้ออยู่เต็มอก

โอวหยางจื้อหรี่ตา หากในใจทวีความเคียดแค้นชิงชัง

“ได้！ในเมื่อคุยกันดีๆไม่รู้เรื่อง งั้นมาประลองกันสักยก เชิญ！”

โอวหยางจื้อวางท่า ตั้งท่าราวกับพยัคฆ์ลงเขา จ้องเขม็งไปที่หลี่โม่