จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 504

“ในเมื่อเป็นการขอร้องแบบไม่เกรงใจ งั้นอย่าพูดเสียเลยจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องหักหาญน้ำใจกัน ที่ผมเล่าเรื่องน่าอาย เพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับหลี่โม่”

หานซื่อเจี๋ยบอกปัดอย่างตรงไปตรงมา ทำให้โอวหยางจื้อวางสีหน้าไม่ถูก

“พวกเราต่างก็เป็นพี่น้องบู๊ลิ้ม ควรจะดูแลซึ่งกันและกันมากกว่า เจ้าสำนักหานก็ด่วนปฏิเสธเกินไป”

“ไม่ใช่ว่าผมด่วนปฏิเสธ แต่ผมเคยเสียเปรียบ ถ้าปรมาจารย์โอหยางจะสามารถฟังคำทัดทานของผมได้ งั้นก็รีบยอมแพ้หลี่โม่เสียเถอะ เรื่องหน้าตาเป็นของนอกกาย เหตุใดต้องเอาเป็นเอาตายเพื่อช่วงชิง”

หานซื่อเจี๋ยเตือนสติด้วยความหวังดี หวังว่าโอวหยางจื้อจะเข้าใจได้

โอวหยางจื้อเดือดดาลอยู่บ้างในใจ แค่นเสียงเย็นลุกพรวดขึ้น“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ขอลา ต่อไปหากมีมิตรสหายร่วมยุทธ์มา ท่านก็อย่าหาว่าข้าทำให้ท่านเสียชื่อเสียงแล้วกัน”

“ฮ่าๆๆๆ ข้าน้อยสกุลหานไม่ได้มีชื่อเสียงอันใดเลย ตามใจปรมาจารย์โอหยางเถิด”

หานซื่อเจี๋ยไม่แทรกคำพูดใดๆ เอาเป็นว่าไม่โต้เถียง

โอวหยางจื้อที่จนใจสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป ให้ลูกศิษย์ขับรถตรงไปหาหลี่โม่

โอวหยางจื้อที่โกธรเป็นฟืนเป็นไฟสะบัดความคิดออกไปไกล รู้สึกว่าทั้งชื่อเสียงและหน้าตาของตัวเอง น่าจะต่อกรกับหลี่โม่ได้

ต่อให้หลี่โม่มีสำนักจริงๆ สำนักจะยอมออกหน้าออกตาให้เขาเหรอ โอวหยางจื้อคิดว่าอย่างมากก็สร้างเรื่องให้ใหญ่ ให้คนทั่วยุทธภพมาพิพากษา

ไม่ว่าจะพูดอะไร หลี่โม่ก็ซ้อมลูกศิษย์ตัวเองขาหักไปแล้ว แค่นี้ก็ไม่สมเหตุสมผลแล้ว！

คางหย่งเฉียนเปิดจีพีเอสนำทางไป คนกลุ่มนี้จึงได้มาถึงร้านอาหารของหลี่โม่ในเวลาไม่นาน

นั่นเป็นร้านอาหารเสฉวนที่ไม่ใหญ่นัก พวกโอวหยางจื้อเข้าไป เป็นร้านอาหารเสฉวนที่มีคนแน่นขนัด

เถ้าแก่ร้านอาหารกุลีกุจอออกมาดูพวกโอวหยางจื้อ ดูว่ามีใครมาก่อวิวาทอะไรแถวนี้หรือเปล่า

“พี่ๆทั้งหลายครับ จะรับประทานอะไรมั้ยครับ”

เถ้าแก่ถามเสียงแผ่ว

“ไม่กินอะไรทั้งนั้นล่ะ รินน้ำมาคนละแก้ว เดี๋ยวขอยืมสถานที่คุยงานหน่อย”

คางหย่งเฉียนพูดสีหน้าเย็นชา

“นี่…เดี๋ยวเราต้องทำธุรกิจอีกนะ”

“ธุรกิจบ้าบอไรกัน！กูเหมาที่นี่ หมื่นนึงพอไหม”

คางหย่งเฉียนหยิบเงินออกมา ยัดใส่มือเถ้าแก่

เถ้าแก่ยิ้มหน้าบานทันที“พอครับๆ ผมรินชาให้นะครับ”

คางหย่งเฉียนควักมือถือออกมาโทรหาคางหย่งซิง“พวกเรามาถึงแล้ว ให้เวลาสามนาที ต้องมาปรากฏขึ้นตรงหน้า！”

พูดจบคางหย่งเฉียนรีบวางสาย รู้สึกว่าตัวเองได้ชัยชนะเล็กๆ

คางเหวินซิงวางมือถือส่ายหน้า กระเถิบไปใกล้หลี่โม่พูด“อาจารย์ครับ พวกคุณอาผมมาถึงแล้ว ให้พวกเราไปหาครับ”

“อ่อ ในเมื่อมาถึงแล้วไปเจอหน่อย”

หลี่โม่พูดจบหันไปเห็นกู้หยุนหลัน ยิ้มแล้วพูด“เมียจ๋า ตอนซื้อบ้านคนที่โดนซ้อมพาคนมาคิดบัญชี ผมไปคุยกับพวกเขาก่อนนะ”

“ต้องคุยดีๆนะ อย่าลงไม้ลงมืออีกล่ะ”

กู้หยุนหลันกำชับอย่างไม่ไว้ใจ

“วางใจๆ คราวนี้จะพูดดีๆไม่ลงมือ”

หลี่โม่กวักมือให้คางเหวินซิง สองคนเดินออกจากห้องทำงาน

เฉินเสี่ยวถงกระโดดตามเหยงๆพูดขึ้น“ฉันไปด้วย”

“เป็นสาวเป็นนางไปทำไม พวกเขาคนเยอะจะตาย ถ้าเกิดจับเธอเป็นตัวประกันจะทำไง รออยู่นี่ดีๆแหละ”

หลี่โม่ปฏิเสธเฉินเสี่ยวถงเย็นชา