จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 503

คางหย่งเฉียนรู้สึกเดือดดาลกับโทรศัพท์นี่เสียเหลือเกิน

เมื่อกี้คางเหวินซิงตอบว่าหลี่โม่จะไม่มาโรงพยาบาล แต่ให้โอวหยางจื้อไปหาเขาที่โรงพยาบาลแทน ทำให้คางหย่งเฉียนอดรู้สึกที่จะไปสับหลี่โม่เป็นชิ้นๆไม่ได้ พอเข้าห้องผู้ป่วย โอวหยางจื้อก็ถามพลางกวาดตามองคางหย่งเฉียน

คางหย่งเฉียนถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ ก้มหน้าพูด“หลี่โม่ไม่ยอมมา บอกให้เราไปพบเขาเอง ไอ้นี่มันเกินไปจริงๆ มันคิดว่าตัวเองเป็นใครกันนะ！”

พวกลูกศิษย์ของโอวหยางจื้อต่างเดือดดาล ตะโกนด่าทอหลี่โม่

“ไอ้บรรลัยเอ๊ย ยังไม่รีบมาหาอาจารย์อีก ไว้หน้าเกินไปแล้ว！”

“ใครที่ให้ความกล้ากับเขานะ ถึงได้กล้าพูดจาบ้าๆแบบนี้ อาจารย์ครับ พวกเราไปเก็บมันกัน！”

“จะต้องสั่งสอนมันดีๆสักตั้ง ไม่งั้นอาจารย์ก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน！”

เขาถกแขนเสื้อขึ้นเตรียมจัดการลูกศิษย์ โอวหยางจื้อส่ายหน้ายิ้มสองที

“พวกแกจะวู่วามกันทำไม ดูศิษย์พี่เกิ่งของพวกแกซิ พวกแกเนี่ยมีใครที่เก่งไปกว่าเขาได้อีก”

พวกลูกศิษย์ลูกหาต่างหมดคำพูด แม้ว่าศิษย์พี่เกิ่งจะไม่ใช่ศิษย์พี่ใหญ่ แต่วิทยายุทธ์ไม่ได้ด้อยไปกว่าศิษย์พี่ใหญ่เลย โดยพื้นฐานนับได้ว่าเป็นมาตรฐานเดียวกันด้วยซ้ำ แถมยังเก่งกาจกว่าอีก

ตอนนี้ศิษย์พี่เกิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้หลี่โม่ด้วยซ้ำ ส่วนลูกศิษย์คนอื่นๆ ยิ่งไม่ต้องพูด

ศิษย์พี่เกิ่งกำหมัดแน่นกำปั้นทุบเตียง

“หลี่โม่มันสมควรตาย ตกลงเป็นไงมาไงนี่！”

“อย่าวู่วามไป ในเมื่อมันให้เราไปหา ก็ไปหามัน”

แม้ว่าในใจโอวหยางจื้อจะไม่สบอารมณ์ แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา

ก่อนที่ยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของหลี่โม่ โอวหยางจื้อไม่อยากจะผลีผลามอะไรทั้งนั้น

ถ้าแค่หลี่โม่คนเดียว โอวหยางจื้อก็จะหาทางทำให้ตายอยู่แล้ว

โอวหยางจื้อรู้ดีว่าหลี่โม่คงไม่ได้ออกมาจากหินหรอก ต้องมีสำนักแน่นอน ถ้าเผลอไปแหย่โดนสำนักลับอะไรเข้า ผลลัพธ์โอวหยางจื้ออาจจะรับผิดชอบไม่ไหวก็ได้

เป็นเพราะมีการครุ่นคิดมากมายขนาดนี้ โอวหยางจื้อถึงได้แสดงออกอย่างอ่อนโยนขึ้นมาหน่อย

“อาจารย์ครับ หานซื่อเจี๋ยแห่งสำนักเจ้าสำนักสำนักหมัดทงเป้อยู่ในท้องที่ครับ หรือเราจะหาหานซื่อเจี๋ยให้มาจัดการหลี่โม่ดี”

ศิษย์พี่เกิ่งราวกับอ่านใจโอวหยางจื้อออก เลยแนะไปแบบนี้

โอวหยางจื้อนิ่งขรึม พยักหน้าเล็กน้อยพูดขึ้น“ก็ได้อยู่หรอก เตรียมรถ ไปพบหานซื่อเจี๋ย”

พวกคางหย่งเฉียนรีบเข็นโอวหยางจื้อออกจากห้องผู้ป่วย ขับรถจากโรงพยาบาลมุ่งหน้าไปหาหานซื่อเจี๋ย

ไม่นานนัก รถจอดลงที่หน้าประตูที่พักของหานซื่อเจี๋ย

พวกลูกศิษย์ลูกหาของหานซื่อเจี๋ยตื่นเต้นที่ได้เห็นพวกโอวหยางจื้อ

“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสท่านใดมาเยือน”

ลูกศิษย์คนหนึ่งปัดมือถาม

“ข้าโอวหยางจื้อ มาคาราวะเจ้าสำนักหานซื่อเจี๋ยแห่งสำนักเจ้าสำนักสำนักหมัดทงเป้”

พวกลูกศิษย์ของหานซื่อเจี๋ยแอบตกตะลึงในใจ ชื่อเสียงของโอวหยางจื้อ พวกเขาเคยได้ยินมาก่อน เป็นปรมาจารน์ศิลปะการต่อสู้ผู้เยี่ยมยุทธ

“ที่แท้เป็นปรมาจารย์โอหยางนี่เอง เชิญทุกท่านเข้ามานั่งพักข้างในก่อนเถอะนะ พวกเราจะไปรายงานอาจารย์ว่าปรมาจารย์โอหยางมาเยือน”

โอวหยางจื้อพยักหน้าเล็กน้อย มือไพล่หลังเดินนำพวกลูกศิษย์ลูกหาเข้าไป

ลูกศิษย์ของหานซื่อเจี๋ยก้าวเท้าฉับๆไปสวนด้านหลัง แล้วเข้าไปในห้องของหานซื่อเจี๋ย