จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 522

แคลตี้มองผู้คุ้มกันที่นอนอยู่บนพื้น จู่ๆ เขาก็รู้สึกใจวูบโหวง เหมือนว่าตัวเองกำลังจะซวยตามไปด้วย

ขณะที่แคลตี้กำลังจะหลบ เสียงประแจพุ่งเข้ามาใส่หัวของแคลตี้

ปึก!

หัวของแคลตี้ยุบลงไป เลือดและเนื้อสมองไหลออกมาทันที

ช่วงสุดท้ายของชีวิต สิ่งที่อยู่ในหัวของแคลตี้คือภาพของหลี่โม่

ไม่รอให้แคลตี้ได้คิดอะไร ชีวิตของเขาก็ใกล้จะจบลง เขาหลับตาลงและสิ้นใจในที่สุด

บนขาและตัวของผู้คุ้มกันสองคนที่กำลังดันทอมป์สันบนกำแพง เต็มไปด้วยเครื่องมือ ส่วนทอมป์สันที่ปีนไปได้เกือบสองเมตร โชคดีที่หลบความร้ายแรงของเครื่องมือพวกนั้นได้

หลี่โม่เดินออกมาจากประตูหลัง เขามองผู้คุ้มกันสองคนที่สะกดกลั้นความเจ็บปวดและยกปืนขึ้นมา

ไม่รอให้ทั้งสองคนลั่นไกปืน หลี่โม่ยกปลายเสื้อและหยิบปืนพกที่เอวออกมายิงใส่ผู้คุ้มกันสองนัด

ปังๆ!

หลังจากเสียงปืนดังขึ้นสองนัด กลางหน้าผากของผู้คุ้มกันทั้งสองคนเป็นรอยเลือด จากนั้นจึงหงายหลังล้มลงไป

ทอมป์สันที่ใช้สองมือเกาะกำแพงมองหลี่โม่ด้วยสายตาหวาดกลัว สองขาที่เกาะกำแพงสั่นไปหมด

สองขาที่ควรจะใช้แรงก้าวข้ามกำแพงไป แต่ทว่าตอนนี้มันกลับไร้เรี่ยวแรง อย่าว่าแต่จะข้ามกำแพงเลย เขาแทบจะร่วงลงมาจากกำแพงด้วยซ้ำ

หลี่โม่ยิ้มและเดินเข้ามาหาทอมป์สัน เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ลงมาเถอะ เรามาคุยกันดีๆ”

ทอมป์สันหน้ากระตุก เขาพูดด้วยเสียงสั่นว่า “ฉัน ฉันไม่ลง นายปล่อยฉันไปเถอะ แคลตี้เป็นคนก่อเรื่อง ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน!”

“อย่ามาทำให้ตัวเองไร้มลทิน เมื่อกี้แคลตี้ระวังให้แกสินะ แกถูกเปิดโปงแล้ว ไม่อยากตายก็รีบลงมา ถ้าอยากตายก็ลองดู ดูสิว่าแกจะข้ามกำแพงไปได้ไหม”

สีหน้าของหลี่โม่เย็นยะเยือก สร้างความกดดันให้ทอมป์สันเป็นอย่างมาก

ทอมป์สันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ตัวของเขาร่วงลงจากกำแพงโดยไม่รู้ตัว สุดท้ายมือที่เกาะกำแพงไม่สามารถรับน้ำหนักตัวได้ เขาจึงปล่อยมืออย่างจนปัญญา

ตุ้บ!

ทอมป์สันร่วงลงบนพื้น เขาเจ็บจนร้องซี้ด

“โอ๊ย เอวฉัน ซวยจริงๆ ฉันว่าแล้ว ไม่ควรมาที่นี่เลย ฉันว่าแล้วจริงๆ!”

หลี่โม่เดินเข้ามาข้างทอมป์สัน เขาหรี่ตามองทอมป์สันแล้วพูดว่า “บอกมา ใครเป็นคนสั่งพวกแก”

ทอมป์สันก้มหน้าลง ดวงตาของเขาเป็นประกาย

ถ้าพูดออกมา ไม่เพียงแค่ตัวเขาที่จะซวย ครอบครัวของเขาก็จะซวยด้วย

เมื่อเหลือบมองด้วยหางตา เห็นว่าหลี่โม่ไม่ได้ระวังเขา นิ้วของทอมป์สันขยับเบาๆ

“ฉันจะบอก แต่ถ้าฉันบอกไป นายจะปล่อยฉันไหม”

ทอมป์สันจงใจหันเหความสนใจของหลี่โม่

หลี่โม่แสยะยิ้มมุมปาก “ฉันปล่อยแกแน่นอน แกต้องเชื่อใจสิ ว่าฉันเป็นคนยังไง”

“เหอะๆ ได้ งั้นฉันจะบอกนาย คนที่ส่งฉันมาคือ……”

จู่ๆ ทอมป์สันก็หยิบปืนกลขนาดเล็กออกมา เขายกปืนขึ้น หวังจะยิงหลี่โม่

หลี่โม่เตะไปที่มือของทอมป์สัน ทำให้ปืนกลขนาดเล็ก กระเด็นออกจากมือของทอมป์สัน

ฉู่จงเทียนรีบวิ่งเข้ามาเตะไปบนหน้าของทอมป์สันจนกระเด็นออกไปหลายเมตร

“แกยังจะเล่นตุกติกอีกนะ กล้าดียังไง ถึงจะยิงคุณหลี่ ฉันจะจัดการหมาแก่อย่างแก!” ฉู่จงเทียนพูดออกมาอย่างเดือดดาล

“ไอ้ฉู่ อย่าผลีผลาม พวกมันปล่อยตัวลูกชายของนายหรือยัง”