จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 531

ดวงจันทร์ลอยอยู่บนฟ้า ตอนตีสองก่อนรุ่งสาง ไอ้โจรหลิวเปิดประตูลงจากรถ MPV

เขาเดินย่องเบาๆ เหมือนแมวดาวที่กำลังสำรวจ และพุ่งตัวไปที่ประตูอาคารอย่างรวดเร็ว

เขาหยิบการ์ดสารพัดประโยชน์ที่ได้เตรียมเอาไว้ออกมา ไอ้โจรหลิวใช้สองนิ้วจับการ์ด และรูดมันลงบนประตูเบาๆ

ติ๊ด

เสียงสัญญาณประตูดังขึ้นหนึ่งครั้ง ประตูถูกเปิดออก ไอ้โจรหลิวเข้าไปในอาคารอย่างรวดเร็ว

อาหู่มองไอ้โจรหลิวเข้าไปในอาคารผ่านกระจกรถยนต์ เขาหรี่ตาและพูดว่า “ฝีมือของไอ้โจรนั่นไม่เลวเลย แต่ไม่ว่ายังไง พวกเราต้องเตรียมรับมือเอาไว้ด้วย ขืนมันทำพลาดขึ้นมา เราอาจจะต้องทำภารกิจให้สำเร็จแทนมัน”

“เฮียหู่ สั่งมาได้เลย เฮียว่ายังไง พวกเราก็ทำตามนั้น”

“หน่วยหนึ่ง หน่วยสอง ไปดูลาดเลาข้างหน้าและหลังอาคาร หน่วยสี่อยู่บนรถ หน่วยสามตามฉันเข้าไปในอาคาร ถ้าไอ้โจรหลิวทำพลาด ฉันจะพาหน่วยสามบุกเข้าไปทันที”

“ครับ!”

หน่วยรบแยกย้ายไปปฏิบัติหน้าที่ ตามคำสั่งของอาหู่

อาหู่พาหน่วยสามทั้งสี่คน เดินเข้าไปในอาคารอย่างรวดเร็ว

ขณะเดียวกัน ไอ้โจรหลิวใช้กุญแจมาสเตอร์คีย์ไขเข้าไปในห้อง เขาผลักประตูเข้าไปอย่างเบามือ

ประตูถูกแง้มออกเป็นช่อง พอให้ไอ้โจรหลิวสามารถสอดตัวเข้าไปได้ ไอ้โจรหลิวเอียงตัวผ่านประตูเข้ามาในห้อง จากนั้นจึงปิดประตูลงอย่างเบามือ

ไอ้โจรหลิวหลับตาลงสามวินาที จากนั้นจึงลืมตาขึ้น เขาปรับดวงตาให้เข้ากับแสงภายในห้อง

ภายในห้องมืดมาก แสงจันทร์ไม่สามารถส่องเข้ามาได้ เพราะถูกผ้าม่านบดบังเอาไว้ จึงทำให้ในห้องมืดมาก

ไอ้โจรหลิวเปิดไฟฉาย จากนั้นจึงส่องไปตรงทางเดิน สายตาของเขามองไปยังประตูห้องสุดท้าย

ขณะที่ไอ้โจรหลิวกำลังจะย่องเข้าไป เขารู้สึกถึงอะไรผิดปกติที่เท้า

เขารู้สึกถึงความเหนียวหนืดตรงเท้า ลางสังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้นในใจของเขา

เขาก้มหน้าและใช้ไฟฉายส่องไปที่เท้า เขาเห็นเมือกเหลวสีเกือบจะใส ใต้เท้าของตัวเอง

เขายกเท้าขวาขึ้นเบาๆ พื้นรองเท้าข้างขวามีของเหลวยืดขึ้นมาเป็นสาย มันคือสารคอลลอยด์ แค่เหยียบลงไปมันก็จะติดพื้นรองเท้า

ถ้ายืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับไปไหน ผ่านไปสิบหรือยี่สิบกว่านาที พื้นรองเท้าจะติดกับสารที่อยู่บนพื้น

“ไอ้ฉิบหาย!”

ไอ้โจรหลิวสบถออกมา เขารีบถอดรองเท้า เหลือแต่ถุงเท้าและรีบเดินถอยหลัง

เป็นการซุ่มโจมตี!

ต้องเป็นการซุ่มโจมตีแน่!

บ้านคนปกติ จะมีอะไรแบบนี้ได้ยังไง เป็นไปได้ว่าอีกฝ่ายรู้ว่าจะมีโจรมา จึงใช้ของแบบนี้มาป้องกันไว้

ไอ้โจรหลิวมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง เขารู้สึกถึงความน่ากลัวที่แผ่ซ่านอยู่ในห้องรับแขก

เขาหยิบไฟฉายส่องซ้ายส่องขวา แต่ในห้องรับแขกไม่มีใครสักคน ไม่มีใครซุ่มโจมตีอยู่เลย

หรือว่าเขาคิดผิดไปเอง

ไอ้โจรหลิวสงสัยตัวเอง สุดท้ายเขาคิดว่าตัวเองไม่ได้คิดผิด

เป็นโจรมาหลายปี สัญชาตญาณของเขาเฉียบคม ไม่เคยผิดพลาด

ขณะที่ไอ้โจรหลิวกำลังสงสัย หลี่โม่โผล่เข้ามาข้างหลังไอ้โจรหลิวราวกับผีอย่างไรอย่างนั้น

“แกกำลังหาฉันอยู่เหรอ”