จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 544

ยอดเขาภูเขาเซียนถาย มีรถบัสคันใหญ่สองคันจอดอยู่ กับรถยนต์อีกห้าคัน รถพวกนี้เป็นรถของคนที่ฉู่จงเทียนพามา

ลูกน้องนับร้อยของฉู่จงเทียนคนที่รบเก่งที่สุด ยังมีสิบกว่าคนที่พกอาวุธ และนี่ก็เป็นพลังที่เข้มแข็งที่สุดที่ฉู่จงเทียนมี

แต่ว่าฉู่จงเทียนเข้าใจดี ลำพังแค่กำลังของลูกน้องพวกนี้ไม่พอหรอก

ช่วงเวลาที่อยู่กับทอมป์สันและแคลตี้ ทำให้ฉู่จงเทียนเข้าใจถึงความแตกต่างระหว่างลูกน้องตนเองกับฝ่ายตรงข้ามได้อย่างลึกซึ้ง

ไม่พูดถึงฝึมืออะไร แค่ฝีมือยิงปืนฝ่ายตรงข้าม ก็มากพอที่จะทำให้ฉู่จงเทียนปวดเศียรเวียนเกล้าได้แล้ว

เห็นรถเบนซ์ค่อยๆจอดลง ฉู่จงเทียนจึงรีบรุดหน้า เปิดประตูรถ

“คุณหลี่”

ฉู่จงเทียนพูดอย่างเคารพนบนอบ

“อืม ไอ้ฉู่ เมื่อกี้เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย แผนการคืนนี้ต้องเปลี่ยนหน่อยนะ”

หลี่โม่ลงรถพลางพูด

ในใจฉู่จงเทียนเกร็งไปหมด ใจร้อนลน พูดขึ้น“เกิดอะไรขึ้น”

“ศัตรูของผมมันตามมา เดี๋ยวน่าจะมีการปะทะกันขึ้น คิดว่าน่าจะยืมมือคนของทอมป์สันได้ ฆ่าพวกตัวปัญหาทิ้งให้หมด”

ฉู่จงเทียนปรับใจให้นิ่ง ยิ้มแล้วพูด“ฟังคำสั่งของคุณหลี่”

“คนๆนั้นล่าถอยไปแล้ว เหลือไว้เฉพาะคนที่มีอาวุธก็พอ รอเดี๋ยว ผมอยู่บนรถ คุณรับผิดชอบแลกเปลี่ยนกับฝ่ายนั้นแล้วกัน ผมว่าหลังจากพวกคุณแลกเปลี่ยนเรียบร้อยแล้วคงมีการปะทะต่อสู้ ถึงเวลานั้นก็แค่ขึ้นรถแล้วล่าถอยก็พอ เรื่องอื่นไม่ต้องยุ่ง”

หลังจากที่หลี่โม่กำชับเรียบร้อย ฉู่จงเทียนก็ไม่ได้สงสัยอะไรอีก และรีบกำชับลูกน้องต่อ และทำตามคำสั่งของหลี่โม่

รถบัสสองคันขับพุ่งทะยานออกไป ทิ้งไว้แต่มือปืนไม่กี่สิบคนนั้น

หลี่โม่พาเฉินเสี่ยวถงกับคางเหวินซิงขึ้นรถเก๋ง แล้วทิ้งรถเบนซ์ไว้ให้ลูกน้องฉู่จงเทียน

ฉู่จงเทียนนำลูกน้องสิบกว่าคนยืนอยู่ข้างรถ รอการมาเยือนของพวกทอมป์สันอย่างเงียบๆ

……

ศิษย์พี่ใหญ่พาลูกศิษย์มาอยู่ที่ด้านหลังภูเขาเซียนถาย

“ตามรายงานสถานการณ์ พวกเขาทำการแลกเปลี่ยนกันที่ยอดเขา เพื่อที่จะไม่แหวกหญ้าให้งูตื่น พวกเราต้องปีนขึ้นจากทางหลังเขา”

“ภูเขานี้ก็ไม่เตี้ยนะ ปีนลำบากมากเลย”

ลูกศิษย์คนหนึ่งบ่นขึ้น

ผัวะ！

ศิษย์พี่ใหญ่ตบบ้องหูลูกศิษย์คนที่บ่นเข้าอย่างจัง พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า“อย่ามาพูดอะไรขัดหูตรงนี้ แค่ปีนเขา สำหรับคนที่ฝึกวิทยายุทธ์อย่างพวกเรา นับประสาอะไร”

บรรดาศิษย์น้องต่างไม่พูดไม่จา ต่างก็หวาดเกรงกับบารมีศิษย์พี่ใหญ่

ศิษย์พี่ใหญ่กวาดตามองไปรอบๆศิษย์น้อง พูดอย่างเย็นชา“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับแผนการแก้แค้นให้อาจารย์ ฉันไม่อยากให้แผนการผิดพลาด คนที่ไม่อยากร่วม ตอนนี้ไสหัวไปได้”

ผ่านไปกว่าครึ่งนาที เห็นว่าไม่มีใครแสดงออกว่าจะถอย ศิษย์พี่ใหญ่จึงอบรมต่อ

“เรื่องที่เกิดขึ้นกับอาจารย์ พูดได้ว่าเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของทุกคน แล้วทำไมเราจะกู้หน้าให้อาจารย์ไม่ได้เล่า ต่อไปพวกแกส่วนมาก แม้แต่ข้าวก็จะไม่มีกิน ฉันเลยคาดหวังว่าให้พวกแกเต็มที่！”

“พวกเราจะร่วมใจเต็มที่！”

ศิษย์น้องขานรับพร้อมเพรียงกัน

“หึ！ไอ้เซ่อเอ๊ย อย่าหนีหน้าไปไหนนะ นับแต่ตอนนี้ ทุกคนต้องฟังฉัน！”

“ต้องฟังศิษย์พี่ใหญ่！”ศิษย์น้องต่างพร้อมเพรียง

“ตอนนี้เริ่มขึ้นเขา ทุกคนต่างระวังการซ่อนเร้น ไม่สามารถส่งเสียงอะไรได้ อย่าให้ฝ่ายตรงข้ามจับได้ ต้องรอให้พวกเขาแลกเปลี่ยนเสร็จก่อน ต้องรอให้ผ่อนคลายก่อนถึงดำเนินการได้ เดี๋ยวถึงเวลาฉันจะใช้สัญญาณของสำนักในการออกคำสั่ง！”

“รับทราบ！”

รถค่อยๆเคลื่อนออก ไม่นานก็ออกจากสนามบิน มุ่งตรงไปยังภูเขาเซียนถาย

ครึ่งชั่วโมงหลัง รถของลอดรูว์ก็มาถึงยอดเขาภูเขาเซียนถาย

เห็นรถเก๋งห้าคันจอดอยู่ รวมถึงเห็นฉู่จงเทียนกับลูกน้องที่อยู่ข้างรถ ลอดรูว์ก็เผยยิ้มออกมา

“พ่อ！”

ฉู่ฟางเฉิงอุทานออกมาเบาๆ จากนั้นจึงมองฉู่จงเทียนอย่างตื่นเต้น

มือใหญ่ของลอดรูว์กดบ่าฉู่ฟางเฉิง“เจ้าหนูอย่าตื่นเต้นไป ยังไม่ถึงเวลาของเรา”

“นัดไว้กี่โมงครับ ผมจะกลับไปกับพ่อได้เมื่อไหร่”

“ใกล้แล้วล่ะ อีกสิบกว่านาที”

พูดจบลอดรูว์จึงเปิดระบบ“ฮัลโหล หัวหน้าวอลเลซ คุณสามารถนำทีมคุณดำเนินการได้แล้ว ผมอยากให้คุณรับประกันความปลอดภัยของการแลกตัวคนของกลุ่มเรา”

“ไม่มีปัญหา ทุกอย่างมอบหมายให้ผมเถอะ พวกเรามืออาชีพที่สุดแล้ว”

วอลเลซส่งสัญญาณมือให้ฝ่ายตรงข้าม หน่วยรบที่สิบเอ็ดต่างทยอยลงรถ อยู่ล้อมรอบภูมิทัศน์ ทำให้เกิดเป็นปะทุไฟ

ในหน่วยรบที่สิบเอ็ด ถึงขนาดมีนักรบสองนายขึ้นไปจู่โจมบนยอดเขาสูงสุด แล้ววางหมากล้อมหน้าเขาหลังเขาไว้

เมื่อเห็นหน่วยรบสิบเอ็ดผู้เฉียบคม ฉู่จงเทียนกับพวกถึงถอนหายใจออกมา

“แครก เด็กดีของฉัน พวกหน่วยรบต่างประเทศนี่ก็เชี่ยวชาญเกินไปแล้วมั้ง ฉันว่าน่าจะเป็นแค่ทหารรับใช้มากกว่า”

“ไม่แน่ว่าอาจจะดุดันกว่าทหารรับใช้ก็ได้ ฉันเห็นว่าพวกนี้มีความเฉียบคมในความเฉียบคม”

“สวรรค์ ทำไมรู้สึกใจสั่นแบบนี้ พวกนี้ทำให้คนรู้สึกไม่ปลอดภัยเลย”

ฉู่จงเทียนขมุ่นคิ้ว หันไปมองรถเก๋งของหลี่โม่ ในใจจึงสงบขึ้นมาหน่อย