จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 57

บทที่ 57 ขอบคุณนะหลี่โม่

หลี่โม่หันหน้ากลับมา พยักหน้าอย่างจริงจังแล้วพูดว่า “แน่นอน ใช้เวลาไม่นานหรอก”

ได้ยินคำนี้ หวังฟางก็มองหลี่โม่อย่างรังเกียจ ถามด้วยเสียงเย็นชา “เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับแก ทำไม การกระทำวันนี้ของกู้หยุนหลันแกเป็นคนสั่ง?”

เมื่อคิดถึงจุดนี้ หวังฟางหันไปมองกู้หยุนหลันอย่างร้อนรน แล้วถาม “กู้หยุนหลัน พูดความจริงกับแม่ เรื่องนี้ไอ้ขยะหลี่โม่มันเป็นคนสั่งให้แกทำอย่างนี้ใช่มั้ย?แค่เพียงแกบอก ฝั่งคุณปู่ฉันก็จัดการได้ง่ายแล้ว ถึงเวลาให้มันไปขอโทษก็พอแล้ว”

“แม่คะ พอได้แล้ว เลิกมารบกวนหนูได้แล้ว ตอนนี้ในใจหนูยุ่งเหยิงมาก แม่ให้หนูอยู่เงียบๆหน่อยได้มั้ย?”กู้หยุนหลันพูดอย่างไม่พอใจ

“นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะมาขออยู่เงียบๆอีก ฉันดูแล้วแกคงถูกไอ้ขยะนี่ใส่ยาเสน่ห์นั่นแหละ คำพูดของมันเชื่อได้หรอ?กู้หยุนหลัน ฉันดูแล้วแกต้องบ้าแล้วแน่ๆ”หวังฟางชี้หน้ากู้หยุนหลันอย่างโมโห และขณะเดียวกันก็ฟาดมือลงไปตบบนหน้าเธอ

เธอเสียใจมาก ที่ให้ลูกสาวของตัวเองแต่งงานกับขยะแบบนี้

ตอนนี้ดีแล้ว บ้านก็กำลังจะตายกันหมด

ฝ่ามือนี้ ตีจนกู้หยุนหลันเองก็ตกใจ น้ำตาคลอเบ้า ใบหน้าของหลี่โม่นิ่งขรึมมาก เขาพุ่งเข้ามาแล้วจับมือของหวังฟางที่ยกขึ้นอีกรอบ พูดอย่างดุดันว่า “ห้ามตีหยุนหลัน เรื่องเป็นอย่างนี้ตอนนี้ยังไม่มีผลสรุป แล้วทำไมคุณถึงไม่เชื่อในตัวเธอ?”

หวังฟางโกรธมาก ถึงเวลาที่ไอ้ขยะนี้พูดได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“แกยังกล้าห้ามฉัน?ฉันดูแล้วที่หยุนหลันเป็นแบบนี้กว่าครึ่งหนึ่งก็เพราะแก!แกหลีกไปเดี๋ยวนี้ฉันสั่งสอนลูกสาวของฉัน เกี่ยวอะไรกับแก?!”หวังฟางพูดอย่างโมโห

หลี่โม่มองหวังฟางอย่างเย็นชา ไม่หลีกแล้วบังอยู่ข้างหน้ากู้หยุนหลัน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงออกถึงความแข็งแกร่งขณะที่อยู่ในบ้านหลังนี้ ต่อหน้าหวังฟาง

มองดูสีหน้าเย็นชาของหลี่โม่ หวังฟางเองก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

สายตาแบบนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน เหมือนกับปีศาจที่กำลังจ้องตัวเธอ

กู้เจี้ยนหมินเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีก็รีบเข้ามาพูด “พวกเธออย่าทะเลาะกันแล้ว ตอนนี้เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ทะเลาะกันแล้วจะได้อะไร ตอนนี้ต้องคิดหาวิธีว่าจะให้คุณปู่อภัยให้หยุนหลันยังไง”

ตอนนี้หลี่โม่ถึงได้ปล่อยมือหวังฟาง แล้วหันหลังไปพูดกับกู้หยุนหลัน “เธอเข้าไปพักผ่อนเถอะ”

กู้หยุนหลันลุกขึ้น ดวงตาแดงก่ำ หันหลังแล้วก็เข้าห้องนอนไป

หลี่โม่มองดูแผ่นหลังของเธอแล้วเงียบไม่พูดอะไร

แต่หวังฟางนั้นไม่ปล่อยเขาไว้แน่ เพราะงั้นเธอจึงปัดน้ำในกะละมังที่หลี่โม่ถืออยู่ปัดลงพื้น ชี้ไปที่หน้าเขาอย่างโมโห “หลี่โม่ ฉันขอเตือนแกไว้ อย่ามาสอนเรื่องไม่ดีกับลูกสาวฉัน!ยังไงพวกแกก็ต้องหย่ากัน ลูกสาวฉันยังมีโอกาสดีๆอีกเยอะ เธอต้องไม่มาจมอยู่กับคนอย่างแก!”

หลี่โม่ไม่พูดอะไร แต่ไปเอาไม้ถูพื้นมาถูพื้นเงียบๆ

หวังฟางโมโหจนกระแทกเท้า แล้วด่าว่า “แกมันขยะไร้อนาคต ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไล่แกออกจากบ้านพวกเราให้ได้!”

รอจนเกือบจะถึงเวลาข้าวเที่ยง หลี่โม่ถึงจะเข้าไปในห้องนอน เห็นว่ากู้หยุนหลันกอดเข่าตัวเองแล้วร้องไห้เบาๆ

“เป็นอะไร?”หลี่โม่ลองถามดู

กู้หยุนหลันหันกลับไป เช็ดน้ำตา แล้วพูดอย่างปากแข็ง “ไม่....ไม่มีอะไร”

หลี่โม่ยิ้มเล็กน้อย แม้แต่ตอนร้องไห้เธอยังสวยขนาดนี้

“สบายใจได้แล้ว กู้ซิงเว๋ยและคุณปู่เขาจะต้องมาขอโทษและขอร้องเธอแน่นอน”

กู้หยุนหลันเงยหน้า มองไปที่หลี่โม่อย่างสงสัย “ทำไมนายถึงพูดอย่างนี้?นายไปรู้อะไรมาใช่มั้ย?”

หลี่โม่พยักหน้า “สองสามวันนี้ฉันลองไปดูบริษัทที่บริษัทวินเซิงทำธุรกิจด้วย ดูเหมือนว่าผลประโยชน์จะไม่ค่อยดี บางที่หุ้นตกหนักมาก ดูแล้วน่าจะยกเลิกสัญญาธุรกิจกับหลายบริษัท”

พอได้ยินคำนี้ กู้หยุนหลันก็ร้อนรน “เป็นไปได้ยังไง?”

พูดแล้วเธอก็รีบเปิดโน้ตบุ๊ค เปิดดูบริษัทและธุรกิจที่บริษัทวินเซิงร่วมธุรกิจด้วย พบว่า ส่วนใหญ่ช่วงนี้ผลประโยชน์ไม่ดีจริงๆ หลายที่เริ่มปลดพนักงานจำนวนมากตั้งแต่เมื่อวาน

และดูตลาดหุ้นอีกที แย่มาก ถึงขีดจำกัดแล้ว!

ในที่สุดในใจของกู้หยุนหลันก็สับสนไปหมด นี่ไม่ได้เกี่ยวแค่กับตัวเธอเท่านั้น แต่มันเกี่ยวกับทั้งบริษัทวินเซิง