จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 572

เมื่อเห็นจาโช่กระเด็นออกไป สีหน้าของรุ่นน้องที่เหลืออีกสองคนเปลี่ยนไปทันที พวกเขารู้ว่าหลี่โม่ไม่ได้รับมือง่าย

พลั่ก!

จาโช่ล้มลงกับพื้น เขากระอักเลือดออกทางปาก

จาโช่ที่คิดจะตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน เขารู้สึกเหมือนกระดูกในร่างกายหัก จนไม่สามารถใช้แรงลุกขึ้นได้

ในใจของจาโช่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจมาก ไม่น่าดื้อดึงมาแก้แค้นหลี่โม่แทนว่างจี๋ตั้งแต่แรกเลย

ตอนนี้ยังไม่ทันได้แก้แค้น ก็จะเอาตัวเองไม่รอดแล้ว

“หนีไป รีบหนีไป!”

จาโช่โมโหแต่กลับไร้เรี่ยวแรง เขาอยากพูดเสียงดัง ก็ไม่สามารถทำได้

รุ่นน้องทั้งสองคนตื่นตระหนก เมื่อได้ยินจาโช่บอกให้รีบหนี พวกเขามองหน้ากันและถอยหลังกรูด

หลี่โม่พูดอย่างเยือกเย็นว่า “คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไปงั้นหรือ แกคิดว่าบ้านของฉันคืออะไร ทำประตูพังก็ต้องชดใช้สิ”

“ชดใช้ เราชดใช้แน่นอน นายจะเอาเท่าไร เราจ่ายให้เลย”

รุ่นน้องทั้งสองพูดพลางเดินถอยหลัง เขากะว่าจะถอยไปข้างหลังจาโช่ และลากจาโช่หนีออกไปด้วย

หลี่โม่เดินออกมา เขามองรุ่นน้องของจาโช่ที่กำลังเดินถอยหลัง รอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่บนใบหน้าของเขา

“เฉิงซืออู่ส่งพวกแกมาใช่ไหม”

“ไม่ ไม่ใช่ครับ พวกเรา พวกเราเป็นฝ่ายมาแก้แค้นแทนรุ่นพี่ว่างจี๋เอง”

หลี่โม่ประหลาดใจ ตอนแรกเขานึกว่าสามคนนี้โดนเฉิงซืออู่หลอกมา

“เหอะๆ ในเมื่อพวกแกอยากแก้แค้นแทนว่างจี๋ขนาดนี้ งั้นฉันจะส่งพวกแกไปนอนโรงพยาบาลด้วยเลย”

รุ่นน้องทั้งสองใจกระตุกวูบ คิดว่าสิ่งที่หลี่โม่พูดมา ไม่น่าจะดีสักเท่าไร

“เราจะกลับไปหาพี่ว่างจี๋ จะไม่มาหาเรื่องอีก”

รุ่นน้องคนหนึ่งพูดอย่างตื่นตระหนก

หลี่โม่ส่ายหน้าอย่างจริงจัง “พวกแกไม่ควรมาหาเรื่องตั้งแต่แรก พวกแกบุกเข้ามาในบ้านของฉัน ทำให้คนในบ้านของฉันตกใจ ยังไงก็ต้องสั่งสอนพวกแกให้สาสม”

“พวกแกรีบหนีไป ฉันจะรั้งมันไว้เอง!”

จาโช่สะกดกลั้นความเจ็บปวด และลุกขึ้นนั่ง เขาจะสละชีวิตตัวเอง เพื่อให้รุ่นน้องทั้งสองคนได้หนี

รุ่นน้องทั้งสองมองหน้ากัน พวกเขาหันหลังหนีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

หลี่โม่แสยะยิ้ม เขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเสื้อ หลังจากสอดปลายนิ้วเข้าไปในพวงกุญแจ เขาก็ใช้แรงคลี่มันออก พวงกุญแจนั้นแยกออกเป็นสี่ส่วนและพุ่งไปยังสองคนที่กำลังหนี

ไม่รอให้รุ่นน้องทั้งสองของจาโช่ได้วิ่งออกไปตรงลิฟต์ พวงกุญแจทั้งสี่ส่วน ปักลงไปบนเข่าของทั้งสองคน

เมื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดบนเข่า ทั้งสองสูญเสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้น หน้าของพวกเขาคว่ำลงกับพื้น

“ขาฉัน เข่าฉัน เหมือนมันหักไปแล้ว!”

“ของฉันก็ด้วย ฉันเจ็บเข่ามาก เจ็บมาก!”

จาโช่มองเลือดที่ทะลักออกมาจากหัวเข่าของรุ่นน้องทั้งสองคน จู่ๆ เขาก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที