จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 617

หลังจากหลี่โม่พูดจบ ร่างของเขาพุ่งเข้าไปหาคนพวกนั้นอย่างรวดเร็ว

“พลั่ก!”

มีดในมือหลี่โม่ฟันลงไปที่ท้ายทอยของคนหนึ่ง คนนั้นสลบลงไป มีดหลุดออกจากมือทันที

เมื่อคนที่เหลือเห็นเหตุการณ์ ก็ตกใจมาก แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มีเวลามาคิดอะไร คนพวกนั้นพุ่งเข้ามาหาหลี่โม่ พร้อมมีดในมือ

“ไอ้เด็กเปรต ตายซะเถอะ!”

หนึ่งในนั้นสบถออกมาอย่างโมโห และกำลังจะแทงไปที่อกของหลี่โม่

หลี่โม่ย่อตัวลง และกวาดเท้าเตะ จนคนพวกนั้นกระเด็นออกไป

หลี่โม่ลุกขึ้นมา และเหยียบลงบนข้อมือของพวกที่ถือมีด อย่างไร้ความเมตตา

มีเสียงกรอบแกรบดังขึ้น ต่อมาก็มีเสียงร้องโอดครวญ และปล่อยมือโดยอัตโนมัติ

มีดสั้นตกลงบนพื้นจนเกิดเสียงดัง

หลี่โม่ลุกขึ้นและมองคนพวกนั้นอย่างเฉยชา

“พวกนายมีปัญญาแค่นี้เหรอ”

คนพวกนั้นเจ็บจนพูดไม่ออก และจับข้อมือ นอนกลิ้งอยู่บนพื้น

หลี่โม่เงยหน้าขึ้นมา เห็นหวังฝู้เหงื่อออกเต็มหน้า เขาจึงเดินเข้าไปหา

“ฉันให้โอกาสนายมีชีวิตรอด แต่นายไม่ไป ตอนนี้นายจะเลือกตัดขาทั้งสองข้างด้วยตัวเอง หรือจะให้ฉันช่วย”

คนรอบๆ ไม่สงสัยกับคำพูดของหลี่โม่อีกแล้ว เมื่อหลี่โม่พูดออกมา พวกเขารู้ทันทีว่าหลี่โม่จะทำจริง

หวังฝู้คุกเข่าอย่างไม่ลังเล เหงื่อไหลลงมาข้างแก้มเขา

หวังฝู้กลืนน้ำลาย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแห้งผาก “พะ......พี่ ผมผิดไปแล้ว”

“ปล่อยผมไปเถอะ”

“ผมยอมขอโทษแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ”

หลี่โม่ก้มหน้ามองหวังฝู้ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

“สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุด ก็คือคนอื่นมาดูถูกภรรยาฉัน รองลงมาก็คือคนที่มาข่มขู่ฉัน”

“นายซวยมาก พวกนายสองคนทำเรื่องนี้ ดังนั้นขาของนาย ก็อย่ามีเลย”

พูดจบ หลี่โม่ก็ถีบออกไปอย่างรวดเร็ว เขาถีบลงไปโดนกระดูกขาของหวังฝู้

“โอ๊ย!!!”

หวังฝู้ร้องโอดครวญ และล้มลงไปข้างๆ ขาของเขาโดนหลี่โม่ถีบจนหัก!

หลี่โม่ไม่สนใจ เขาถีบลงไปบนขาอีกข้างของหวังฝู้

ต่อมาหลี่โม่หันไปมองหยางฉวน ตอนนี้ขาทั้งสองข้างของหยางฉวนอ่อนปวกเปียก ตรงกลางเป้ากางเกงเปียกชื้น

เขาตกใจหลี่โม่จนเยี่ยวราด

เมื่อคนรอบๆ เห็นก็ส่ายหน้าอย่างรังเกียจ คนที่ไร้ประโยชน์อย่างนี้ กล้ามายั่วยุหลี่โม่

“คุกเข่า!” เสียงของหลี่โม่ราบเรียบ

แต่มันเหมือนสายฟ้าที่ผ่าใส่ตัวหยางฉวน เขาขาอ่อนทรุดลงกับพื้น

หยางฉวนรีบเอาหัวโขกพื้น

“พี่ ผมผิดไปแล้ว ขอโทษ ผมไม่ควรหน้ามืดตามัวไปขู่พี่ ขอโทษครับพี่”

“ผมก้มหัวให้พี่แล้ว พี่ปล่อยผมไปเถอะ”

หลี่โม่ยิ้มเย้ยหยัน

“พวกนายไม่รักษาโอกาสเอาไว้เอง”