จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 630

เสือผีและท่านทะไลลามะโตหลุนนั่งพูดคุยกันอยู่ที่ระเบียง สายตาต่างงก็มองไปยังเส้นทางที่เข้าสู่ยอดเขา

“ผ่านไปชั่วโมงหนึ่งแล้ว แต่ว่าหลี่โม่ยังงไม่ปรากฏตัวเลย โตหลุน นายคำนวณผิดแล้วรึเปล่า”

นิ้วโป้งขวาของท่านทะไลลามะโตหลุน ขยับแตะนิ้วอื่นๆสี่นิ้วอย่างรวดเร็ว ท่าทางแบบนั้นเหมือนกับว่านิ้วโป้งนั้นชักไม่มีผิดเลย

ทันใดนั้น นิ้วโป้งของท่านทะไลลามะโตหลุนหยุดลง สายตาทอดมองออกไปยังที่ห่างไกล

“ใกล้ได้เวลาแล้ว หลี่โม่น่าจะใกล้ถึงแล้ว”

เมื่อเสียงของท่านทะไลลามะโตหลุนพูดจบ รถที่หลี่โม่ขับได้วิ่งเข้าสู่ถนนขึ้นเขาแล้ว

เมื่อเห็นแสงไฟของรถส่องสว่างบนถนนขึ้นเขา เสือผีก็ลุกขึ้นยืนในทันที

“นายก็มีความเก่งอยู่นี่ คำนวณได้ไม่ผิดพลาดเลยสักนิดเดียว แต่ก็ไม่รู้ว่านายคำนวณผลลัพธ์ของพวกเราออกมาได้มั้ย” เสือผีไขว้มือไว้พูด

“นั่นก็สำเร็จแน่นอนอยู่แล้ว พวกเรากำลังก้าวขาไปทางความสำเร็จอยู่” ท่านทะไลลามะโตหลุนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฮ่าๆๆ งั้นก็ดี พวกเราเตรียมตัวต้อนรับความสำเร็จกันเถอะ”

เสือผีและท่านทะไลลามะโตหลุนมองหน้ากันยิ้ม จู่ๆทั้งสองคนก็หายไปในทันที

หลี่โม่ขับรถจอดที่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์บนยอดเขา พาฟางรั่วเสว่ลงรถเดินเข้าคฤหาสน์

เมื่อเข้าด้านในคฤหาสน์ หลี่โม่มองไปรอบด้าน เมื่อเห็นพื้นที่หลายที่ที่จัดเตรียมไว้ มีร่องรอยการถูกแตะต้อง มุมปากของหลี่โม่ยกยิ้มขึ้น

เมื่อฟางรั่วเสว่เข้าไปในคฤหาสน์แล้วก็มองซ้ายมองขวา เห็นว่าในคฤหาสน์ว่างเปล่าไม่มีคน ก็ขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า​ “นายพาฉันมาบ้านนายเพื่ออะไร? นายบอกว่าจะแก้แค้นให้กับครอบครัวฉันไม่ใช่หรอ!”

“พาเธอมาที่นี่ ก็เพื่อแก้แค้นให้กับพวกเขา คนร้ายที่ฆ่าครอบครัวของเธออยู่ที่นี่”

หลี่โม่พูดอย่างนิ่งเฉย

แล้วฟางรั่วเสว่ก็มองดูคฤหาสน์ที่ไร้เงาคนอีกครั้ง จากนั้นก็ยิ้มเย็นชา “นายเล่นตลกหรอ ที่นี่มีคนร้ายที่ฆ่าครอบครัวฉันที่ไหนกัน!”

“เพียงแค่ว่าเธอมองไม่เห็นก็เท่านั้น พวกเขาอยู่ที่นี่ เสือผี นายออกมาได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องหลบๆซ่อนๆ”

หลี่โม่เพิ่งพูดจบ เสือผีก็ปรากฏตัวต่อหน้าหลี่โม่และฟางรั่วเสว่

ฟางรั่วเสว่เห็นเสือผีที่ปรากฏตัวออกมาอย่างคาดไม่ถึง ก็ตกใจจนกรีดร้องออกมา จากนั้นก็มุดเข้าไปในอ้อมกอดของหลี่โม่ สองแขนกอดรัดเอวของหลี่โม่ไว้อย่างแน่นหนา

“มัน คือมัน มันเป็นคนฆ่าครอบครัวของฉัน! มันเป็นคนร้ายคนนั้น!”

ฟางรั่วเสว่ตะโกนกรีดร้องเสียงดัง

“ใจเย็นหน่อย ฉันรู้ว่ามันเป็นคนร้าย”

หลี่โม่ปลอบโยนอารมณ์ของฟางรั่วเสว่

เสือผีหัวเราะออกมา ก้าวขาไปทางหลี่โม่ “ไอ้หนุ่มอย่างแกก็ใช้ได้นี่ รู้ว่าพวกเราจะล่อเสือออกจากถ้ำ ถึงได้ซ่อนพวกเมียของแกไว้ก่อนแล้ว”

“ใจทำร้ายคนอย่าได้มี แต่ใจการป้องกันตัวจำเป็นต้องมี ฉันเพียงแค่ระวังไว้ไม่ให้เกิดเรื่องใหญ่ก็เท่านั้น”

หลี่โม่มองดูฝีเท้าที่เสือผีเดินเข้ามา กำลังคำนวณว่าควรจะเขาไปโจมตีเสือผีเวลาไหน

ส่วนเสือผีเองก็กำลังคำนวณระยะห่างที่ปลอดภัย ขณะที่ยังเหลือระยะห่างจากหลี่โม่เพียงหกก้าว เสือผีก็หยุดฝีเท้าลง

หางตามองไปทางด้านหลังของหลี่โม่ ท่านทะไลลามะโตหลุนได้ปรากฏตัวอยู่ด้านหลังหลี่โม่อย่างเงียบเชียบแล้ว

เสือผีตะโกน และถือดาบเหล็กน้ำพี้ในมือไว้ เล็งไปทางที่หลี่โม่หลบหนี

หลี่โม่ขมวดคิ้วแน่น สองมือรับเข้ากับดาบเหล็กน้ำพี้ที่เหวี่ยงมา

ดวงตาของเสือผีสาดส่องแสงสว่างออกมา จากนั้นดาบเหล็กน้ำพี้ในมือก็เหวี่ยงไป เล็งไปตัดที่สองมือของหลี่โม่ที่เหวี่ยงมา อยากที่จะตัดสองมือของหลี่โม่ขาด

สองมือของหลี่โม่ฟาดไปที่ดาบเหล็กน้ำพี้พร้อมกัน เมื่อหลังมือฟาดไปยังดาบเหล็กน้ำพี้ ดาบเหล็กน้ำพี้ส่งเสียงเหมือนกับแตกหักเป็นเสี่ยงออกมา จากนั้นก็กลายเป็นเศษเหล็กชิ้นเล็กนับไม่ถ้วน

“เป็นไปได้ยังไง!”

เสือผีตกใจจนตาแทบจะถลนออกมา นั่นเป็นดาบเหล็กน้ำพี้ที่ทำมาจากหินอุกกาบาต แต่หลี่โม่กลับสามารถฟาดเสียได้ ถึงแม้ว่าหลี่โม่จะกินปวยเล้งก็ไม่สามารถที่จะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้สิ

“ไม่มีอะไรไม่สามารถเป็นไปได้ แค้นของศิษย์หลานนาย ดูแล้วนายคงแก้แค้นไม่ได้แล้วละ ตายซะเถอะ!”

หลี่โม่ไม่ออมมือเลยสักนิดเดียว ใช้โอกาสที่เสือผีกำลังตกใจ สองหมัดทุบเข้าที่หน้าอกของเสือผีอย่างหนัก

ซี่โครงของเสือผีแตกหักเป็นสิบชิ้นในทันที หน้าอกทั้งแผ่นยุบลงไป

เสือผีที่ลอยออกไปกระอักเลือดออกจากปาก แล้วล้มลงหมดสติไปกับพื้น

ท่านทะไลลามะโตหลุนเห็นสภาพย่ำแย่ของเสือผี ก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที

ตามระดับศิลปะการต่อสู้ของท่านทะไลลามะโตหลุนแล้ว ก็ไม่มากไม่น้อยไปกว่าเสือผีก็เท่านั้น ตอนนี้เสือผียังไม่สามารถคู่ต่อสู้ของหลี่โม่ได้ ท่านทะไลลามะโตหลุนก็ไม่คาดหวังอีก จึงคิดแผนการมากมายที่จะหลบหนี

ท่านทะไลลามะโตหลุนที่หันหลังจะหนีไป ขณะที่กำลังก้าวเท้าออก จู่ๆก็ได้ยินเสียงจากได้หลังนั้นไม่ปกติ

ท่านทะไลลามะโตหลุนที่ตื่นตกใจหันหลังมองไปทางด้านหลัง แต่สิ่งที่มองเห็นคือฝ่ามือของหลี่โม่ฟาดมาที่ไหล่ของตัวเองอย่างหนัก