จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 631

“อ๊า!”

ท่านทะไลลามะโตหลุนส่งเสียงกรีดร้องครวญคราง มองดูไหล่ของตัวเองถูกหลี่โม่ฟาดจนหลุดต่ำลงไป

เนื่องจากไหล่ขวาได้รับบาดเจ็บหนัก แขนขวาทั้งแขนของท่านทะไลลามะโตหลุนจึงเสียการออกแรงไป วงล้อทองที่อยู่ในมือตกลงกับพื้นเสียงดัง

ท่านทะไลลามะโตหลุนที่เจ็บจบหายใจติดขัดกลัวแล้ว จึงพูดด้วยน้ำตาว่า “อย่าลงมือ มีอะไรก็คุยกันดีๆ ทุกอย่างเป็นสิ่งที่เสือผีวางแผนขึ้น ฉันเพียงแค่ผู้ช่วยเท่านั้นเอง!”

ในใจของท่านทะไลลามะโตหลุนโกรธเกลียดเสือผีอย่างที่สุดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้เสือผีจะทำเรื่อง ท่านทะไลลามะโตหลุนไม่คิดว่าตัวเองจะตกมาอยู่ในจุดที่อันตรายแบบนี้

ตอนนี้ถูกหลี่โม่กำจัดแขนหนึ่งทิ้ง ท่านทะไลลามะโตหลุนไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะหนีแล้ว

ฟางรั่วเสว่กัดฟันแน่น ร่างกายกำลังสั่นไหวเล็กน้อย มองหลี่โม่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกลียด

เพียงแต่ความกลัวทำให้ขาของเธอหนักอึ้งก้าวไม่ออก ตอนนี้ไม่มีความสามารถที่จะก้าวขาด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเป็นการเดินหน้าหรือถอยหนี ในตอนนี้ฟางรั่วเสว่ทำไม่ได้สักอย่าง

หลี่โม่เหล่ตามองดูฟางรั่วเสว่ จากนั้นก็ถามท่านทะไลลามะโตหลุนว่า “ฟางรั่วเสว่เป็นอะไรไป? ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้?”

“เสือผี เสือผีใช้วิชาลับล้างสมองของเธอ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฟางรั่วเสว่จะมีแต่ความเกลียดให้กับนายเท่านั้น จะมองนายเป็นศัตรูที่ทำลายครอบครัวของเธอ!”

ท่านทะไลลามะโตหลุนไม่กล้าปิดบังอะไรสักนิด บอกทุกอย่างที่รู้ออกมาจนหมด

เมื่อหลี่โม่ได้ฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว คิดวิเคราะห์ว่าจะทำยังไงถึงจะสามารถช่วยฟางรั่วเสว่ได้

แต่ไม่รู้ว่าเสือผีใช้วิธีไหน หลี่โม่เองก็คิดว่าวิธีรับมือไม่ออก แล้วเสือผีเองก็ถูกตีจนตายแล้ว ยิ่งไม่สามารถถามอะไรจากปากของเขาได้

“การกระทำวิชาลับของเสือผีทำยังไง? หรือว่าเขาได้พูดมั้ยว่าใช้วิชาลับอะไร?”

หลี่โม่ถามด้วยสีหน้าร้ายกาจ

ท่านทะไลลามะโตหลุนส่ายหัวอย่างแรง “ฉันเห็นเพียงว่าเสือผีทิ่มแทงเข็มเงินบนหัวของเธอไม่น้อย อย่างอื่นฉันก็ไม่รู้แล้ว แต่ว่าเข็มเงินถูกเสือผีเอาออกมาตั้งนานแล้ว ถ้านายอยากใช้วิธีเอาเข็มเงินออกมาเพื่อให้เธอกลับมาปกตินั้นเป็นไปไม่ได้แล้ว”

ในใจของหลี่โม่ผิดหวังอย่างมาก ทีนี้การที่อยากจะช่วยฟางรั่วเสว่ก็ยิ่งยากขึ้นไปอีก

ในขณะที่หลี่โม่กำลังคิดว่าจะทำยังไง ฟางรั่วเสว่ก็วิ่งออกนอกคฤหาสน์อย่างกับบ้าไปแล้ว

“รั่วเสว่ เธอกลับมานี่!” หลี่โม่ตะโกน

เนื่องจากยังต้องคอยดูท่านทะไลลามะโตหลุนไว้ ดังนั้นหลี่โม่จึงไม่ได้วิ่งตามออกไป

แต่ว่าฟางรั่วเสว่เหมือนกับว่าไม่ได้ยินเสียงตะโกนของหลี่โม่ แล้ววิ่งออกนอกคฤหาสน์อย่างไว จากนั้นร่างก็หายไปที่ถนนลงเขา

หลี่โม่ขมวดคิ้ว แล้วจับคอของท่านทะไลลามะโตหลุนไว้ “ดีที่สุดก็อยู่ให้เฉย ถ้าหากว่ากล้าทำอะไร ก็อย่าได้โทษฉันที่บีบคอแกตาย”

“ไม่กล้าครับไม่กล้า ไม่กล้าทำอะไรแน่นอนครับ”

ท่านทะไลลามะโตหลุนพูดอย่างตื่นกลัว

หลี่โม่ลากท่านทะไลลามะโตหลุนวิ่งออกไป อยากจะตามฟางรั่วเสว่กลับมา

แต่เมื่อหลี่โม่ออกไปถึงถนนขึ้นเขา ก็ไม่มีแม้แต่เงาของฟางรั่วเสว่แล้ว